Apenstad

Het is vakantie, en door de verhuizing is daadwerkelijk een aantal weken de deur uitgaan niet heel praktisch. Daarom had ik bedacht om in ieder geval nog wat dagjes uit te organiseren, speciaal voor de kinderen, zodat zij ook aan hun trekken komen. Natuurlijk kon ik kiezen uit de speeltuinen en de kinderboerderij hier in de buurt, maar door het weer, dat afgelopen tijd niet zo denderend was, heb ik ook gekeken naar leuke indoorspeeltuinen.

Daar heb ik wel een extra paar handen bij nodig, en i.v.m. de afstand ook een auto. Dat had ik gelukkig kunnen regelen, en met mijn moeder en ik voorin en de twee aapjes achterin konden we vertrekken.

Ze hebben heerlijk genoten. Er was een afscheiding voor de 0-4 jarigen, en een groter gedeelte voor 4-12 jaar. Dus Olivia heeft haar ogen uitgekeken en heel wat nieuwe vrienden gemaakt. Zelf heb ik ook nog een aantal keer de speeltoestellen doorkruist, maar doordat het niet bepaald op mijn lengte is gebouwd was dat niet mijn favoriete moment van de dag. De diverse glijbanen waren wel weer heel leuk, en ook het voet-/basketbal gedeelte was extra geslaagd bij Vincent. Favoriet momentje van hem was de bal vastpakken, zich door mij laten optillen en daarna de bal door de basket gooien. Hij heeft heel wat punten gemaakt!

Nog wat andere hoogtepunten waren de eetmomenten. Waar ik erg blij mee was, waren de iets gezondere opties voor kinderen. Je hoeft niet gelijk een verrassingsei of erger te kopen, er waren nu ook zakjes met knijpfruit en doosjes rozijntjes. Ideaal.

Mijn moeder trakteerde nog op patat (we moeten die rozijntjes toch érgens mee compenseren 😉), en daarna was het toch wel weer tijd om te gaan. Het was "niet heel leuk, maar wel een beetje leuk" volgens Olivia, en daar moeten we het maar mee doen.

Woonstijl

Als je volwassen wordt, ga je op een gegeven moment uit huis, en dan ga je op zoek naar wat je leuk vind voor op de muur in je verse stek, maar ook wat voor soort kleur en meubilair je terug wilt laten komen in je woning. Erg handig is dat je verschillende woonstijlen hebt, waardoor je dus binnen een bepaalde stijl kan bepalen wat je het allerleukste vindt.

Dat hebben wij allemaal niet gedaan. We gingen van huis uit trouwen toen we nog redelijk piepjong waren, dus in principe hadden we alles mee (behalve misschien geld): we hadden nog geen twee huishoudens die samen moesten smelten, je was het sneller met elkaar eens, en in ons geval waren we de eerste bewoners in ons nieuwbouwhuis waardoor we niet beïnvloed konden worden door de slechte smaak van onze voorgangers.

Maar we deden maar wat. Het begon met de meubels die we van deze en gene kregen om een beginnetje te maken. Niet helemaal onze smaak, maar voor het beginjaar zou het heel fijn zijn om in ieder geval íets te hebben staan. Dus we kochten grijze verf, en verfden alles dezelfde kleur. Hoppa; één geheel.

En we wilden wit op de muren. Dat we gingen mengen bij de Gamma: de kleur Suiker. Dat werd iets groener dan we dachten, maar uiteindelijk ben ik het wel gaan waarderen, het is in ieder geval een unieke kleur. Maar van een stijl was niet echt iets te bespeuren.

Dat wil ik anders in ons nieuwe huis. Dus we bedachten dat we de stijl ‘landelijk’ wel mooi vonden. Stiekem maakte ik er zelf ‘landelijk romantisch’ van, want die mooie Marokkaanse lampen zou ik graag in ons huis willen. En ik werd lid van diverse facebookpagina’s om inspiratie op te doen.

