30 jaar

De laatste weken als 20-er beginnen weg te tikken, langzaam maar zeker ben ik mezelf aan het voorbereiden op mijn 30^e verjaardag.

De paniek die sommigen (naar horen zeggen) bevangt als dit getal in beeld komt, heeft geen bezit genomen van mij, en ik denk eigenlijk dat dat ook niet gaat gebeuren. Ik heb alleen maar zegeningen die ik kan tellen; waarom zou ik dan niet ouder willen worden?

30 is sowieso het nieuwe 20, en een tiener zou ik echt niet meer willen zijn. Het puberale gedrag heb ik volgens mij wel achter me gelaten. Al kan het zo zijn dat ik bij schrijven van die zin nu een hoop opmerkingen naar mijn hoofd krijg met recente puberale voorvallen met mij in de hoofdrol. Kom maar op 😊.

Ik ben het kind in mezelf zeker nog niet verloren. Al is er al wel wat vergeten. Dat merk ik aan de ‘o ja’ momentjes als ik de kinderen weer eens iets zie doen wat blijkbaar zo oud is als de wereld.

Hoewel we sinds kort gebruik kunnen maken van ons bouwdepot, zullen we waarschijnlijk nog niet erg ver zijn op mijn verjaardag. De kans is groot dat het huis dan niet geschikt is om in te feesten. Of dat het er minimaal nog net zo uitziet als nu. Aanvaardbaar, maar niet perfect.

Dat is een probleem. Waar kan ik die 20-100 man kwijt? Wil ik het überhaupt nog wel zo groots vieren als ik had bedacht? Immers, het geld kunnen we ook veel beter voor de verbouwing gebruiken.

(Gelukkig heb ik een aanbod gekregen om het te vieren in andermans huis. Een hele goede optie!)

Als het al over paniek gaat, dan heeft dat voor mij betrekking op bovenstaande vragen.

De dochter wordt tussendoor ook nog 6. Een memorabele leeftijd natuurlijk. Wat uiteraard groots gevierd moet worden. Al kan ik hier wat beter schuiven met datums (het feestje kan bijvoorbeeld ook maanden later nog eens gevierd worden als ik kijk naar hoe klasgenootjes dat deden. Kan. Doe ik niet). Een huis half in puin is dan alleen maar leuk. Ofzo. Dat is te handelen.

Je merkt, ik word echt volwassen. Met volwassen problemen en uitdagingen. Ik ben toe aan 30 worden.

Update

Er is veel gebeurd afgelopen weken (maanden?), vandaar misschien ook de complete stilte op mijn blog. Vaak had ik wel de zin/mogelijkheid om iets neer te zetten, maar door energietekort koste het toch de nodige moeite, + een onderwerp verzinnen is af en toe lastiger dan je denkt.

Daarom begin ik nu maar even met een update. Mocht het je interesseren 😊.

Helaas heb ik ook dit jaar alweer flink wat dipjes gehad in mijn gezondheid. Gelukkig heb ik daar op het werk niet zoveel last van, maar mede door de moeheid die dat werk met zich mee brengt, sleept het vrije gedeelte van de dag zo. En dat is niet prettig. Niet voor mij, niet voor mijn omgeving.

Vlak voor een flinke griep heb ik ook nog te horen gekregen dat mijn contract niet wordt verlengd. Daar sta je dan met je goeie gedrag. En met je verbouwingsplannen. Het lag/ligt niet aan mij; mijn werk doe ik prima. Maar dan moet er wel werk zijn. En om het over moeheid te hebben: een dag niks te doen hebben op je werk is slopend.

Maar ik had weer een zakelijk doel in mijn leven: solliciteren. En dat kan ik. Ik weet niet of je dat wilt kunnen, maar ervaring heb ik ondertussen helaas genoeg. Ik hou op een lijst bij waar ik heb gesolliciteerd, en bel er desnoods achteraan. Met een gepimpte cv en een gelikte brief had ik gesprekken en mogelijkheden genoeg. Ook voor mij; de mogelijkheid om nee te zeggen. Mijn contract wordt weliswaar niet verlengd, maar is nog wel heel wat maanden geldig.

En het betaalde zich uit; ik mag ergens anders beginnen. Dichter bij huis dan waar ik nu werk. Genoeg te doen. En dit alles via een open sollicitatie.

Het is weer lente, de winterdip verdwijnt naar de achtergrond. Mensen, het leven is goed!