Het is begin
februari en ik begin al wat gaten in mijn voorraadkast te zien. O.a. de cruesli
is op. Dat heb ik zelf niet door omdat ik dat niet eet, maar ik werd er
fijntjes op gewezen. Volgens mij ligt nog wel ergens muesli, dus dat ga ik
binnenkort tevoorschijn halen. En tja.. Daarna zal het gewoon even zonder
moeten. Alleen zo’n challenge doen (beslissen) maar wel met een compleet gezin die
daarvan afhankelijk is, is lastiger dan ik dacht.
Voorraad die
dagelijks wordt gebruikt, zal worden gemist. Het gaat me daar ook niet echt om:
ik wil graag voorraad die er al een flinke tijd ligt weg hebben. Dat ik mezelf
challenge om recepten te bedenken met de moeilijkere etenswaren.
Dan begint
de vraag nu al te komen of ik dat ten koste van mijn gezin moet doen. Moet ik
het hen moeilijk maken en bepaalde gerechten niet meer laten eten omdat ik zo
nodig moeilijk wil doen. Kan ik niet mijn eigen challenge volhouden zonder dat
ik de anderen in de vingers snijd?
Als het alleen
aan mij had gelegen, had ik ook geen zuivel meer gehaald (behalve dan de
eieren). Want ik maak daar nauwelijks tot geen gebruik van.
Lastig dit. Ik
ben geneigd om al aan het begin van de challenge de spelregels te wijzigen. Natuurlijk
kan ik dat moeiteloos doen: ik zal er niemand mee benadelen. Het gaat me
uiteindelijk alleen maar om het resultaat; dat ik ingekochte voorraad ook
daadwerkelijk opmaak voordat ik iets soortgelijks koop en dat eerder opmaak.
Bijvoorbeeld.
Bovenstaande
klinkt alleen niet als een challenge. Het klinkt als iets wat heel Nederland +
omstreken al logischerwijze doet.
Ik zal er eens een nachtje over slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten