30 jaar

De laatste weken als 20-er beginnen weg te tikken, langzaam maar zeker ben ik mezelf aan het voorbereiden op mijn 30^e verjaardag.

De paniek die sommigen (naar horen zeggen) bevangt als dit getal in beeld komt, heeft geen bezit genomen van mij, en ik denk eigenlijk dat dat ook niet gaat gebeuren. Ik heb alleen maar zegeningen die ik kan tellen; waarom zou ik dan niet ouder willen worden?

30 is sowieso het nieuwe 20, en een tiener zou ik echt niet meer willen zijn. Het puberale gedrag heb ik volgens mij wel achter me gelaten. Al kan het zo zijn dat ik bij schrijven van die zin nu een hoop opmerkingen naar mijn hoofd krijg met recente puberale voorvallen met mij in de hoofdrol. Kom maar op 😊.

Ik ben het kind in mezelf zeker nog niet verloren. Al is er al wel wat vergeten. Dat merk ik aan de ‘o ja’ momentjes als ik de kinderen weer eens iets zie doen wat blijkbaar zo oud is als de wereld.

Hoewel we sinds kort gebruik kunnen maken van ons bouwdepot, zullen we waarschijnlijk nog niet erg ver zijn op mijn verjaardag. De kans is groot dat het huis dan niet geschikt is om in te feesten. Of dat het er minimaal nog net zo uitziet als nu. Aanvaardbaar, maar niet perfect.

Dat is een probleem. Waar kan ik die 20-100 man kwijt? Wil ik het überhaupt nog wel zo groots vieren als ik had bedacht? Immers, het geld kunnen we ook veel beter voor de verbouwing gebruiken.

(Gelukkig heb ik een aanbod gekregen om het te vieren in andermans huis. Een hele goede optie!)

Als het al over paniek gaat, dan heeft dat voor mij betrekking op bovenstaande vragen.

De dochter wordt tussendoor ook nog 6. Een memorabele leeftijd natuurlijk. Wat uiteraard groots gevierd moet worden. Al kan ik hier wat beter schuiven met datums (het feestje kan bijvoorbeeld ook maanden later nog eens gevierd worden als ik kijk naar hoe klasgenootjes dat deden. Kan. Doe ik niet). Een huis half in puin is dan alleen maar leuk. Ofzo. Dat is te handelen.

Je merkt, ik word echt volwassen. Met volwassen problemen en uitdagingen. Ik ben toe aan 30 worden.

Update

Er is veel gebeurd afgelopen weken (maanden?), vandaar misschien ook de complete stilte op mijn blog. Vaak had ik wel de zin/mogelijkheid om iets neer te zetten, maar door energietekort koste het toch de nodige moeite, + een onderwerp verzinnen is af en toe lastiger dan je denkt.

Daarom begin ik nu maar even met een update. Mocht het je interesseren 😊.

Helaas heb ik ook dit jaar alweer flink wat dipjes gehad in mijn gezondheid. Gelukkig heb ik daar op het werk niet zoveel last van, maar mede door de moeheid die dat werk met zich mee brengt, sleept het vrije gedeelte van de dag zo. En dat is niet prettig. Niet voor mij, niet voor mijn omgeving.

Vlak voor een flinke griep heb ik ook nog te horen gekregen dat mijn contract niet wordt verlengd. Daar sta je dan met je goeie gedrag. En met je verbouwingsplannen. Het lag/ligt niet aan mij; mijn werk doe ik prima. Maar dan moet er wel werk zijn. En om het over moeheid te hebben: een dag niks te doen hebben op je werk is slopend.

Maar ik had weer een zakelijk doel in mijn leven: solliciteren. En dat kan ik. Ik weet niet of je dat wilt kunnen, maar ervaring heb ik ondertussen helaas genoeg. Ik hou op een lijst bij waar ik heb gesolliciteerd, en bel er desnoods achteraan. Met een gepimpte cv en een gelikte brief had ik gesprekken en mogelijkheden genoeg. Ook voor mij; de mogelijkheid om nee te zeggen. Mijn contract wordt weliswaar niet verlengd, maar is nog wel heel wat maanden geldig.

En het betaalde zich uit; ik mag ergens anders beginnen. Dichter bij huis dan waar ik nu werk. Genoeg te doen. En dit alles via een open sollicitatie.

Het is weer lente, de winterdip verdwijnt naar de achtergrond. Mensen, het leven is goed!

In slaap vallen bij de tandarts

In principe is alles al gezegd bij de titel, maar ik vind het zo bijzonder dat ik er toch even een blogje over kwijt wil. Ik had vandaag een afspraak bij de tandarts. Wortelkanaalbehandelingetje. Slechts 1,5 uur op de stoel. Liggen = goed. Mond 1,5 uur open = minder fijn. Boren = hel.

O ja, sinds ik een aantal bevallingen heb meegemaakt ben ik een watje geworden. Eerst ging ik probleemloos naar de tandarts, even boren en weer klaar. En nu wil ik toch heel graag overal een verdoving voor, en kijk ik ontzettend op tegen de verdovingsprik. En tegen de eventuele pijn die misschien toch komt (en ja, die was er).

Hiep hiep hoera voor een zwak gebit.

Dus het boren werd al gecoverd met een prik. Hier lijk ik minder op een watje, want een wortelkanaalbehandeling zonder verdoving doet men in Nederland niet zo snel, gok ik.

Ik kreeg nog wat meer prik want ik heb daar een hooggevoelige buurkies. Ik schijn minder mijn kaken te moeten klemmen zodat mijn gebit minder hard op elkaar drukt, waardoor tandvlees minder omhoog kruipt. Wordt aan gewerkt.

Maar goed. Vroeg op vanochtend natuurlijk, want ik moest nog wel eerst aan het werk. En een druk weekend achter de rug. En de tandarts die lekker aan het prutsen was. Dat was het moment dat ik wakker werd van mijn eigen snurk. En kort daarop werd ik wakker omdat mijn tanden tegen de instrumenten in mijn mond tikten. Enzovoort. Ik denk dat ik wel 10 hazenslaapjes van pakkembeet een seconde per keer heb gemaakt. 

De tandarts had dat ook door. Maar ik heb niet kunnen ontdekken of het een primeur was voor haar. Voor mij in ieder geval wel!

Kerst

Nu Sinterklaas steeds meer een aanfluiting wordt (Zwarte Piet is geen eervolle titel meer, maar racistisch), richten steeds meer winkels zich maar veilig alvast op kerst. De kerstliedjes zijn ook steeds vaker hoorbaar op de radio, en ook het weer doet alsof het winter is; dus het zal wel tijd zijn voor de gezellige dagen aan het einde van het jaar.

Waar ik in het verleden goed kon genieten van kerst, maar heel erg opzag tegen de rest van de winter (+ de koude delen van alle drie de andere seizoenen meegerekend), merk ik dat ik tegenwoordig wordt meegezogen in het sfeertje. Eerlijk is eerlijk; zoals al eerder geblogd gaat het volgens de winkels vooral om eten. En laat ik daar nou een groot fan van zijn. Zowel het opeten als het maken.

Bakken begint een steeds grotere hobby van me te worden. Ik blader vaak door mijn favoriete bakboek, en heb alweer heel wat recepten op mijn to-bake list staan.

We zijn dit jaar ook begonnen met siblings uitnodigen. Elke keer max 2 stuks; dat kunnen wij net handelen. Dan heb ik weer een extra reden om wat lekkers op tafel te toveren; Gelukkig kan Simon heel erg waarderen wat ik hem allemaal klaarzet, maar de kinderen zijn wat minder snel blij te maken (al zeggen ze praktisch nooit nee tegen een toetje).

Door onze elektronischeagenda kan ik precies zien wat er in het vooruitschiet ligt, en daardoor kan ik het prima aan. Laat de feestdagen maar komen!

Stukje lopen

Samen met de zus loop ik nu al zo’n jaar door onze mooie woonplaats. Een prachtige oude stad met alles erop en eraan. Gelijk de allereerste keer regende het. Daarna hebben we het nooit meer zo ver laten komen. Want daar kunnen we niet tegen.

We kunnen alle kanten op; de nieuwe wijken, de binnenstad, langs de boerderijen. Alles is lopend prima te behapstukken en we zijn er vlot. Echt buiten de stad doen we toch liever als het nog licht is, dus dat komt tegen de lente wel weer. Maar we vermaken ons prima met al het moois dat we in en rond de huizenblokken zien.

Ik kijk graag naar binnen bij mensen. Dat is vast heel onbeleefd. Ik doe het toch. Ik vind het geweldig om te zien hoe anderen hun huis en hun leven inrichten. Hoe ze sommige dingen oplossen (wat zij hebben bedacht voor het speelgoed van hun kroost bijvoorbeeld), en wat hun smaak is. En vooral in de binnenstad (waar de voortuinen op 1 hand te tellen zijn), ‘zitten’ we eersterangs.

En onze conditie? Die gaat vooruit. Ik voel mezelf ook blaken van gezondheid af en toe.

En we praten wat af. Zo leer ik mijn zus weer wat beter kennen, en zij mij. Onze levens zien er heel anders uit, en ik vind het leuk om die verschillen te zien. Weer een leven waar ik een kijkje in kan nemen.

