Peuterspeelzaal

Vandaag is Olivia voor het eerst naar de peuterspeelzaal gegaan. 

Dit keer hebben we alleen nog maar het gesprek gehad, en in februari gaat het feest echt beginnen. Olivia is er al helemaal klaar voor, en wilde niet meer mee naar huis gaan, dus dat zit gelukkig wel goed (of niet, het is maar van welke kant je het bekijkt. Ze ging uiteindelijk toch graag weer mee, als ik je daarmee gerust stel). En kan ik twee dagen per week, en twee keer per dag op en neer kachelen om haar af te zetten en op te halen.

Er was nog een ander nieuw meisje, en samen konden ze het algauw goed vinden. Vincent ging ook lekker z’n gang daar, al mocht hij niet met het keukentje spelen van Olivia. Dat is hij thuis ook al gewend, dus hij werd er niet warm of koud van. Toch wel goed voor m’n jongetje dat hij ook een paar momenten het rijk alleen heeft thuis.

Op de valreep hebben we nog een fietszitje voor voorop gehaald, zodat ik niet meer moeilijk hoef te doen met de fietskar. Een fietszitje achterop hadden we al, en z

o kunnen we redelijk simpel van A naar B komen.

Tenzij we vallen natuurlijk.

Wat dus al een keer is voorgekomen. Gelukkig zijn we in de bosjes beland, in plaats van op het harde pad, en hebben we er niks aan over gehouden. Nu weet ik ook hoe ik de fiets in bedwang moet houden.

Alleen Olivia nu nog elke keer gerust stellen dat we dit keer echt niet gaan vallen.  

Basisschool

Een paar dagen geleden ben ik op gesprek geweest bij een basisschool voor onze oudste. Ik kan het me nauwelijks voorstellen. Voor mijn gevoel ben ikzelf net volwassen genoeg om voor mezelf te kunnen zorgen, maar er loopt hier al ruim 3,5 jaar een lief meisje los, die aan onze goede zorgen is toevertrouwd. Bovendien heeft dat lieve meisje ook een lief broertje, en ook die ziet er gezond en blij uit.

En op een gegeven moment worden ze zo groot dat ze naar school moeten. Niet alleen volgens de wet, maar ook volgens ons is dat een goed idee. En dan maakt het me (op het moment) niet eens zoveel uit hoe goed ze het gaat doen met bijvoorbeeld ‘taal’ en ‘rekenen’, maar dat leren samen spelen, samen werken, en sowieso wat meer van de wereld te leren, dat is wel iets wat ik haar zo gun. En waar ze zo aan toe is.

Misschien dat we ook nog bij een andere school gaan kijken, maar deze eerste school ziet er goed uit, hun lesplan spreekt ons wel aan, en (eind) dit jaar wordt de hele binnenkant van het gebouw vernieuwd.

Olivia was mee, en ze was toch wel wat overweldigd door alle drukte daar. Heerlijk om weer eens hand in hand met haar te lopen. Met het ouder worden, zijn dat soort kleine dingetjes steeds schaarser aan het worden, dus is het extra genieten als het een enkele keer nog gebeurt. Het is duidelijk, ik moet al noodgedwongen ‘loslaten’ 😉

Na een gesprek over de school en hun lesmethode hebben we een rondleiding door het gebouw gehad. In dat gebouw zit ook de peuterspeelzaal waar Olivia binnenkort ook nog even heen gaat. M’n kleine meisje wordt groot!

Aangezichtspijn

Afgelopen week heb ik rondgelopen met aangezichtspijn. Daar had ik nog nooit van gehoord, en eerlijk gezegd had dat wel zo mogen blijven.

Wat begon als een ‘kiespijn’ (en de grap is, juist op die plek in mijn mond is een heel rijtje getrokken), straalde het door naar de rest van mijn mond en kaak. De tandarts kon me door drukte officieel pas na het weekend kwijt, maar een paar uur later was de pijn zo erg dat ik toch achteraan mocht schuiven in de rij. Met een kruidnagel in m’n mond (tip van een zus), zat ik daar mijn tijd af te wachten. Eenmaal in de stoel kon de tandarts geen gekke dingen vinden, ook niet toen er een foto van gemaakt was.

