Diy - Prikbord

Afgelopen week ben ik op de creatieve tour geweest. Tegenwoordig krijgen we namelijk elke week wel kunst van Olivia in de vorm van beeldig bewerkte a4tjes. En dat stapelt zich maar op, want: waar moet ik dat laten?

Gelukkig had ik dit ‘probleem’ al aan zien komen, en met hulp van Pinterest heb ik een manier gevonden voor een uniek prikbord: o.a. bij een welbekend Zweeds woonwarenhuis heb ik een aantal kurken pannen- en glazenonderzetters gekocht.

Met kit heb ik allereerst elke keer twee glazenonderzetters tegen elkaar geplakt. Dit omdat de pannenonderzetters bijna 3x zo dik zijn als die kleinere variant.

Daarna ben ik begonnen. Een merkwaardig leuk werkje. De eerste was het lastigst. Want als die eenmaal vast zit, is het nagenoeg onmogelijk om die nog mooi van de muur af te krijgen. Maar natuurlijk is dat met de rest ook het geval, dus langzaam maar zeker is het wat geworden.

Nu alles hangt en kurkdroog is (hihi), ben ik op zoek naar leuke unieke punaises. Want die saaie 100 stuks voor een prikkie (wederom: hihi) kunnen natuurlijk echt niet. Ik heb al de tip gekregen om toch maar die saaie te halen, en er dan (al dan niet) geverfde houten dingetjes/knopen/noem maar op, op te plakken.

En de creativiteit goes on.

Het daag'lijks leven

Langzaam maar zeker keren we terug naar het dagelijkse leven. Het begon al toen Simon z’n vakantie was afgelopen en hij weer aan het werk ging. Olivia ging toen ook al heel gewoon haar tweede schoolweek in, en na een week ziek te zijn geweest, voel ik me ook weer goed genoeg om het fijn te vinden hoe het gaat, en het tegelijkertijd wat te verbeteren.

Langzaam maar zeker begint ons huis steeds meer op een thuis te lijken. De woonkamer mist nog wat gordijnen her en der, maar de mooie vloer is weer zichtbaar, de eerste kop thee is al tegen de witte muur aangegooid (en het glas overal door de kamer), er staat een prachtige bos rozen te stralen: gekregen van de buurvrouw en in een vaas gezet door m’n bestie. Ik heb me weer aangemeld bij de plaatselijke bieb. En Olivia gaat het steegje uit om te kunnen spelen in de speeltuin die daaraan grenst.

Langzaam maar zeker begint ook de bovenverdieping vorm te krijgen. Het wasrek staat eindelijk niet meer in Olivia haar slaapkamer, maar op de vierde slaapkamer (a.k.a. ‘washok’). Daarentegen staan de zolder en de schuur nog wel ongemakkelijk vol, maar dat zijn minder grote prioriteiten voor nu.

Langzaam maar zeker leer ik de andere moeders en vaders op het schoolplein kennen. Ik weet al veel wie bij wie hoort, al is het dan wel  ‘de moeder van …’ en weet ik de voornamen van de ouders niet. Ook dat zal op een gegeven moment wel duidelijk worden.

Langzaam maar zeker maak ik me klaar om op zoek te gaan naar een nieuwe baan. Ik heb mezelf nog ‘vrij’ gegeven in september, maar die loopt wel redelijk op z’n eindje nu. Tijd om wat uitzendbureaus te bezoeken en kijken wat we gaan doen met dat (begrijpelijke maar wel aanwezige) gat in m’n cv.

Het voelt goed om in gewone doen te zijn. 

Keuken

Het is even schakelen, want in ons nieuwe huis is geen open keuken. Iets wat wij van huis uit, maar ook in ons huurhuis gewend zijn geweest. En nu zijn er twee doorgangen waar ik (enkele reis) door moet, wil ik iets uit de keuken halen, of iets in de kamer zetten.  

We waren het er al snel over eens dat de deur van de gang naar de keuken eruit moest, en die is dus met wortel en tak (lees: met scharnieren etc.) uit z’n voegen gerukt. Nu hebben we nog één deur waar we elke keer langs moeten.

En dat is handiger gebleken dan ik dacht. Want kan ik mijn allerliefste jongste even niet om me heen hebben in de keuken, dan doen we gewoon de kamerdeur dicht, en dan zit hij daar opgesloten (bij al z’n speelgoed enzo, en z’n zus, en een natje/droogje). En de deur kan ook weer net zo makkelijk open. Dus we hebben wel voor het eerst een traphekje (want die trap is nog verleidelijker dan de keuken), en het gaat prima zo.

En blijkbaar heb ik heel veel keukenspul. Als in heul veul. Want waar we eerst een klein keukenblokje hadden (+ een ruime bijkeuken en voorraadkast), hebben we nu een grote keuken met kasten overal en nog een aparte handige voorraadkast die nu beiden mudjevol staan. Het was nogal een gepuzzel om alles overal neer te zetten, en eigenlijk ben ik nog steeds niet helemaal tevreden: maar gelukkig heb ik nog tientallen jaren om het wel naar tevredenheid te krijgen.

