Scheldwoorden

Probeer maar eens een nette blog te schrijven met zo’n titel… Maar het is zover; ons pure, onbedorven kind heeft te maken gehad met slechte invloeden. En in plaats van de ‘poep en plas-fase’ (“hihihi”) gaat zij uiteraard gelijk over op groffer geschut.

Ik schrok zo toen ik dat hoorde, het kan zijn dat ik ietwat fel tegen haar op ben getreden en het arme kind brak gelijk in tranen uit. Gelukkig was Simon er om de boel te sussen, en heeft hij ook een ernstig gesprek gevoerd met madam.

Aiaiai, waarom blijven ze niet voor eeuwig van die tandeloze, schattige baby’s? Dat gebrabbel, die lachjes (tandeloos ja), de aan- en afhankelijkheid, dat heerlijke babygeurtje. En o ja, de slapeloze nachten en de spuitluiers (ook dit is een babygeurtje). Ik denk dat ik alweer weet waarom ze opgroeien.

Het gesprek en onze reactie heeft wel indruk gemaakt (voor nu), want ik heb het gelukkig niet weer gehoord. Maar ik blijf alert. En toch moet ik haar weer loslaten in de grote boze wereld. Thuisonderwijs is niks voor mij, en al helemaal niks voor haar, maar nu snap ik opeens wel de mensen die dat wel doen. Om je kinderen nog ietsje langer te beschermen doe je veel!

En ja, ze groeit op, maar wij gaan ervoor zorgen dat haar thuisbasis goed is. Met een liefdevolle familie om haar heen, gaan we ervan uit dat de keuzes die ze gaat maken meer goed dan fout zijn. En dan is het aan haar.

Loslaten. Elke dag weer.

Recept - Spruitjesovenschotel

Hierbij weer een heerlijk recept voor de spruitjesliefhebber. Maar ze zijn eigenlijk ook wel erg lekker voor als je niet zo van dat bittere houdt. Dit gerecht is mijn vrije interpretatie van dit recept, en ik schrijf mijn versie maar snel op, voordat ik hem weer kwijt ben…

Voor 2 personen

-          500 gram spruitjes

-          1 ui, gesnipperd

-          Spekjes, 100 gram

-          Knoflookpoeder

-          4 tomaten, in stukjes

-          Paprikapoeder

-          Nootmuskaat

-          Peper (geen zout, de spekjes zijn al zout genoeg)

-          100 gram crème fraîche

-          Geraspte kaas naar smaak

Zet de oven op 175°.

Snij de onderkant van de spruitjes, en snij ze daarna doormidden. Kook ze zo’n 10 minuten.

Bak de spekjes bruin in een braadpan en voeg de ui toe. Nadat de keuken lekker begint te ruiken voeg je de specerijen en de tomaten toe. Als de spruitjes gaar zijn, maar nog wel een bite hebben, giet je ze af, en roerbak je ze nog even bij de rest.

Zet het vuur uit en roer de crème fraîche er doorheen. Strooi de geraspte kaas over de schotel en zet hem voor een kwartiertje in de oven.

Eet smakelijk!

Tijd

Wat gaat de tijd toch snel voorbij. Ik merk het aan veel dingen, o.a. aan het feit dat de dagen tussen de blogs ongemerkt (?) meer worden. Als ik bedenk dat het wel weer eens tijd wordt, zijn er vaak al zo’n 5 dagen verstreken terwijl mijn doel was om er elke 3 dagen één te schrijven…

Ik merk het ook aan de schooldagen. Deze week is het vakantie, Olivia is zelfs lekker aan het logeren, en opeens weet ik niet wat ik met m’n tijd moet doen, de huishoudelijke klusjes kan ik natuurlijk wel rekken, of wat extra dingen doen, maar hé: het moet wel leuk blijven 😉.

Ook zijn we weer overgestapt op televisie (i.p.v. Netflix). Waardoor je iets meer aan tijd bent gebonden als je iets volgt. Gelukkig kun je het meeste wel terugkijken, maar ook daar moet je dan tijd voor vrijmaken.