Uiteindelijk ben ik er door voelen en prikken achter gekomen dat de pijn in mijn wang zat. Toen ik de volgende ochtend bij de huisartsenpost zat, dacht de dokter aan een uitgerekt en/of ontstoken kliertje. Dat kan dus al komen door een keer (te) wijd gapen.

Flinke pijnstillers meegekregen, en voor de rest moest ik maar wachten tot het over zou gaan. En volgens mij is vandaag die dag. Want terwijl ik gisteren nog lag te creperen, heb ik nu nauwelijks meer last.

Als ik dan zoiets meemaak, maakt me dat nederig naar de personen die hier chronisch last van hebben. Of ergens anders (chronisch) pijn hebben. Dat is als gezond persoon zo lastig voor te stellen. Ik moet er echt niet aan denken dat ik hier dag in, dag uit last van heb. Ik heb afgelopen week al nauwelijks vol kunnen houden.

Te bedenken dat je bijvoorbeeld zo weinig energie heb, of zoveel pijn, dat er met medicatie of andere hulp niks aan gedaan kan worden.

Het is volgens mij best goed als een gezond persoon ook eens die kant van het verhaal ziet. 

Lezen

Iets wat ik erg graag doe, is lezen. Ik kom er niet altijd aan toe, want de kinderen willen wel eens wat aandacht. En het huishouden doet zichzelf ook niet. Maar een boek of twee per week moet wel lukken. Dat hoeven geen dikke pillen te zijn, eigenlijk lees ik alles wat los en vast zit. Wel heb ik een voorkeur voor fantasieverhalen. Dat mag best realistisch zijn, maar ervaring leert mij dat waargebeurde verhalen vaak niet goed aflopen. En dat is toch wel een vereiste voor mij: ik wil graag een fijn gevoel overhouden aan een boek lezen, want ik doe het voor mijn ontspanning.

Een nieuwe favoriet voor mij zijn kookboeken. De bieb is daar een uitkomst mee. Wel de lusten, niet de kosten. En lusten zijn letterlijk te nemen. De lekkere dingen die voorbij komen, laten mij het water in de mond lopen. En dit zijn (tot vreugde van ons allemaal hier) ook recepten die ik kan en wil maken. Vooral in november en december heb ik aardig lopen experimenteren met zoetigheid bakken (zoals die brownies, o die brownies!), want daar is het ook de tijd voor. Nu ben ik vooral bezig met nieuwe recepten voor het avondeten uitproberen. En die zijn tot nu toe nauwelijks mislukt, (er is een incident geweest waarbij ik voorgemalen peper gebruikte, en daar viel het deksel af… we hebben die avond patat gegeten. Zonder peper) ook al houd ik me er vaak niet exact aan. Ik kook toch wel veel op gevoel, en blijkbaar is dat gevoel correct.

Ook lees ik veel artikels en blogs. Over van alles en nog wat. Ik probeer overal een lering uit te trekken, zodat ik weet waar ik over praat als zo’n onderwerp eens ter sprake komt. Maar vaak weet ik dat iets beter is, want daar heb ik een logisch artikel over gelezen, en dan pas ik dat toe. Als iemand er dan meer van wil weten, ben ik die logische reden kwijt, en word ik niet geloofd op m’n blauwe ogen. Jammer is dat 😉.

Young adult boeken vind ik ook leuk. Het is spannend en duidelijk, en dat is fijn. Alleen als je dan als 27-jarige maximaal 5 van die boeken mee mag nemen, word ik weer met de neus op de feiten geduwd dat ik daar blijkbaar te oud voor ben. Gelukkig trek ik me niet zoveel van zoiets aan en volg mijn eigen weg.

Boodschappen doen

Ik werk graag met lijstjes. Want ik weet graag waar ik aan toe ben. Ik ben nog lang niet zo georganiseerd als ik zou willen, maar het begin is gemaakt.