Agenda

Ik ben een lijstjes-persoon. Als ik punten van een lijstje af kan strepen, kun je me beschouwen als een gelukkig persoon. Ik ga zelfs zo ver dat ik bijvoorbeeld bij een kluslijst, ook een klusje erop zet die ik al gedaan heb, zodat ik daar al voldaan een streep doorheen kan zetten. Dit ( = geklaarde klussen er ook op zetten) zit in de familie trouwens. Een (aangetrouwde) tante heeft me dit nl eens verteld, terwijl ze haar man keihard (doch liefdevol) zat uit te lachen. En ik snapte niet wat daar grappig aan was 😅

Sinds kort heeft Simon een gezamenlijke agenda gedigitaliseerd. Eerst was ik nogal sceptisch. Want ik vond het wel prima om thuis alles op m’n weekkalendertje te kladderen. En nu ben ik uiteraard verslaafd… Want het is wel heel makkelijk om overal en nergens je agenda te matchen met de persoon/activiteit. En om iets te wijzigen; dat gaat allemaal zonder gekras.

Ook in de agenda wil ik nog wel eens mijn drang tot lijstjes maken volgen. Wat ik nog moet doen tot wat ik nog moet aanschaffen. Heerlijk!

Het geeft ook zoveel rust. Ik weet wat me te wachten staat en kan me daar mentaal goed op voorbereiden. Wel zo handig met mijn winterdip die vol toe heeft geslagen. Door een gestructureerd leven sla ik me er doorheen.

Recept - miniwrap met rosbief en sinaasappel

Zoals elk jaar sinds we getrouwd zijn, gaven we ook dit jaar een zelfgemaakt etentje aan onze ouders. Alweer voor de zevende keer dus. Het verveelt nog steeds niet, sterker nog: ik kan mijn hart ophalen! Door het hele jaar heen vormt zich dan een menu in mijn hoofd en op verschillende lijstjes. Mijn doel is natuurlijk om een geheel te maken van de diverse gangen. Zo gebruikte ik dit jaar verschillende soorten rundvlees in meerdere gangen, maar ook sinaasappel en dezelfde slasoort werd vaker gebruikt.

Nu haal ik de meeste recepten gewoon van internet. Ik gebruik dan zoekwoorden als; ‘lekkerste’, ‘ultieme’, etc. om het kaf van het koren te scheiden. Af en toe maak ik (per ongeluk of niet), zelfs een eigen receptje. Die dan best goed lukt.

Dat was het geval met het voorafje. Voor de soep (toch wel mijn meest favoriete voorgerecht omdat er zoveel soorten zijn), wil ik altijd graag de zinnen wat prikkelen met een ander klein hapje. En om het niveau van de rest van het eten aan te geven. Ik heb niet het idee dat de gasten teleurgesteld waren. Omdat ik op internet niet vond wat ik zocht, heb ik zelf wat dingen door elkaar gehusseld (al had ik internet wel nodig om te checken of deze smaken wel samen konden).

Dit keer had ik het idee van een miniwrap. Zie hieronder het recept voor 6 wrapjes:

-          6 minitortilla’s (die kun je zo kopen, of met een ring uitsnijden uit grote wraps)

-          1 wortel, julienne gesneden

-          Plakken rosbief naar smaak

-          2 sinaasappels, de schil geraspt voor de topping, de partjes zonder wit en zonder vliesje

-          Eikenbladslamelange

Voeg voor de topping bij elkaar:

-          200 ml creme fraiche

-          Schil van 2 sinaasappels (zie hierboven)

-          2 tenen knoflook (tip: bedek ze met aluminiumfolie na ingewreven te hebben met peper, zout, en olijfolie en zet ze voor een half uurtje in de oven op 200 graden, lekker geroosterd!)

-          Koriander

-          Chilipoeder

-          Dille

-          Peper en zout

Verder nodig:

-          Vlaggetje of prikkertje

Beleg de tortilla’s met de slamelange en de wortel. Snij zowel de plakken rosbief als de sinaasappelpartjes in kleinere stukken en leg ze op de slamix. Spuit de topping op strategische plekken en vouw de wrap dicht. Pin hem vast met een vlaggetje of prikkertje.

Deze smaken passen echt heel goed bij elkaar. Het friszure van de sinaasappel als tegenhanger voor het vlees en het knapperige van de wortel en sla met de romige topping. Niks meer aan doen.

Door het mini formaat van het hapje kun je daarna nog steeds genieten van de volgende gerechten. Als je alle ingrediënten verdubbelt (behalve de topping; hier blijft genoeg van over), met normale maten wraps, dan heb je een compleet diner voor 2. Smakelijk!