Afscheid peuterspeelzaal

Olivia is alweer voor de laatste keer naar de peuterspeelzaal geweest. Dat einde naderde met rasse schreden omdat ze uiteindelijk alweer een kleuter is, maar ik moest toch wel even slikken toen het daadwerkelijk zo ver was.

Het begon al goed door bij de school spectaculair van mijn fiets af te donderen. De kinderen worden echt te groot voor allebei op m’n fiets en ik kan met het afstappen het gewicht niet meer goed houden. Ook heb ik geen mamafiets, maar een normale waardoor de afstand tussen mij en Vincent (die voor mij zit) te klein is. En dat bemoeilijkt het afstappen ook. Dus eigenlijk is het gewoon tijd dat de zijwieltjes van de Olivia haar fiets gaan, en ze deze vakantie echt leert fietsen. Ze gaf al even aan dat ze daar klaar voor was, dus nu hopen dat dat ook echt zo is…

Foto van Pinterest, link

Nu het een laatste dag voor Olivia was, is het tijd voor een bedankje voor de juffen. Dat schijnt tegenwoordig zo te moeten, en hoewel ik daar niet zo gevoelig voor ben, vond ik het wel een goed idee. Olivia heeft het zo naar haar zin gehad (aankomende vakantie wordt nog afzien), dat ik een bedankje wel op z’n plaats vond.

Pinterest is je beste vriend in dit geval, en ik heb iets leuks gevonden. Omdat ik er een klein beetje vanuit ging dat de juffen nog wel meer zouden krijgen, waaronder veel chocola en ander eten, ging ik voor non-food.

Ik heb zo’n glazen drinkbeker gehaald (zo-een met een draaideksel en een rietje), en daar badzout in gestrooid. Daarbovenop heb ik een lufaspons gedaan, en het rietje maakte het af, tada: een gevuld 'sorbet'glas. Daar heb ik nog een kaartje aangehangen met een bedankje namens Olivia, en in plastic gestopt. Mèn, wat creatief 😉.

Toen werd het tijd om Olivia weer op te halen. Ik zat al een beetje te twijfelen hoe ik dat ging doen zonder neer te storten (hopen en bidden helpt wel, maar het gebeurt nou ook niet zo vaak dat ik er altijd aan denk. En dan gaat het fout), toen de keuze me uit handen werd genomen: het begon te stortregenen. Na het schuilen onder een boom (niet heel slim als het ook onweert), en toch maar terugsprinten naar de school met een natte dreumes onder de arm en een blije kleuter naast me meehollend als blijkt dat de boom niet lekvrij is, hebben we de bui even afgewacht. Daarna was ik zo nat dat ik vreesde nooit meer van het zadel af te komen als ik daar met m’n natte broek op ging zitten, dat ik besloot maar naar huis te gaan lopen.

Terwijl haar sandalen aan het stuur bungelden, was het prinsesje van plas naar plas aan het huppelen. Best day ever! als je het haar vraagt.