Werken enzo

Oké, oké. Mijn idee van een elke week een blogje werkt niet helemaal. Het kost me tot het einde van de maand om aan m’n volgende blog te beginnen. Ik kan je vertellen dat een werkweek van een thuisblijfmoeder behoorlijk vermoeiend en intensief is. En ik kan je trouwens ook vertellen dat een afgewisselde week met zowel werk als thuis ook vermoeiend en intensief is. Op een andere manier, maar ik merk nog niet heel veel van het ‘vrijheid, blijheid’ als ik de kinderen achterlaat in goedgekeurde handen.

Natuurlijk, ‘werk’ heet niet voor niks zo. Maar het is heerlijk om even het label ‘moeder’ achter te laten en grote-mensen-gesprekken te voeren. En om een klus af te ronden op míjn voorwaarden zonder tussendoor de dingetjes van de bloedjes van kinderen op te hoeven lossen.

Maar ik heb nu ook zeker minder tijd voor mezelf. Ik merk het aan de frequentie bieb-bezoekjes: de boeken zijn bij lange na nog niet uit, dus de noodzaak om te gaan is er niet.

Ik moet het boodschappen doen verdelen over mijn vrije dagen. Als er op een ongelegen tijdstip tekorten ontstaan, kan ik niet makkelijk de volgende ochtend even naar de supermarkt wippen.

Verder merk ik dat ik veel minder bij het schoolleven van dochterlief betrokken ben. Waar ik eerst elk moment mee kon volgen, moet ik nu de nieuwsbrieven extra aandachtig lezen en zelfs dan ben ik blij met de medemoeder/vader die mij nog ergens op wijst.

Mijn werk is trouwens fantastisch. Ik vind het leuk om er te zijn (na het maandje wennen. Aan wennen zal ik nooit wennen). Het werk is bekend, de collega’s hartelijk en helpen graag waar het kan. De afstand naar mijn werk is prima te doen op ’t fietsje. Behalve als het regent, want dan smelt ik uiteraard. Maar zelfs dan is de afstand nog goed te doen.

We voelden ons heerlijk rijk na de eerste betaling. Dat is nu weer een beetje weggeëbd; zowel het gevoel als de betaling. Maar hé, volgende maand is er weer een maand.