Groot worden

Er wordt geklopt op de deur en daar staat een alleraardigste jongeman voor. Te vragen naar mijn dochter. Achter jongeman nummer 1, leunt er een andere nonchalant tegen z’n fiets. O help. Het begint nu al.

“Olivia, kom je met me spelen?”

En daar gaat ze dan. Laarzen aan, fiets met een mandje vol kastanjes uit de schuur. Schutting los. En weg is ze. Vincent is net te laat. Die komt met z’n laarzen half aan aangehobbeld. Kan z’n grote zus nog net niet helemaal bijhouden. Vind ik niet zo erg: gelukkig is er nog een ‘baby’ in huis.

Eerder vandaag ging mevrouw ook al overblijven. Niet nodig volgens mij, wel volgens haar. Zij won. En ik vond het eerlijk gezegd niet zo heel erg, die rust tijdens de lunch. Zoon ietsjepietsje eerder naar bed dan anders mogelijk was geweest. En daardoor werd ik een keer begroet met “mama!” (stoer half over de spijlen heen hangend) i.p.v. diepe stilte en een slaapdronken ventje als ik hem toch maar wakker ging maken (want kwart over 3 moet ik écht weer bij school zijn).

Even daarvoor hadden wij tweeën de brownies die ik laatst had gebakken naar de buurvrouw gebracht. Even kennis maken na zoveel weken is misschien ook wel zo beleefd. En om het bij voorbaat goed te maken dat ze weer naast een jong druk gezin woont. Die gaat onze kinderen ook nog wel een flink stuk zien opgroeien.