Compleet groentepotje

Ik kan weer een lekker receptje toevoegen aan mijn ‘gezonde maaltijden’. Mijn streven in een avondmaaltijd is zoveel mogelijk groente en zo weinig mogelijk snelle koolhydraten. En als het kan ook vegetarisch. Want vlees eten we echt wel genoeg.

En dat is bij dit recept goed gelukt!

 

Verder heb ik gebruik gemaakt van een voor mij nieuwe techniek: het raspen van groente. Het zorgt voor veel meer smaak, en is bovendien een heel stuk sneller dan kleinsnijden. Als je groente raspt, kun je dat erg goed door laten gaan voor rijst (bijvoorbeeld bloemkool of broccoli), pasta (courgette, wortel), of ander koolhydraatrijk eten.

Nodig voor 2 á 3 personen

-          Olijfolie

-          2 gesnipperde uien

-          400 gram snijbonen, gesneden in reepjes van zo’n 2 cm

-          2 winterwortels, schoongemaakt en geraspt

-          1 courgette, schoongemaakt en geraspt

-          Blik tomatenblokjes (400 gram)

-          Peper en zout

-          Cayennepeper

-          Oregano

-          Paprikapoeder

-          Opt: marjolein en/of rozemarijn

Maak een wokpan heet, en doe er wat olijfolie in. Voeg de uien toe en bak ze tot de keuken lekker ruikt. Voeg de oregano toe. Wok de snijbonen mee, en na een paar minuutjes de wortels en courgette. Voeg een snuf cayennepeper toe, en wat versgemalen zwarte peper. Je kunt uiteraard ook nog meer (verse) kruiden/specerijen naar keuze toevoegen. Ik koos voor marjolein en rozemarijn.

Leeg nu het blikje tomatenblokjes in het prutje, en laat het 10 minuten sudderen met een deksel op de pan (af en toe roeren), zorg er wel voor dat de bonen nog een bite hebben.

Zout het eten nu naar smaak.

Wat geraspte kaas erover is hier trouwens heerlijk bij. Heb ik niet gedaan, want nu is het ook zuivelvrij.

Als je kleine kinderen hebt, is het nu tijd om te gaan stofzuigen. Want overal liggen stukjes wortel en courgette 😏

Waar word ik gelukkig van?

Laatst werd mij de vraag gesteld waar ik gelukkig van word. Het mag geen mens (of in mijn geval minder van toepassing: dier) zijn. Anders had ik drie simpele antwoorden gehad. Met een uitglijder naar mijn familie en vrienden.

Ik kon op best wel wat dingen komen, en daar ben ik zo dankbaar voor!

Bij deze mijn lijstje:

-          Van het feit dat ik vaak tot half 8 uit kan slapen (mijn oude ik lacht me nu keihard uit 😅)

-          Van de kop warme chocolademelk die mijn man me laatst kwam brengen toen ik onder m’n dekentje een serie aan het kijken was.

-          Van het heerlijke weer (en de ramen die smerig zijn en die ik niet verkies te zien).

-          Van het heerlijke geluidje die mijn zoon maakt na een nies.

-          Van alle liefde die ik van alle kanten ontvang en waardoor ik ook makkelijk liefde weg kan geven.

-          Van de witte knetter met framboos Tony’s Chocolonely. Of Maltesers. Of eigenlijk gewoon chocola in het algemeen.

-          Van mijn heerlijke bedje.

-          Van de wasmachine die doet wat ie moet doen.

-          En nog belangrijker: van de vaatwasser!

-          Van het feit dat mijn oudste mij opeens uit het niets een dikke knuffel geeft.

-          Van shoppen.

-          Van Pinterest en bepaalde groepen op Facebook.

-          Van deze blog schrijven en het feit dat een aantal dat erg waarderen.

-          Van het heerlijke samenspel van mijn kinderen.

-          Van mijn voorraadkast.

-          Van meer op de rekening hebben staan dan ik dacht.

-          Van hoe ons huis eruitziet na het opruimen/stofzuigen/dweilen.

-          Van alle ideeën die ik heb voor ons nieuwe huis.

-          Van een perfect zachtgekookt eitje.

-          Als ik hard en goed heb gesport.

