Scheldwoorden

Probeer maar eens een nette blog te schrijven met zo’n titel… Maar het is zover; ons pure, onbedorven kind heeft te maken gehad met slechte invloeden. En in plaats van de ‘poep en plas-fase’ (“hihihi”) gaat zij uiteraard gelijk over op groffer geschut.

Ik schrok zo toen ik dat hoorde, het kan zijn dat ik ietwat fel tegen haar op ben getreden en het arme kind brak gelijk in tranen uit. Gelukkig was Simon er om de boel te sussen, en heeft hij ook een ernstig gesprek gevoerd met madam.

Aiaiai, waarom blijven ze niet voor eeuwig van die tandeloze, schattige baby’s? Dat gebrabbel, die lachjes (tandeloos ja), de aan- en afhankelijkheid, dat heerlijke babygeurtje. En o ja, de slapeloze nachten en de spuitluiers (ook dit is een babygeurtje). Ik denk dat ik alweer weet waarom ze opgroeien.

Het gesprek en onze reactie heeft wel indruk gemaakt (voor nu), want ik heb het gelukkig niet weer gehoord. Maar ik blijf alert. En toch moet ik haar weer loslaten in de grote boze wereld. Thuisonderwijs is niks voor mij, en al helemaal niks voor haar, maar nu snap ik opeens wel de mensen die dat wel doen. Om je kinderen nog ietsje langer te beschermen doe je veel!

En ja, ze groeit op, maar wij gaan ervoor zorgen dat haar thuisbasis goed is. Met een liefdevolle familie om haar heen, gaan we ervan uit dat de keuzes die ze gaat maken meer goed dan fout zijn. En dan is het aan haar.

Loslaten. Elke dag weer.