De laatste weken
als 20-er beginnen weg te tikken, langzaam maar zeker ben ik mezelf aan het
voorbereiden op mijn 30e verjaardag.
De paniek
die sommigen (naar horen zeggen) bevangt als dit getal in beeld komt, heeft
geen bezit genomen van mij, en ik denk eigenlijk dat dat ook niet gaat
gebeuren. Ik heb alleen maar zegeningen die ik kan tellen; waarom zou ik dan
niet ouder willen worden?
30 is
sowieso het nieuwe 20, en een tiener zou ik echt niet meer willen zijn. Het
puberale gedrag heb ik volgens mij wel achter me gelaten. Al kan het zo zijn
dat ik bij schrijven van die zin nu een hoop opmerkingen naar mijn hoofd krijg
met recente puberale voorvallen met mij in de hoofdrol. Kom maar op 😊.
Ik ben het
kind in mezelf zeker nog niet verloren. Al is er al wel wat vergeten. Dat merk
ik aan de ‘o ja’ momentjes als ik de kinderen weer eens iets zie doen wat
blijkbaar zo oud is als de wereld.
Hoewel we
sinds kort gebruik kunnen maken van ons bouwdepot, zullen we waarschijnlijk nog
niet erg ver zijn op mijn verjaardag. De kans is groot dat het huis dan niet
geschikt is om in te feesten. Of dat het er minimaal nog net zo uitziet als nu.
Aanvaardbaar, maar niet perfect.
Dat is een
probleem. Waar kan ik die 20-100 man kwijt? Wil ik het überhaupt nog wel zo
groots vieren als ik had bedacht? Immers, het geld kunnen we ook veel beter
voor de verbouwing gebruiken.
(Gelukkig
heb ik een aanbod gekregen om het te vieren in andermans huis. Een hele goede
optie!)
Als het al
over paniek gaat, dan heeft dat voor mij betrekking op bovenstaande vragen.
De dochter
wordt tussendoor ook nog 6. Een memorabele leeftijd natuurlijk. Wat uiteraard groots
gevierd moet worden. Al kan ik hier wat beter schuiven met datums (het feestje
kan bijvoorbeeld ook maanden later nog eens gevierd worden als ik kijk naar hoe
klasgenootjes dat deden. Kan. Doe ik niet). Een huis half in puin is dan alleen
maar leuk. Ofzo. Dat is te handelen.
Je merkt, ik
word echt volwassen. Met volwassen problemen en uitdagingen. Ik ben toe aan 30
worden.
