Aangezichtspijn

Afgelopen week heb ik rondgelopen met aangezichtspijn. Daar had ik nog nooit van gehoord, en eerlijk gezegd had dat wel zo mogen blijven.

Wat begon als een ‘kiespijn’ (en de grap is, juist op die plek in mijn mond is een heel rijtje getrokken), straalde het door naar de rest van mijn mond en kaak. De tandarts kon me door drukte officieel pas na het weekend kwijt, maar een paar uur later was de pijn zo erg dat ik toch achteraan mocht schuiven in de rij. Met een kruidnagel in m’n mond (tip van een zus), zat ik daar mijn tijd af te wachten. Eenmaal in de stoel kon de tandarts geen gekke dingen vinden, ook niet toen er een foto van gemaakt was.

Uiteindelijk ben ik er door voelen en prikken achter gekomen dat de pijn in mijn wang zat. Toen ik de volgende ochtend bij de huisartsenpost zat, dacht de dokter aan een uitgerekt en/of ontstoken kliertje. Dat kan dus al komen door een keer (te) wijd gapen.

Flinke pijnstillers meegekregen, en voor de rest moest ik maar wachten tot het over zou gaan. En volgens mij is vandaag die dag. Want terwijl ik gisteren nog lag te creperen, heb ik nu nauwelijks meer last.

Als ik dan zoiets meemaak, maakt me dat nederig naar de personen die hier chronisch last van hebben. Of ergens anders (chronisch) pijn hebben. Dat is als gezond persoon zo lastig voor te stellen. Ik moet er echt niet aan denken dat ik hier dag in, dag uit last van heb. Ik heb afgelopen week al nauwelijks vol kunnen houden.

Te bedenken dat je bijvoorbeeld zo weinig energie heb, of zoveel pijn, dat er met medicatie of andere hulp niks aan gedaan kan worden.

Het is volgens mij best goed als een gezond persoon ook eens die kant van het verhaal ziet.