Langzaam maar zeker kreeg ik steeds meer vastomlijnd wat ik mooi en niet mooi vond. Samen maakten we een lijst met goede matches en begon ik her en der wat te kopen of op een nog-aan-te-schaffen-want-we-hebben-er-nu-geen-geld-voor-en-zoveel-haast-is-hier-niet-bij-lijst te zetten. Het maakt dat ik me steeds meer aan het verheugen ben op ons nieuwe huis.

Waar we trouwens achter zijn gekomen is, dat onze woonstijl absoluut niet landelijk (romantisch) is. Ook met een verhuizing leer je jezelf weer eens extra goed kennen.

Afscheid peuterspeelzaal

Olivia is alweer voor de laatste keer naar de peuterspeelzaal geweest. Dat einde naderde met rasse schreden omdat ze uiteindelijk alweer een kleuter is, maar ik moest toch wel even slikken toen het daadwerkelijk zo ver was.

Het begon al goed door bij de school spectaculair van mijn fiets af te donderen. De kinderen worden echt te groot voor allebei op m’n fiets en ik kan met het afstappen het gewicht niet meer goed houden. Ook heb ik geen mamafiets, maar een normale waardoor de afstand tussen mij en Vincent (die voor mij zit) te klein is. En dat bemoeilijkt het afstappen ook. Dus eigenlijk is het gewoon tijd dat de zijwieltjes van de Olivia haar fiets gaan, en ze deze vakantie echt leert fietsen. Ze gaf al even aan dat ze daar klaar voor was, dus nu hopen dat dat ook echt zo is…

Foto van Pinterest, link

Nu het een laatste dag voor Olivia was, is het tijd voor een bedankje voor de juffen. Dat schijnt tegenwoordig zo te moeten, en hoewel ik daar niet zo gevoelig voor ben, vond ik het wel een goed idee. Olivia heeft het zo naar haar zin gehad (aankomende vakantie wordt nog afzien), dat ik een bedankje wel op z’n plaats vond.

Pinterest is je beste vriend in dit geval, en ik heb iets leuks gevonden. Omdat ik er een klein beetje vanuit ging dat de juffen nog wel meer zouden krijgen, waaronder veel chocola en ander eten, ging ik voor non-food.

Ik heb zo’n glazen drinkbeker gehaald (zo-een met een draaideksel en een rietje), en daar badzout in gestrooid. Daarbovenop heb ik een lufaspons gedaan, en het rietje maakte het af, tada: een gevuld 'sorbet'glas. Daar heb ik nog een kaartje aangehangen met een bedankje namens Olivia, en in plastic gestopt. Mèn, wat creatief 😉.

Toen werd het tijd om Olivia weer op te halen. Ik zat al een beetje te twijfelen hoe ik dat ging doen zonder neer te storten (hopen en bidden helpt wel, maar het gebeurt nou ook niet zo vaak dat ik er altijd aan denk. En dan gaat het fout), toen de keuze me uit handen werd genomen: het begon te stortregenen. Na het schuilen onder een boom (niet heel slim als het ook onweert), en toch maar terugsprinten naar de school met een natte dreumes onder de arm en een blije kleuter naast me meehollend als blijkt dat de boom niet lekvrij is, hebben we de bui even afgewacht. Daarna was ik zo nat dat ik vreesde nooit meer van het zadel af te komen als ik daar met m’n natte broek op ging zitten, dat ik besloot maar naar huis te gaan lopen.

Terwijl haar sandalen aan het stuur bungelden, was het prinsesje van plas naar plas aan het huppelen. Best day ever! als je het haar vraagt. 

Verhuizen deel 9

Waar het hart vol van is, stroomt de mond van over. Of mijn blog in dit geval. Wat fijn dat bloggen. Ik kan alleen over mijzelf, and myself only praten, en grote kans dat je het nog leuk vindt ook 😉.