Zo heb ik een tijdje maandelijks boodschappen gedaan. Dat was duidelijk in de tijd dat ik nog niet zo oplette op wat ik in mijn lijf stopte, want toen aten we echt niet elke dag (verse) groente.

Uiteindelijk werkte dit sowieso niet voor ons want we gingen toch nog minimaal 1x, maar meestal vaker per week, naar de winkel voor de extra dingetjes die toch in huis gehaald moesten worden, zoals brood (want onze vriezer was eigenlijk niet zo groot). En dat is natuurlijk weer een extra mogelijkheid om ook maar wat lekkers mee te nemen. Overzicht op wat we uitgaven had ik al helemaal niet.

Daar ben ik trouwens nog steeds niet helemaal over uit. Op dit moment pin ik elke maand een bepaald bedrag wat ik opsplits in een aantal envelopjes. Zo hebben we altijd wat te besteden voor verjaardagen, kunnen de boodschappen gedaan worden, en is er nog wat ‘extra geld’, voor de onverwachte doch nodige uitgaven.

Nu moet ik eigenlijk mijn pinpas niet meer meenemen als ik naar de winkel ga, zodat ik in geval van ‘nood’ niet alsnog kan pinnen. Want zo kom je ook weer te makkelijk over het te besteden bedrag heen.

Om te beginnen houd ik elke keer bij wat we nodig hebben aan boodschappen. Eerst ging ik het hele huis/voorraadkast door om te zien wat bijna op was, maar dat werkt niet voor mij. Graag weet ik ruim van tevoren wat er ingekocht moet worden, zodat we niet voor verrassingen komen te staan. 

Daarna schrijf ik een weekmenu op. Ik kijk welke groentes in het seizoen zijn (die zijn vaak het goedkoopst), en samen met Google vind ik meestal wel een paar leuke diners. Zelf wat basisrecepten paraat hebben is trouwens ook heel handig.

Als het weekmenu is opgeschreven maak ik mijn boodschappenlijstje. Ik bedenk naar welke supermarkt ik ga (1 winkel per keer, alle koopjes in verschillende supermarkten najagen zorgt uiteindelijk dat ik duurder uit ben door ‘onvoorziene koopjes’), en schrijf mijn boodschappen op de winkel-volgorde op. ’s Avonds kus ik mijn man en kinderen gedag, en ik ga er dan voor een uurtje tussenuit. Heerlijk even me-time 😉

Tafel

Onze tafel is uniek. Simon heeft hem van begin tot eind zelf gemaakt. Weet je hoe trots ik daarop ben! We hebben mooi antraciet laminaat op onze vloer beneden, en daar was nog wat van over. Het idee van Simon was om daar een blad voor de tafel van te maken. De rest van de tafel is wit, met gekruiste poten. Een lust voor het oog.

En er kunnen 6 personen aan eten, iets wat ik graag wilde. Met witte stoelen eraan (met grijze kussentjes), werd het een geheel.

Als Olivia beneden is, en er komt iemand de kamer binnen, wil ze zich weleens verstoppen. Niet zeggen dat ik het weet, maar een favoriete verstopplek van haar is onder de tafel. Je kunt namelijk zien zonder gezien te worden denkt ze. En soms is dat ook echt zo.

Niet alleen mijn man is handig, dat zit daar in de familie: Olivia heeft van mijn schoonmoeder een tenthuis gekregen, en doordat de maten van onze tafel zijn doorgegeven, past die dus perfect om de tafel.

Dus ja, ik ben wel blij met dat meubelstuk. En Simon heeft de smaak te pakken, hij heeft alweer allemaal nieuwe ideeën. 

Recept - Ontbijtjes

Ik heb nogal moeite met ontbijten. Ik eet daarom ook vaak pas mijn ontbijt als ik mijn kinderen een lunch voorzet. Vind ik niet zo erg, maar ook dan heb ik er moeite mee met wat ik ga eten. Brood vind ik namelijk niet zo heel lekker (behalve als het al gesmeerd is, verlepte kaas vind ik blijkbaar heerlijk 😅), maar ik vind het wel belangrijk dat het vult. En bij voorkeur dat ik ook nog een goed gezond gevoel overhoud.

