Wandelen

In het kader van ‘gezond leven’ probeer ik (weer) wat meer te wandelen. Vroeger kon ik er nog wel een zus voor strikken, maar aangezien we ook weer niet heel dicht bij elkaar in de buurt wonen (lees: ieder in een andere woonplaats), werkt dat helaas niet optimaal.

Nu gaat Olivia veel meer fietsen, en kan ik er uiteraard voor kiezen om zelf met Vincent achterop mee te fietsen (op mijn eigen fiets dus. Mocht dat niet duidelijk zijn). Alleen in de praktijk werkt dat niet helemaal. Ik word tureluurs van het tempo, en dochterlief wordt gek van mijn aanwijzingen en vragen of het ietsje sneller mag (en dat vraag ik alleen maar als ik dreig om te vallen).

Bovendien denk ik dat ik er persoonlijk meer aan heb als ik ga wandelen, dan als ik in slakkentempo ergens probeer te komen. Wandelen dus.

Met Vincent in de buggy (ik heb ook een draagzak, maar dat vind ik voor een langer eind te zwaar worden. Bovendien kan ik allemaal spullen en tassen aan de handvatten van de buggy hangen) en Olivia op haar piepkleine fietsje. Geniaal. Iedereen kijkt vertederd naar het prachtige plaatje dat ze blijkbaar vormen en ik lach en zwaai (figuurlijk. In de praktijk lach ik enigszins ongemakkelijk en zeg ik “hoi”). En ik geef toe, dit is inderdaad errug schattig:

Naar de winkelstraat is een perfecte afstand: ruim een half uur. En ik moest mijn gehandletterde verhuiskaarten ophalen, dus dat was een prima plan. Volgende keer gaan we naar de kinderboerderij, en voor je het weet is de vakantie weer voorbij.