De feestdagen komen er weer aan en ook het jaarlijkse etentje met de ouders en schoonouders staat gepland. En al die voorbereidingen zijn zo geweldig, maar ook zo tijdrovend. En voor ik het weet is 2017 weer voorbij.

De kinderen worden er ook niet jonger op: ik moet niet vergeten te genieten van die stralende koppies. Maar af en toe is dat ene boek ook zo spannend, of heb ik iets meer zin om ideeën op te doen voor inrichtingen i.p.v. aandacht te besteden aan de prachtige (maar wel 10^e) tekening van dochter of zoon.

Is het het feit dat ik toch wel de 30 nader, dat ik hier over na begin te denken? Is het feit dat een baantje voor mij wel erg fijn zou zijn de ‘boosdoener’? De tijd vliegt voorbij, en er is niks wat ik eraan kan doen.

Beroepskeuzetest

Ik weet niet wat ik later (als ik groot ben) wil worden. Zo. Ik heb het gezegd. En ik moet er maar mee leven. Waar veel mensen al vanaf de geboorte/basisschool/middelbare school al weten waar hun passie ligt, had ik in het begin te weinig interesses, en later in mijn leven te veel.
 

Uiteindelijk heb ik gekozen voor een zo breed mogelijke opleiding, en ik kan ook eigenlijk in elk groter bedrijf wel aan de slag, maar om nou te zeggen dat daar mijn passie ligt, is ook wat overdreven.

Een tijdje heb ik thuisblijfmoeder geprobeerd. Als ik hiervoor betaald zou krijgen, zou het wel ideaal zijn. Want dan hoef ik zelf niet moeilijk te doen met oppas regelen voor iets wat ik zelf graag zou doen, om iets te gaan doen wat ik minder graag doe. Maar aan de andere kant, het trekt me dan ook niet zo om gastouder o.i.d. te worden. Want dan heb je toch wel een vreemdeling in huis voor flink wat dagdelen.

Maar ook altijd thuis te zijn is iets wat op kan breken. De meest volwassen gesprekken voer je op het schoolplein, al dan niet met je kind, en je wereldje blijft klein.

Nu zijn er opeens heel veel opleidingen die mij aanspreken. Maar die kosten uiteraard geld. En ook tijd die ik niet heb. Want het gehot en -her met de kinderen gaat wel gewoon door. Of het nou naar school of naar de opvang is (die ook geld kost).

Gelukkig is het leven niet zo simpel. Anders was het wel erg saai geweest. 

Groot worden

Er wordt geklopt op de deur en daar staat een alleraardigste jongeman voor. Te vragen naar mijn dochter. Achter jongeman nummer 1, leunt er een andere nonchalant tegen z’n fiets. O help. Het begint nu al.

“Olivia, kom je met me spelen?”

En daar gaat ze dan. Laarzen aan, fiets met een mandje vol kastanjes uit de schuur. Schutting los. En weg is ze. Vincent is net te laat. Die komt met z’n laarzen half aan aangehobbeld. Kan z’n grote zus nog net niet helemaal bijhouden. Vind ik niet zo erg: gelukkig is er nog een ‘baby’ in huis.

Eerder vandaag ging mevrouw ook al overblijven. Niet nodig volgens mij, wel volgens haar. Zij won. En ik vond het eerlijk gezegd niet zo heel erg, die rust tijdens de lunch. Zoon ietsjepietsje eerder naar bed dan anders mogelijk was geweest. En daardoor werd ik een keer begroet met “mama!” (stoer half over de spijlen heen hangend) i.p.v. diepe stilte en een slaapdronken ventje als ik hem toch maar wakker ging maken (want kwart over 3 moet ik écht weer bij school zijn).

Even daarvoor hadden wij tweeën de brownies die ik laatst had gebakken naar de buurvrouw gebracht. Even kennis maken na zoveel weken is misschien ook wel zo beleefd. En om het bij voorbaat goed te maken dat ze weer naast een jong druk gezin woont. Die gaat onze kinderen ook nog wel een flink stuk zien opgroeien. 