Daarom heb ik een lijstje gemaakt met dingen die ik lekker vind. En gezond. En niet heel moeilijk te maken. Dat lijstje is helaas niet zo heel lang, dus suggesties zijn welkom!

Tot nu toe eet ik graag wat gekookte eitjes, of een geprakte banaan met wat eetlepels Griekse yoghurt erdoorheen. Verder heb ik hier nog een 3tal recepten waar ik blij van word (maar die wel wat voorbereiding/vieze afwas kost):

American pancakes of wafels

-          1 middelgrote geprakte banaan

-          1 geklutst ei

-          100 gram (spelt)meel

-          100 ml melk

-          Kaneel naar smaak

-          1 tl bakpoeder

-          Optioneel: een handje (bevroren) blauwe bessen

Verhit een koekenpan of wafelijzer en vet het in. Vul de koekenpan met 3 aparte lepels beslag, of het wafelijzer voor ongeveer de helft. Als beide kanten goudbruin zijn, is je baksel klaar. Lekker met vers fruit. De pancakes vind ik lekker met wat boter en honing, de wafels gaan goed op met wat jam.

Overnight oats

Zoals de naam al zegt, moet je hier de avond van tevoren wat werk in steken. Je vult een bakje (waar een deksel op kan) met:

-          50 gram havermout

-          10 gram lijnzaad (gebroken)

-          10 gram chiazaad

-          Kaneel naar smaak

-          Een handje (bevroren) blauwe bessen

-          Een handje rozijnen

-          ± 200 ml vocht (melk/yoghurt/water)

Je zet het deksel erop, en plaatst het in de koelkast.

De volgende dag af te toppen met (vers) fruit, noten en zaden.

Appeltaart uit de magnetron

Je vult een (magnetronbestendig) schaaltje met:

-          1 middelgrote geprakte banaan

-          1 geklutst ei

-          Kaneel naar smaak

-          3 el havermout

-          1 el chiazaad

-          1 el lijnzaad

-          Halve appel zonder schil, in stukjes

-          Handje rozijnen

Je roert alles door elkaar, en zet het voor 4 minuten op ongeveer 800 Watt in de magnetron. Met ovenhandschoenen uit de magnetron halen, want: heet! En omdraaien op een bord.

Uitspraken en handelingen

De timing was weer 'vlekkeloos' op deze foto

In de loop der tijd verzamel je wel wat leuks van je kinderen. Dan heb ik het in dit geval over de uitspraken die ze doen, en de handelingen die ze verrichten.

Sommigen heb ik weten vast te (laten) leggen, anderen heb ik opgeschreven of onthouden.

Bedenk dat Olivia in deze tijd 3,5 is, en Vincent nog geen jaar. Daarom meer van Olivia. In willekeurige volgorde:

Olivia: “Kijk eens papa.” Ze geeft wat aan Simon en die vraagt: “Wat is dat?” “Purkje.”

Vincent staat op mijn schoot, duimpje in z’n mond. Z’n andere hand steekt hij uit naar mij, met z’n wijsvinger voorop. Doelgericht zoekt hij m’n neus op. Ik hou hem nog net tegen als hij hem m’n neus in wil rammen. Ondertussen haalt hij de duim uit zijn mond. Langzaam verschijnen er kuiltjes in zijn heerlijke wangetjes. Ah. Dat is een leuk spelletje.

Olivia: “Mama, mag ik bij jou op schoot zitten?” “Nee lieverd, vraag maar even aan papa.” “Papa, mag ik bij mama op schoot zitten?”

Samen de post doornemen

Olivia: “Mama, mijn teentje doet pijn.” “O, zal ik hem er even afbijten?” “Nee, doe maar niet, dan heb ik geen teentje meer. Je mag hem er wel afzagen.”

