Nagels

Vroeger (middelbare schooltijd) beet ik nagels. Het kwam niet echt door de stress. Ik bedoel: middelbare schooltijd. Tuurlijk, ook toen waren er minder leuke momenten in mijn leven, misschien wel de minst leuke. En er was uiteraard ook wel stress. Soms. Maar al met al heb ik een redelijk goed leventje gehad (tot nu toe, want: ook ik kan niet in de toekomst kijken).

Waarschijnlijk beet ik nagels omdat ik niks beters te doen had. Met je tanden ging het vuil onder je nagels ook wel weg, dat scheelde weer moeilijk doen met vijl/schaartje o.i.d. Dat daardoor de nagels ook stukgingen en dus geen gladde rand meer hadden wist ik ook wel op te lossen met mijn tanden. Et voilà: (te) korte nagels.

Nu hield ik meestal wel op tijd op (lees: voordat de nagels zo kort werden dat het pijn ging doen), maar niet altijd. En dat was de reden dat ik toch wel heel dringend wilde stoppen met nagels bijten. Want, pijn = niet fijn. Dus dan hield ik het weer een tijdje vol met een vijltje. En op een gegeven moment deed ik dat niet meer waardoor het hele riedeltje weer begon.

Mooie familiefoto. Maar check die nagels ^^

Nu zijn mijn nagels moeiteloos mooi. Ik heb gewoonweg geen tijd meer om er over na te denken. Sterker nog: ik heb tijd ingepland om mijn nagels weer even goed bij te houden. Want ze werden inderdaad wat rafelig aan de randjes. En dat is toch wat minder handig om bijvoorbeeld de was op te vouwen: alles haakt dan in die puntige rafeltjes. Niet praktisch.

Ik was ook 86x per dag mijn handen, en dat neemt blijkbaar ook elke keer mijn nagels mee, want die zijn eigenlijk altijd schoon. Mocht dat een enkele keer niet zo zijn dan heb ik de lange nagels aan mijn andere hand die het vuil zo weghalen. Dat ik daar niet eerder aan heb gedacht.

Nu zorgen dat ik de kinderen niet krab.