Tutoyeren

Af en toe schrik ik van mijn dochter 😉. Dan noemt ze me namelijk bij mijn naam in plaats van bij mijn titel. Iets wat ik toch niet zo gewend ben van haar. Tussen Simon en mij wordt er wat afge’schat’ en ge‘lieverd’, dus eigenlijk hoor ik mijn naam thuis niet eens zo vaak.Toch heeft ze hem ergens opgepikt, want dan is het “Marijke?” Of “mama Marijke” wil ook wel eens voorkomen. Dan krijg ik het dubbelop.

En slim is het wel. Want (eerlijk is eerlijk), ik luister niet altijd als ze me ‘mama’ noemt. Dan ben ik weer te druk in mijn eigen wereldje (en nee, daar hoeft echt niet altijd een telefoon of andere elektronica voor aan te pas te komen), of denk ik dat ik al antwoord heb gegeven bijvoorbeeld. Maar met “Marijke?” Ben ik altijd gelijk in het hier en nu, en is het wachten op de zinvolle vraag die ze me wil stellen.

Zo bijzonder trouwens dat ik een mama ben. Altijd als ik daar over nadenk vind ik dat weer. Ten eerste vind ik mezelf eigenlijk nog niet eens oud genoeg om moeder te zijn van een kleuter, en dan hebben we het nog niet eens over het volwassen gedeelte. Want terwijl ik vroeger altijd dacht dat je het toch echt wel voor elkaar had als je eind twintig/begin dertig was, nu voel ik me echt nog niet zo serieus. Toen ik dit trouwens aan vrienden vertelde werd ik ook hartelijk uitgelachen, dus het is wel weer duidelijk dat ik inderdaad niet echt serieus wordt genomen 😉.

In het begin leek het me ook wel handig dat ik gelijk bij mijn naam werd genoemd. Maar nu ik ook daadwerkelijk moeder ben, is het ook wel heel fijn als je mama genoemd wordt. Bovendien is ‘mama’ heel wat makkelijker uit te spreken dan ‘Marijke’. Ook als je ouder bent dan 16 maanden.

Vanaf het begin heb ik ook aangegeven dat ze me gewoon mag tutoyeren. Ik vind dat toch wat makkelijker praten met elkaar. Nadeel is misschien dat ik het daarom ook wat lastiger vind om haar ‘u’ te laten zeggen tegen oudere personen. Het is zeker een vorm van respect, maar als je graag wilt dat iedereen gelijkwaardig is (en dat wil ik), vind ik het ook weer niet zo nodig om onderscheid te maken. Dus tot nu toe laat ik het een beetje los. En schrik ik als ze me ‘u’ noemt. Want zoiets bij een ander oppikken, dat doet ze wel.