Ik ben net aan het wakker worden terwijl Vincent lekker bij me ligt (lees: hij kruipt alle kanten op terwijl ik hem aan z'n enkel vasthoudt). Hoor ik wat gehijg op me af komen en ik doe mijn ogen open. Zie ik meneer met wijd open mond (met alle 8 tanden in beeld) op mijn neus afkomen. Goedemorgen!

Deze is van vandaag (eerste dag sneeuw deze winter), en Olivia is compleet aangekleed klaar om naar buiten te gaan: “Later.”

Waarom doen we ook alweer moeilijk met duur speelgoed in huis halen?!

Bij deze was ik niet zo aan het opletten, maar ik gaf wel antwoord. Geen goeie combinatie… “Mama, is dat bloemkool?” “Vast.” “Kijk papa, dit is ‘vast’.”

Olivia en ik zijn wat spullen aan het opruimen en er loopt een zilvervisje over mijn hand. Ik geef een brul/gil, en Olivia: “Geen zorgen, hij is niet eng hoor, hij doet niks.” 💗

Olivia: “Ik ga ervandoor.” Ik (zeer verbaasd): “Wat ga je doen dan?” “Naar de bibliotheek.”

Stoere tattoo!

Mijn (doorzichtige) lege waterkan staat op de tafel. De kinderen zitten tegenover elkaar. En maar lol hebben als ze zich verstoppen achter de kan en Kiekeboe spelen.

Mijn eerste en laatste poging tot 'planken' 

Thuisblijfmoeder

Heel 2016 ben ik thuisblijfmoeder geweest. Ik ga dit jaar weer voorzichtig beginnen met werken. We willen er graag zoveel mogelijk winst uit halen, dus ik werk als Simon thuis is. Scheelt in ieder geval weer dat we geen oppas hoeven te betalen. Maar afgelopen jaar heb ik even een bezinningsjaar gehad. Vincent werd natuurlijk aan het begin van het jaar geboren, en heel mijn verlof heb ik wel doorbetaald gekregen. Verder hadden we wel een buffertje op de spaarrekening staan, dus ik zag het wel zonnig in. En we hebben het ook gered. Af en toe met geknepen billetjes, en we hebben er zeker wat voor moeten laten (lees: geen tweede auto, niet elk moment uit eten kunnen, niet naar een pretpark oid), maar de basisbehoeften voor ons alle vier hebben we eigenlijk wel makkelijk kunnen vervullen.

Simon heeft daar ook hard voor gewerkt. Gelukkig doet hij zijn werk met plezier. Maar de dagen zijn wel lang als hij tegen 20.00u pas thuis is. Voor hem en voor mij.

Want, doordat we in een wijk wonen waar alleen woonhuizen staan, zijn de mogelijkheden niet zo groot. Heel af en toe heb ik de fietskar achter de fiets gebonden en ben ik met de kinderen op stap gegaan. Maar dan sta ik nog uit te hijgen van vooral het geregel (het fietsen zelf is heerlijk!), en dan zijn we pas op bestemming en moeten we dus bijv. nog de hele kinderboerderij door, of wordt de baby nog gewogen/gemeten als we naar het consultatiebureau zijn gegaan. En dan hijs ik iedereen weer in de kar, en moeten we weer terug. Olivia vindt het uiteraard geweldig, en vooral daarom doe ik het: maar dat is echt een aspect van het moederschap dat me gestolen mag worden 😅.

Verder heb ik me af en toe ook wel afgesloten van de wereld gevoeld. Ik ben absoluut een huismus, maar als je toch met weinig energie zit, en wel twee kinderen hebt die graag ook wat aandacht willen, merk je dat wel.

Nu heb ik echter de tijd gehad om wat meer energie op te bouwen, en ik ga er dit jaar met volle teugen van genieten om weer wat meer van de buitenwereld te zien. Ik moet wel, want in de zomer gaat mevrouw naar de basisschool, en dan is het halen, brengen, halen, brengen. En praten met de andere ouders. En de rest dat bij een basisschoolkindleven hoort. Laat ik trouwens eens een mailtje sturen naar de basisschool van onze keuze, of ben ik al te laat?