Een paar dagen geleden ben ik op gesprek geweest bij een basisschool voor onze oudste. Ik kan het me nauwelijks voorstellen. Voor mijn gevoel ben ikzelf net volwassen genoeg om voor mezelf te kunnen zorgen, maar er loopt hier al ruim 3,5 jaar een lief meisje los, die aan onze goede zorgen is toevertrouwd. Bovendien heeft dat lieve meisje ook een lief broertje, en ook die ziet er gezond en blij uit.
En op een
gegeven moment worden ze zo groot dat ze naar school moeten. Niet alleen
volgens de wet, maar ook volgens ons is dat een goed idee. En dan maakt het me
(op het moment) niet eens zoveel uit hoe goed ze het gaat doen met bijvoorbeeld
‘taal’ en ‘rekenen’, maar dat leren samen spelen, samen werken, en sowieso wat
meer van de wereld te leren, dat is wel iets wat ik haar zo gun. En waar ze zo
aan toe is.
Misschien
dat we ook nog bij een andere school gaan kijken, maar deze eerste school ziet
er goed uit, hun lesplan spreekt ons wel aan, en (eind) dit jaar wordt de hele
binnenkant van het gebouw vernieuwd.
Olivia was
mee, en ze was toch wel wat overweldigd door alle drukte daar. Heerlijk om weer
eens hand in hand met haar te lopen. Met het ouder worden, zijn dat soort
kleine dingetjes steeds schaarser aan het worden, dus is het extra genieten als
het een enkele keer nog gebeurt. Het is duidelijk, ik moet al noodgedwongen ‘loslaten’ 😉
Na een
gesprek over de school en hun lesmethode hebben we een rondleiding door het
gebouw gehad. In dat gebouw zit ook de peuterspeelzaal waar Olivia binnenkort
ook nog even heen gaat. M’n kleine meisje wordt groot!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten