Daar zaten we dan. In het schemerduister. In onze woonkamer aan tafel.Oké. De mystieke sfeer heb ik niet heel lang vol kunnen houden in deze blog. Maar ik wil je graag voorstellen aan Mardantis. Mannelijke elf en hoogbejaard (want; honderden jaren oud). Hij is mijn karakter. Of character. Want al-les is in het Engels.
Ik heb begrepen
dat het op een gegeven moment gebruikelijk is om je karakter ook helemaal uit
te tekenen, maar met twee sessies d&d voel ik me nog niet geroepen. Daarom
nu een afbeelding van de dobbelstenen die gebruikt worden. 7 stuks om precies te
zijn.
Samen met m’n
bestie en m’n zus zijn we dit rollenspel gestart. Mijn bestie is de Dungeon Master
(met shirt en accessoires en al), of afgekort DM. Zij leidt het spel. En dat
doet ze met verve. Een zelfbedacht verhaal (in het Engels ja) is de inleiding
en daarna is het aan onze acties om te zien waar en hoe ver we komen.
Ik had nog
een piep-momentje omdat we wel erg lang bleven plakken in een stadje. Ik wilde
actie. Maar ook dat heb je uiteraard zelf in de hand. Je kunt het zo leuk en zo
spannend maken als je zelf wilt, maar ook daar moesten we nog een beetje
inkomen.
Zo heb ik
eigenhandig een zwerm horzels/muggen verslagen met niks meer dan mijn wapen en
mijn goed gegooide dobbelstenen. Maar over het algemeen gaat het om teamwork,
en ik vind dat we dat best goed doen.
Ik heb wel
zin in een volgend potje.