En waar mijn hart vol van is, is wel duidelijk. De enige constante factor in mijn verhalen. Degene met een ‘deel zoveel’ erachter. Er is een kansje dat ik dingen dubbel neerzet, maar daar is mijn hart extra vol van. Denk ik.

Vorige week zijn Simon en ik op een date geweest. Oppas geregeld en de hele mikmak. En toen gingen we naar de Gamma. Karretje mee, en gaan met die banaan. Gekeken naar verf, vloeren en behang. En badkamermeubels. En nog gevraagd naar een goede en goedkope oplossing voor de kwarts (zie vorige verhuisblog). Die er helaas niet is. Een stukadoor is ons nu te duur, dus ik heb ook maar afgezien van behang in de woonkamer (want dat wordt niet echt mooi als de achtergrond niet vlak is).

Deze kleur verf wordt het niet ^^

Dat laatste komt wel goed uit eigenlijk, want ik begon een beetje te twijfelen over mijn eerst zo briljante idee. Namelijk een lambrisering van (driehoekjes)behang, met daarboven over de hele lengte schilderijplankjes met zwart-witte kunst erop.

Die zwart-witte kunst blijft (op een witte achtergrond), maar nu gaan we de onderkant ook verven. En wel groen. De verf hebben we ook al in huis. Uiteraard niet bij de Gamma gekocht, maar eerst prijzen wezen vergelijken op internet. Bol.com had een mooie zomeraanbieding, en zo waren we bijna 33 euro goedkoper uit (voor 3 exact dezelfde potten) dan als we blind gelijk waren gaan kopen.

Een roze verf hadden we wel al bij de Gamma gehaald, zo blij dat Olivia haar lievelingskleur van die dag roze was! Nu het gekocht is, kan ze niet meer terug 😉. Maar het is een hele zachte kleur, dus dat blijft mooi. Totdat ze in de pubertijd komt, en dan kopen we zwart voor haar.

Vincent mag het met de groen doen die we ook in de woonkamer hebben, en bovendien krijgen de slaapkamers er ook allemaal een lichtgrijs bij. Tenminste. Dat is hoe ik nu denk dat het gaat worden. Klein kansje dat ik nog van gedachten verander. Of 2x.

Nu ga ik me weer druk maken over de vloer op de benedenverdieping die geschuurd moet worden, de slaapkamers die eerst ontdaan moeten worden van bubbeltjesbehang (mocht er nog iemand een behangafstomer te leen hebben, ik hou me van harte aanbevolen), en alle andere 1001 klusjes die zoveel tijd, geld en energie kosten. Zo leuk, verhuizen!

Tutoyeren

Af en toe schrik ik van mijn dochter 😉. Dan noemt ze me namelijk bij mijn naam in plaats van bij mijn titel. Iets wat ik toch niet zo gewend ben van haar. Tussen Simon en mij wordt er wat afge’schat’ en ge‘lieverd’, dus eigenlijk hoor ik mijn naam thuis niet eens zo vaak.Toch heeft ze hem ergens opgepikt, want dan is het “Marijke?” Of “mama Marijke” wil ook wel eens voorkomen. Dan krijg ik het dubbelop.

En slim is het wel. Want (eerlijk is eerlijk), ik luister niet altijd als ze me ‘mama’ noemt. Dan ben ik weer te druk in mijn eigen wereldje (en nee, daar hoeft echt niet altijd een telefoon of andere elektronica voor aan te pas te komen), of denk ik dat ik al antwoord heb gegeven bijvoorbeeld. Maar met “Marijke?” Ben ik altijd gelijk in het hier en nu, en is het wachten op de zinvolle vraag die ze me wil stellen.

