Heel 2016 ben ik thuisblijfmoeder geweest. Ik ga dit jaar weer voorzichtig beginnen met werken. We willen er graag zoveel mogelijk winst uit halen, dus ik werk als Simon thuis is. Scheelt in ieder geval weer dat we geen oppas hoeven te betalen. Maar afgelopen jaar heb ik even een bezinningsjaar gehad. Vincent werd natuurlijk aan het begin van het jaar geboren, en heel mijn verlof heb ik wel doorbetaald gekregen. Verder hadden we wel een buffertje op de spaarrekening staan, dus ik zag het wel zonnig in. En we hebben het ook gered. Af en toe met geknepen billetjes, en we hebben er zeker wat voor moeten laten (lees: geen tweede auto, niet elk moment uit eten kunnen, niet naar een pretpark oid), maar de basisbehoeften voor ons alle vier hebben we eigenlijk wel makkelijk kunnen vervullen.
Simon heeft
daar ook hard voor gewerkt. Gelukkig doet hij zijn werk met plezier. Maar de
dagen zijn wel lang als hij tegen 20.00u pas thuis is. Voor hem en voor mij.
Want, doordat
we in een wijk wonen waar alleen woonhuizen staan, zijn de mogelijkheden niet
zo groot. Heel af en toe heb ik de fietskar achter de fiets gebonden en ben ik
met de kinderen op stap gegaan. Maar dan sta ik nog uit te hijgen van vooral
het geregel (het fietsen zelf is heerlijk!), en dan zijn we pas op bestemming
en moeten we dus bijv. nog de hele kinderboerderij door, of wordt de baby nog
gewogen/gemeten als we naar het consultatiebureau zijn gegaan. En dan hijs ik
iedereen weer in de kar, en moeten we weer terug. Olivia vindt het uiteraard
geweldig, en vooral daarom doe ik het: maar dat is echt een aspect van het
moederschap dat me gestolen mag worden 😅.
Verder heb
ik me af en toe ook wel afgesloten van de wereld gevoeld. Ik ben absoluut een
huismus, maar als je toch met weinig energie zit, en wel twee kinderen hebt die
graag ook wat aandacht willen, merk je dat wel.

Geen opmerkingen:
Een reactie posten