Een geluksmomentje

Een geluksmomentje: je kind die bij je in slaap valt, met z’n steeds warmer wordende handje tegen je aan, helemaal op jou vertrouwend.

Dat kuifje. Die handjes. Dat wangetje. Die wimpers.
Dat smoelwerkje. Etc. 😍

Op een gegeven moment ben ik bang dat hij wakker wordt, dus heb ik hem toch maar naar bed gebracht. Op het moment dat hij in bed ligt heb ik alweer spijt: dat kleine lichaampje niet meer tegen me aan, en ik heb hem niet nog een laatste kus op zijn heerlijke zachte wangetje gegeven.

Maar. Nu heb ik tijd voor mezelf om even op de bank te liggen. De prinses is lekker in haar speelhoekje aan het scharrelen, dus het kan even. De beste manier ook om het huishouden niet te zien: je ogen dicht doen.

Toen hoorde ik een geluidje. Aangezien ik toch nog steeds de volwassene en verantwoordelijke ben, toch even m’n ogen op standje ‘spiekjes’. Zie ik m’n lieve meisje op nog geen 10 cm afstand naar me kijken. Heerlijk!

Tot ze in mijn gezicht ging ademen. Slaapt toch iets minder lekker. Mevrouw wilde ook graag slapen (jaja), maar ik had alle goede kussens ingepikt (sorry hoor). Uiteindelijk eindigde het ermee dat er een klein kussentje op mij lag, en mevrouw lag op de grond (gewikkeld in de speelmat van haar broer = slaapzak).

Die voeten! 😍😎

Toen de prins weer wakker werd, maakte hij me al snel duidelijk dat hij naar de speeltuin wilde. “Uh uh” naar z’n schoenen toe wijzend (die strategisch hoog zijn weggezet, anders zijn ze kwijt op het moment dat ik ze nodig heb), en daarna doet z’n zus zijn jas bij hem aan. Vincent gaat bij de deur staan en maakt duidelijk dat het moment daar is.

Aye aye baas.