Zo bijzonder trouwens dat ik een mama ben. Altijd als ik daar over nadenk vind ik dat weer. Ten eerste vind ik mezelf eigenlijk nog niet eens oud genoeg om moeder te zijn van een kleuter, en dan hebben we het nog niet eens over het volwassen gedeelte. Want terwijl ik vroeger altijd dacht dat je het toch echt wel voor elkaar had als je eind twintig/begin dertig was, nu voel ik me echt nog niet zo serieus. Toen ik dit trouwens aan vrienden vertelde werd ik ook hartelijk uitgelachen, dus het is wel weer duidelijk dat ik inderdaad niet echt serieus wordt genomen 😉.

In het begin leek het me ook wel handig dat ik gelijk bij mijn naam werd genoemd. Maar nu ik ook daadwerkelijk moeder ben, is het ook wel heel fijn als je mama genoemd wordt. Bovendien is ‘mama’ heel wat makkelijker uit te spreken dan ‘Marijke’. Ook als je ouder bent dan 16 maanden.

Vanaf het begin heb ik ook aangegeven dat ze me gewoon mag tutoyeren. Ik vind dat toch wat makkelijker praten met elkaar. Nadeel is misschien dat ik het daarom ook wat lastiger vind om haar ‘u’ te laten zeggen tegen oudere personen. Het is zeker een vorm van respect, maar als je graag wilt dat iedereen gelijkwaardig is (en dat wil ik), vind ik het ook weer niet zo nodig om onderscheid te maken. Dus tot nu toe laat ik het een beetje los. En schrik ik als ze me ‘u’ noemt. Want zoiets bij een ander oppikken, dat doet ze wel. 

Verhuizen deel 8

We zijn weer een stapje verder met ons verhuisproject. Dit keer betreft het ons ‘oude’ huis. Dat is een huurhuis, wat het erg makkelijk maakt om zo over te stappen naar ons ‘nieuwe’ huis omdat we hem nu natuurlijk niet hoeven te verkopen maar gewoon terug kunnen geven aan de woningcorporatie. 

Daar is een opzichter van langs geweest, en hij heeft een lijst aangelegd. Alles staat erop, van het randje in het keukenblad waar het (losse) brandende fornuis z’n sporen achter heeft gelaten (daar komt een plaatje op), tot de muis in de meterkast.

Veel is ter overname, ook de zaken die wat mij betreft wel aan vervanging toe zijn (zoals de rolgordijnen), maar als wij er niks aan hoeven te doen, kunnen wij die energie besteden aan óns nieuwe huis.

We hebben nog een pot Ral 9010 in de schuur staan, want mocht de nieuwe bewoner niet zo blij zijn met het blauw, groen en rood wat nu op de muren zit (elke kleur in een andere ruimte, rustig maar), dan is het aan ons om hem behang-klaar te maken. Dat de bewoner hem even daarna in een nét iets andere kleur wit gaat verven is maar een detail.

Het laminaat kan er ook zo uit, en die gaan we misschien ook in onze nieuwe woning gebruiken. Maar mocht de nieuwe bewoner dat over willen nemen, dan kunnen wij natuurlijk met een hele frisse start in ons nieuwe huis beginnen. Daar zijn de regels over het achterlaten trouwens veel minder streng. Helaas, want er ligt een dikke laag kwarts over de huiskamermuur (en de hal), wat er niet zo 1, 2, 3 af kan. Daar moet echt een stukadoor aan te pas komen. Onze afweging is of we daar nu al wat aan gaan doen, of er toch maar simpel overheen gaan schilderen en het over een tijdje, als we weer een spaarpotje hebben opgebouwd en er meer tijd voor hebben, helemaal goed gaan doen.

Zo jammer dat alles geld kost. En tijd. Maar ja: anders heb je ook niks meer te dromen.

Jarig

Het klinkt gek, maar ik kon dit jaar niet wachten tot mijn verjaardag voorbij was. Niet om mijn leeftijd (ik heb volgens mij nog geen cruciale leeftijden meegemaakt. Behalve mijn volwassenheid. Ben ik volwassen?), en ook zeker niet omdat er niet aan mij gedacht zou zijn. Want dat was absoluut wel het geval. Ik heb een top verjaardag gehad met non-stop mensen over de vloer. Dat was ingecalculeerd, dus haalbaar. En erg erg gezellig. Ook werd ik ontzettend verwend met cadeaus en chocola. Zoveel chocola zelfs, dat ik misschien nog wat heb tijdens de verhuizing (als ik een normaal mens was geweest).