Dus dat muurtje eruit (wat eerst zo’n prioriteit was) mag van mij wel even wachten (want waar moet ik de spullen aan die kant laten?). Nu staat een nieuwe badkamer op nummer 1.

Verhuizen deel 13

We zijn over! Het heeft heel wat voeten in aarde gehad, en afgelopen week ben ik ook behoorlijk ziek geweest doordat m’n weerstand naar een nulpuntje is gegaan, maar het is eindelijk zover.

Blij mee.

Terwijl manlief samen met m'n zwager o.a. de vloer heeft geschuurd en in de whitewash heeft gezet (mooi geworden!), was mijn schoonmoeder druk bezig met kozijnen schilderen en behangen. Mijn schoonvader heeft ontzettend veel en goed geholpen met elk loslopend karwei, terwijl ook mijn vader heeft gedaan wat ie kon. Mijn moeder heeft heel veel op de kinderen gepast en ik ben ontzettend dankbaar voor al die hulp (en de rest)!

Zoals jullie konden lezen in verhuizen deel 10 & 11, hadden we wat moeite met de volgende huurders die in ons ex-huis zouden komen. Niet met de mensen zelf, maar met het feit dat ze niet te vinden zijn. Ergens snap ik dat wel als je de huurprijs bijna € 150,- omhoog gooit. En helaas was het eind van het verhaal dat er inderdaad geen huurders zijn gevonden. Niet op tijd voor ons in ieder geval. En we mochten alles eruit bikken en slopen wat we met zoveel liefde en moeite erin hadden gezet. Ook de schutting. Ook het nette vinyl op zolder. Ook het mooie vloertje in de bijkeuken. Want per slot van rekening wil íedereen bij het begin inkijk, alleen beton, etcetera. Hoor je de frustratie?

Maar afgelopen maandag heb ik de sleutels ingeleverd. Samen met het winkelwagenmuntje met het logo van de wooncorporatie erop. Die de baliemedewerker weer terug wilde leggen. Grapjas. Alsof ik nog de intentie heb om reclame voor ze te maken. Zo eindigden onze mooie jaren in het huurhuis toch een beetje zuur, maar nu hebben we ons eigen stekkie. Waar we alles naar onze wens kunnen maken en wat een volgende koper (over minimaal 20 jaar. Verhuizen doen we nu niet zo snel meer) maar te slikken heeft.

Nu staat alles vol met dozen en andere, uhm, troep. En ja: ik heb echt heel veel weggegooid voordat ik überhaupt in ging pakken. Ik wist niet dat we zoveel (nodige) spullen hadden. En ik weet eigenlijk ook niet zo goed hoe we dat ooit in ons vorige huis hebben gekregen. 1 voor 1, dat is wel duidelijk. Nu alles in 1x komt, is het best overweldigend.

En ook dit heeft even geduurd, maar ook de pc is weer uit een doos gevist, en ik kan weer.

Dus ik ga weer.

Langzaam maar zeker (babystapjes) zijn we bezig om alles uit te pakken en naar hun nieuwe plekje te transporteren. Zodra alles een beetje op z'n plek zit (onze slaapkamerdeur bijvoorbeeld) en we gesetteld zijn, komen de foto's! 

Eerste schooldag Olivia

Terwijl wij druk bezig zijn met verhuizen, gebeuren er ook nog andere spannende zaken: Olivia heeft haar eerste schooldag achter de rug! De spanning was er gisteren al in hoge mate, haar fruitbakje + drinkbeker moesten gevuld, en schijnbaar is dat erg spannend. Voor mij dus. Het lieve meisje is vaak genoeg verteld dat ze naar de basisschool gaat, maar zij blijft er ijskoud onder. De vlinders in de buik kun je beter bij haar moeder zoeken.

We brengen haar deze week vanuit onze oude woonplaats naar onze nieuwe woonplaats (en blijven daar dan zelf ook. Wel zo handig, kunnen we gelijk verder aan de klus 😉). Het is gelukkig maar 20 minuutjes, maar dan moet wel het verkeer een beetje meezitten. En op tijd weggaan heeft ook zo zijn voordelen. Denken we. Dat is ons nog niet overkomen namelijk. Morgen hebben we daar gelukkig weer een kans voor.

Gelukkig nog wel nipt op tijd leverden we ons meisje af in een klas vol vreemde gezichten, na een dikke zoen en een afscheidsknuffel was het moment daar, ze moest het een paar uur zonder ons doen.

Voor mij begint het leven van kind wegbrengen, kind ophalen, kind wegbrengen, kind ophalen. Ik snap die continuroosters van tegenwoordig wel. Onze school is daar ook mee bezig, en komt volgend jaar met de oplossing waar de meeste ouders op gestemd hebben. Ik ben benieuwd, maar nu gaan we het sowieso eerst een jaartje op deze manier doen.

Olivia heeft al flink wat ‘vriendinnen’ gemaakt (zowel de meisjes- als de jongensversie), ze heeft gespeeld, en gespeeld en met vriendinnen gespeeld. En het was leuk. En de juf was lief, en of ik nou alsjeblieft wilde stoppen met vragen hoe het was. Maar ik heb wel al een nieuw liedje van begin tot eind gehoord (en als ik haar geheugen had gehad, had ik het hier neer kunnen zetten).