Alledaagse beslommeringen

Ondertussen is het gips o.a. versierd met de naam van
zijn dochter (door haar geschreven uiteraard) en een mooi
gekrabbel van zijn zoon.

We hebben hectische dagen achter de rug. Het begon met mijn verrassing voor Simon: ik had al geregeld dat ik in de middag een auto van mijn ouders meekreeg, zodat ik ’s avonds niet meer hoefde schoon te maken. Toen ik dus vrij en blij rond 17.00u de auto weer in wilde stappen, werd ik al gealarmeerd door mijn telefoon. Die ging af alsof het niet de eerste keer was dat ik gebeld werd in een uur. Mijn man probeerde me dus al even te bereiken omdat hij zijn auto de mallemoeren in had gereden. Gelukkig had hijzelf meer geluk, één botje in zijn hand is gebroken. Alsnog super onhandig, maar hij is in ieder geval nog aanwezig op deze wereld.

Nu zaten we wel met wat problemen. Onder andere luiers verschonen. Je wilt niet geloven hoe ver sommigen willen gaan om dat niet meer te hoeven doen 😉 (Simon zou trouwens niet zó ver willen gaan). En een nog groter probleem was natuurlijk het feit dat we geen auto meer tot onze beschikking hadden. Erg onthand ben je dan (leuk woordspeling?). Bijvoorbeeld voor mijn werk. Ik heb dan ook de beslissing genomen om vervroegd te stoppen. Ik vond dat de verdienste de moeite die het nu kost niet waard is.

 

Maar de heg moest nog wel geknipt. Met mijn (manuele) schaar in de aanslag was ik al van plan om de ergste sprieten te verwijderen, en het daar dan bij te laten. Totdat de buurman zo aardig was om me zijn elektrische exemplaar te lenen. Toen kon ik uiteraard los, en heb de heg uitstekend gekortwiekt. Met de nadruk op uitstekend… Die paar sprietjes mogen blijven, ik ben weer tevreden.

P.s. Mijn broertje heeft een baard.