Die verhuizing is de reden dat ik blij ben met de komende sociale rust. Er staan behalve dat evenement geen ingewikkelde dingen zoals verjaardagen en andere feesten meer op het programma, dus ik kan me volledig wijden aan het inpakken, regelen, et cetera.

En bloggen.

Zoals over mijn verjaardag.

Ik heb gevraagd of men nog mee wilde lunchen of dineren, en dat was de reden dat we ook rond die tijdstippen mensen over de vloer hadden. Dus met de lunch hebben we lekker broodjes uit de oven gehad, brie, gekookte eitjes, en de hele rataplan.

En met het diner heb ik mijn kneedkunsten uit de kast gehaald, en heb ik met Griekse yoghurt, bakpoeder en speltbloem (1 deel yoghurt op 2 delen bloem/zelfrijzend bakmeel) een aantal pizzabodems gecreëerd. En die belegd met eerst shoarma en daarna ‘gezond’ met salami, kaas (mozzarella), tomaten, paprika en Italiaanse kruiden. Ik heb geen negatieve geluiden gehoord, dus dat was wel geslaagd. Tijdens het diner kwamen trouwens de eerste avondgasten alweer aanzetten, dus het was één aaneenschakeling van drukheid, gezelligheid en chaos.

De buren kunnen ook weer rustig ademhalen, we houden ons nu weer een tijdje gedeisd. Maar zo laat werd het ook alweer niet. Nadat de keuken weer enigszins aan kant was, lag ik nog voordat mijn verjaardag om was alweer lekker in bed. Binnenkort de vlaggetjes maar weer even weghalen. 

Alledaagse beslommeringen

Ondertussen is het gips o.a. versierd met de naam van
zijn dochter (door haar geschreven uiteraard) en een mooi
gekrabbel van zijn zoon.

We hebben hectische dagen achter de rug. Het begon met mijn verrassing voor Simon: ik had al geregeld dat ik in de middag een auto van mijn ouders meekreeg, zodat ik ’s avonds niet meer hoefde schoon te maken. Toen ik dus vrij en blij rond 17.00u de auto weer in wilde stappen, werd ik al gealarmeerd door mijn telefoon. Die ging af alsof het niet de eerste keer was dat ik gebeld werd in een uur. Mijn man probeerde me dus al even te bereiken omdat hij zijn auto de mallemoeren in had gereden. Gelukkig had hijzelf meer geluk, één botje in zijn hand is gebroken. Alsnog super onhandig, maar hij is in ieder geval nog aanwezig op deze wereld.

Nu zaten we wel met wat problemen. Onder andere luiers verschonen. Je wilt niet geloven hoe ver sommigen willen gaan om dat niet meer te hoeven doen 😉 (Simon zou trouwens niet zó ver willen gaan). En een nog groter probleem was natuurlijk het feit dat we geen auto meer tot onze beschikking hadden. Erg onthand ben je dan (leuk woordspeling?). Bijvoorbeeld voor mijn werk. Ik heb dan ook de beslissing genomen om vervroegd te stoppen. Ik vond dat de verdienste de moeite die het nu kost niet waard is.

 

Maar de heg moest nog wel geknipt. Met mijn (manuele) schaar in de aanslag was ik al van plan om de ergste sprieten te verwijderen, en het daar dan bij te laten. Totdat de buurman zo aardig was om me zijn elektrische exemplaar te lenen. Toen kon ik uiteraard los, en heb de heg uitstekend gekortwiekt. Met de nadruk op uitstekend… Die paar sprietjes mogen blijven, ik ben weer tevreden.

P.s. Mijn broertje heeft een baard.