Recept - Gemberkoekjes

Ik kan me een keer herinneren dat mijn moeder appeltaart wilde bakken, maar dat het deeg niet naar wens was. Het hoe en wat weet ik niet meer, maar ik had het bizarre idee om met het mislukte deeg langs de deuren te gaan, en mensen wat aan te bieden.

Wat me toen verbaasde was dat niet iedereen wat aannam.

Wat me nu verbaast is dat sommige mensen wél wat aannamen.

Al deze herinneringen komen boven als ik aan het bakken ben. Brownie (voor de verandering) en een andere topper: gemberkoekjes. Dit terwijl Vincent voor me tegen mijn benen aan staat te leunen (erg praktisch).

Het idee van gemberkoekjes was geboren toen ik een keer verse gember meenam uit de supermarkt. Want dat leek me wel eens leuk. Vervolgens kon ik eigenlijk alleen maar (koekjes)recepten vinden met gedroogde gember. Wat ik ook wel in huis had, maar dan is het hele idee van de verse gember weg natuurlijk. 

Op Eenvoudigleven.blogspot.nl kwam ik uiteindelijk dit heerlijke recept tegen. Het voordeel is dat je het van tevoren kunt maken, en het deeg zelfs kunt invriezen (zoals met elk koekjesdeeg met boter. Bij deeg met olie werkt dat niet).

Voor zo’n 20 koekjes:

-          250 gram bloem (ik nam speltbloem)

-          150 gram suiker

-          150 gram roomboter

-          Flinke snuf gemberpoeder

-          50 gram ongeschilde gember

-          Melk om de koekjes mee te bestrijken

Schil de gember en hak het in zo klein mogelijke stukjes.

Voeg alle ingrediënten behalve de melk bij elkaar en kneed tot een bal.

Rol de bal uit tot een worst en rol die in huishoudfolie.

Leg dit voor minimaal een uur in de koelkast.

Na die tijd kun je ronde plakjes van het deeg snijden en op een met bakpapier bedekte plaat leggen. Nu kun je ze bestrijken met melk.

Zet de oven op 200° en bak de koekjes in een kleine 15 minuten af. Als je gesneden ingevroren koekjes hebt, dan reken je 2-3 minuten extra.

Enjoy!

Gordijnen

Meestal schrijf ik over iets waar mijn hart vol van is, en op dit moment zit ik figuurlijk tot over m’n oren in de gordijnen. Helaas niet letterlijk, want ik denk dat dat zou betekenen dat we een keuze hebben gemaakt, en dat is duidelijk nog niet het geval.

Ongeveer twee weken terug hebben we wel de knoop doorgehakt om een rolgordijn te bestellen voor het achterraam. En dat was blijkbaar de goden verzoeken, want nadat het gordijn (redelijk vlot) gemaakt was, bleek hij onderweg kwijt te zijn geraakt. Samen met de rest van de (inhoud van de) vrachtwagen.

En dus gaan ze weer opnieuw beginnen. Iedereen balen uiteraard. Vandaag kreeg ik wel een mail binnen met de uitnodiging om ze te beoordelen. Aiii. Af en toe zijn die standaard mails niet al te handig.

We hebben het gelijktijdige voordeel en nadeel dat we in ons voorraam al iets hebben zitten. Het voordeel is duidelijk: we hebben geen inkijk als we daar geen behoefte aan hebben. Het nadeel is dat de nèt-iets-minder-witte-lamellen-dan-de-witte-muur niet onze keuze zijn.

Ook op onze slaapkamers is het donker genoeg met de verduisterende gordijnen die er al hingen. Maar uiteraard niet naar mijn zin. Zowel de kleur als het materiaal niet. Maar alles op z’n tijd, ik zou al erg blij zijn als we een goede mooie oplossing vinden voor de woonkamer. De rest komt.