-          Van de auto van de zaak, waardoor de kans veel kleiner wordt om met pech aan de kant van de weg te staan.

-          Van plannen maken.

-          Van mooie dingen/mensen.

-          Van een kop hete thee.

-          Van een lekkere maaltijd bereiden of lekker uit eten gaan.

-          Van een hete douche.

-          Van een goed(e) serie/film/boek.

-          En van vast nog 101 dingen meer die ik pas zie als het zover is. 

Ik besef dat er flink wat eetbare dingen op mijn gelukkige-lijstje staan. Ach wat: een dag niet (lekker) gegeten is een dag niet geleefd!

Populair

Een tijdje eerder schreef ik een stukje over mijn sociale status in het leven. Die was niet echt om over naar huis te schrijven, en ook iets wat ik niet zo mis. Maar voor mijn kinderen wil ik het allerbeste, en daarom vond ik het toch wel jammer dat ik ben wie ik ben. Of in ieder geval hoe ik me gedraag.

Maar ook dankzij mijn kinderen komt er verandering in. Het feit dat ik er nog niet helemaal in lag bij de peuterspeelzaal, had vooral te maken met het feit dat we net nieuw waren, weet ik nu. Nu de juffen en de ouders ons beter leren kennen, wordt er al meer gekletst en contact gemaakt.

En dat is voornamelijk aan mijn kinderen te danken. Olivia komt met leuke verhalen thuis, en wat ik zelf zie doet mij daar ook wel van overtuigen: Olivia is ongekend populair. Nu is ze natuurlijk ook een lekker ding, maar begrijp wel dat ik enigszins bevooroordeeld ben.

Ze heeft al veel vrienden, en die knuffelt ze helemaal plat (of zij het nou willen of niet…: hier is misschien nog ruimte voor verbetering).

Ze is van nature redelijk dominant, dus zij vertelt ook de juffen wel even hoe het moet. En ze helpt ze met andere kinderen. Tegen wil en dank 😏

Vincent is gewoon super schattig in alles. Hij is nog heel erg mini uiteraard. Zal wel komen omdat ie nog maar net 1 jaar is. En hij loopt wel al een tijdje, met kromme pootjes en voetjes naar binnen, en hij heeft wasbare luiers, dus een lekker zichtbaar kontje. En hij heeft kuiltjes als ie lacht. En lachen doet hij. Hij geeft kusjes en zwaait daarna. En hij is heerlijk aan het brabbelen tegen iedereen. En hij loopt elk klaslokaal in die hij ziet. En als daar toevallig iemand zit, zegt diegene niet van: “wat moet dat daar?!” maar: “Aaaaaaaaaah, wat schattig!!!” Dat laatste zorgt er iets voor dat ik hem wat langer los laat lopen dan zou moeten.

Zou het dan toch nog goed komen met mij?

Verhuizen deel 3

We zijn druk bezig met alles regelen, plannen en bespreken voor de verhuizing: dus aan veel andere dingen denk ik op het moment niet (al kan ik je wel een leuk verhaal vertellen van een ochtend dat ik nog lag te soezen en Olivia kwam met: "Mama, als ik één oog open heb, en één oog dicht doe, dan maak ik een knipoog.", of dat Vincent tegenwoordig kusjes geeft). Daarom maar een deel 3 (hier is deel 1, en hier deel 2) van het verhuizen.

We hebben eindelijk een goed gesprek gehad met een hypotheekadviseur. Het was een wat jongere man (en wat was hij blij toen ik dat zei 😉), en hij kwam niet zo ‘ik weet alles, en jij weet niks’ over (ook al klopt dat laatste trouwens wel). Een andere adviseur had dat wel een beetje, dus toen zijn we toch verder gaan zoeken.

Wat bestaan er toch veel termen waar ik nog nooit van gehoord heb. Als het met financiële dingen te maken heeft, ben ik al vrij snel blanco.

Gelukkig hebben ze daar mannetjes voor, en één mannetje hebben wij gevonden en goedgekeurd. Hij heeft ons 2 uur lang overladen met vragen en antwoorden en termen, en hij was best kritisch. En dat is een goede zaak aangezien wij ons toekomstige huis met een knalroze bril bekijken.

Aan het eind van het gesprek was hij trouwens wel heel positief. Het gaat nu echt gebeuren: over een paar maanden hebben wij de sleutel van ons eigen echte stulpje. En ik kan niet wachten! In gedachten is het hele huis al beschilderd en behangen en ingericht naar onze smaak, dus ik zal vast nog wel een spreekwoordelijke koude douche krijgen als het allemaal niet gaat hoe ik het wil.

Binnenkort gaat een bouwkundige een kijkje nemen en alles kritisch onder de loep nemen. Als dat gebeurt is weten we pas echt of we voor (nare) verrassingen komen te staan. Het huis is er namelijk eentje van begin 1900, dus er zal allicht van alles zijn waar ik geen ervaring mee heb met m’n gloednieuwe nieuwbouwhuis van dit moment.  

Een taxateur gaat vertellen hoeveel ons huis waard is, en hoeveel het waard zal zijn als we klaar zijn met verbouwen.

Daarna neem ik aan dat het koopcontract gaat worden getekend, en dat we de sleutels zullen krijgen. Maar eerst zullen er nog 1001 dingen moeten worden geregeld. 

Verhuizen deel 2

Hoe snel kan het gaan? Van het hebben van een favoriet, naar iemand voor je laten onderhandelen (wij erkennen dat wij dat niet kunnen), naar een geaccepteerd bod.

Met de bezichtiging(en) hadden wij een vriend van de familie mee die verstand heeft van bouwkundige zaken. Hij heeft ons voorzien van advies. Samen met hem hebben we een top-2 gemaakt, en waren we het ook allemaal eens over de nr. 1.

Nu begint het balletje weer verder te rollen. We zijn al half-en-half in gesprek met een hypotheekadviseur (we weten bijvoorbeeld al dat we dit huis kunnen kopen). Hopelijk kunnen we ook wat lospeuteren voor de verbouwing. Want een aantal aanpassingen zijn hard nodig in dat huis.

Het begint echt te worden, en daardoor begint het bij mij aardig te kriebelen. Zowel de vlinders-in-de-buik van de zenuwen, als de jeukende-handen-versie om aan de slag te kunnen. Binnenkort besteden we de kinderen weer uit om de andere helft van de zolder aan te pakken, en aangezien dat bij ons dé plaats is met zooi, ga ik er vanuit dat het goed gaat komen na dat opruimen. Dat ik in ieder geval niet meer het idee heb dat ik achter de feiten aan hol.

Natuurlijk maak ik me nog steeds druk om alle spullen van hier naar daar te krijgen, maar ik neem aan dat dat uiteindelijk van een leien dakje gaat. Of niet. Maar ik zal er dan waarschijnlijk niet veel aan kunnen veranderen.

We gaan allereerst gewoon beginnen met alles wat we al hebben (behalve misschien toch die lampen…), en zelfs ons laminaat gaan we daar hergebruiken. Alleen leggen we het lichte beneden, en het donkere boven.

Momenteel ben ik bezig met offertes voor diverse zaken aan te vragen. Spannende tijden!

Bootcamp

Afgelopen heb ik meegedaan aan een bootcamp. De man die het geeft, is zelf zo’n 30 kilo afgevallen en gunt iedereen een gezonde fitte leefstijl.

Dat gun ik mezelf uiteraard ook, en dus heb ik een keer meegedaan.

Het fijne is dat je het op je eigen tempo kunt doen. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat je alleen maar op hoeft te komen dagen om fitter te worden, maar wel dat je wat eerder op kunt houden als je lichaam aan alle kanten protesteert. Wat ik dus heb gedaan. Maar als het weer ging, ging ik er ook weer voor.

Onze coach kon er wat van. Hij gaf ook eerlijk toe als een bepaald gedeelte bepaald niet zijn favoriet was. Maar hij deed het wel. En hij heeft trouwens een knetterharde stem. Om alles goed uit te leggen is dat ook wel vereist, maar ik hoorde de helft alsnog niet. Door bepaald gesuis in mijn oren. Omdat ik bekaf begon te worden. Gelukkig deed hij het ook altijd voor, zodat ik kon zien wat hij nou zei.

Als beginner mocht moest je vooraan gaan staan, zodat hij "je in de gaten kan houden". Dat klinkt erg hoopvol. En de helft was halverwege weer verdwenen om daarna weer naar voren geroepen te worden (ik hoorde bij de andere helft).

Ook moesten we (= de nieuwelingen) nog een getal noemen, en er werd van alle kanten verteld dat we vooral een laag getal moesten noemen. Maar wat we daar uiteindelijk mee moesten doen, weet ik nog steeds niet.

Ik zei 3. Ik wilde eigenlijk 5 zeggen, maar tegen de tijd dat het zover was, kon ik dat niet meer aan. Wat een bootcamp al niet met je doet…

Het kost trouwens niks. Je mag een vrijwillige bijdrage van € 1,- geven voor de huur van de zaal, en dat is iets wat net uit kan 😉.

Dus ik raad iedereen aan om te kijken of zoiets ook bij jou in de buurt wordt gegeven. 

Loterijen

Op dit moment ben ik aan het bijverdienen. Omdat mijn betaalde uren niet echt zoveel is om over naar huis te schrijven, ben ik naar andere dingen aan het kijken om geld te verdienen. Zo ben ik behoorlijk aan het marktplaatsen: alle spullen waar de kinderen uitgegroeid zijn (box, luiertas, badje; alles behalve kleertjes zeg maar) vinden nieuwe eigenaren. En die laten weer wat geld achter. Erg fijn 😉.

Voor de kleertjes zelf ga ik het anders aanpakken. Met Koningsdag ga ik om 5 uur opstaan, en dan hoop ik alles, of zo goed als alles kwijt te raken. Af en toen ben ik wel ambitieus…

Maar dat is niet waar ik nou zoveel geld mee verdien. Ook niet met de loterijen trouwens. Mocht je dat denken door de titel. Ik verdien sowieso niet zoveel geld zeg maar.

Wat ik doe is alle reclame van de loterijen gewoon laten komen, en dat ben ik aan het doorlezen. En als ik iets vind van: “Doe Nu Mee En Win Gegarandeerd Tussen De € 15,- En De € 15.000.000.000.000,- (of nog wat meer nullen)”, terwijl een lot € 13,nogwat kost. Dan doe ik mee. Want die € 15.000.000.000.000,- + nog meer nullen win ik gegarandeerd niet, maar nu wel al twee keer € 20,- binnengesleept. Toch bijna € 7,- winst per keer als je de kosten van het lot eraf haalt.

En dat is natuurlijk niet zoveel, maar het is toch € 7,-. En ik heb de tijd en discipline om het weer op tijd op te zeggen (ik heb daar een super kalender voor!).

En als je dat dan doet bij een aantal loterijen die daar open voor staan, dan krijg je behalve heel wat ongewenste reclame ook nog wat geld. Toch weer zo'n 3,5 brood per keer 😊.

Niet iets wat ik een ander aan wil raden. Maar hier werkt het wel. En het kost behalve mij, ook de loterijen behoorlijk wat tijd en moeite. Ik laat me op een bepaald tijdstip bellen (want zelf bellen kost natuurlijk ook geld), en dus zorg ik weer voor werkgelegenheid.

Ik bedoel maar.

Ik ben zo begaan met de maatschappij.

En ik ben er trouwens van overtuigd dat als het de bedoeling is dat wij een belachelijk hoog bedrag gaan winnen, dat het via deze manier gaat gebeuren. En zo niet, dan hoef ik ook niet elke maand opnieuw mee te doen.

Als je nog wat tips hebt voor mij om bij te verdienen, dan hoor ik dat graag!

Verhuizen deel 1

De kogel is door de kerk. Zoals ik al een beetje liet doorschemeren in eerdere blogs hebben we plannen om te verhuizen. Aangezien die plannen er al een tijdje waren, maakte ik me er eerst niet zo druk om. Totdat ik door had dat manlief het dit keer echt serieus meende. Dus ging ik me wel druk maken.

We zitten nu in de beginfase. We zijn informatie aan het verzamelen, en we hebben huizen bezichtigd. Volgende week gaan we er nog een aantal bekijken, en daarna is het tijd voor een top 2.

Dus spannende periodes breken aan!

Voor ons.

Ik wil graag dingen van tevoren geregeld hebben, dus uiteraard zie ik door de bomen het bos nu al niet meer. Want alles wat in ons huidige huis geperst is, ‘moet’ ook in ons volgende huis passen.  

Gelukkig ben ik nog steeds aan het minimaliseren (iets wat ik de rest van mijn leven zal blijven doen denk ik), en eigenlijk wil ik als het kan slechts de helft meenemen.

Tijd voor marktplaats dus. En de container. En de weggeefhoek.

En in stapjes gaan denken.

Want alles ligt door het hele huis. En als ik alles in één keer wil doen, gebeurt er dus niks. En dat schiet niet op.

De kinderen zorgen ook voor de nodige traagheid. Want dochterlief wil graag helpen. En zoonlief wil graag niet helpen. En als dochterlief naar de peuterspeelzaal is, en zoonlief op die tijd in bed ligt te slapen (waargebeurd verhaal), dan is het ook wel even heel lekker om zelf niks te doen.

Dan is er nog de timing. Want Olivia wordt ook 4 binnenkort, en gaat dan naar de basisschool. En het zou wel heel fijn en praktisch zijn als ze gewoon gelijk kan beginnen in onze nieuwe woonplaats.

Genoeg dus om me druk over te maken 😊. Gelukkig hebben we Pinterest zodat ik in ieder geval al kan beginnen met dromen over de inrichting.

Sociaal

Ik ben er dus achter gekomen dat ik niet zo sociaal ben. Wist ik al, maar nu is het wel duidelijk.
Nu Olivia allemaal activiteiten heeft, en ik me wel moet mengen met allemaal vreemden, merk ik het heel goed. Ikzelf zit er niet mee (vast nog een goed punt dat ik niet sociaal ben, asociaal heet dat toch?!), maar ik merk wel dat ik het wil voor mijn dochter.

Als ik aankom op de peuterspeelzaal lach ik altijd vriendelijk, zeg hoi tegen de juffen en ga centraal ergens staan. Op zo’n manier dat ik zowel mijn meisje als mijn jongetje in de gaten kan houden (‘t jongetje vliegt namelijk ook gelijk weg, want: nieuw speelgoed). En dat blijft eigenlijk zo totdat dochterlief er klaar voor is om mij ook te zien en daadwerkelijk met mij mee wil gaan.

Of totdat het kleine kwartiertje om is en ik haar aandacht maar trek.

Want de kinderen hebben de sociale trekjes van hun vader meegekregen. Vooral Olivia kletst je de oren van het hoofd als je niet oppast. En ook Vincent begint aardig zijn taaltje te brabbelen.

Ik mis gewoon de interesse vrees ik (ik maak het nog maar een beetje erger voor mezelf in deze blog 😉). Het kan mij niet zoveel schelen wat andermans kind (degenen ik niet ken he. Kinderen die ik wel ken is alweer een heel ander verhaal) allemaal kan. Daarom heb ik er trouwens veel meer begrip voor dan gemiddeld mocht je mijn geweldige kinderen minder leuk vinden dan ikzelf. Wel een reden trouwens dat ik me (als het even kan) omring met Olivia en Vincent-liefhebbers 😅.

Ik ben dus een echte huismus. Lekker filmpje kijken. Of Netflixen. Of een boek lezen. Bij voorkeur met de kinderen lekker in bed, en mijn man zal ik ook niet heel erg missen als hij er niet is. 

Ach ja. ‘Iedere gek zijn gebrek’ zullen we maar zeggen. Ik kom er wel.

Of niet.

Recept - (Quinoa)pasta met broccoli en kip

Aangezien ik wat rotte avocado’s tegen was gekomen bij de Jumbo, kreeg ik een gratis zak verse groente en fruit mee. Geheel volgens hun eigen regels. (Je moet er trouwens wel naar vragen, anders heb je pech). Daar zat o.a. een krop ijsbergsla bij. Iets wat ik normaal niet zo snel koop, want: kost geld, en ik weet wel dingen die lekkerder en vullender zijn (in een salade). Maar in mooie reepjes in een kom gestopt (dus zonder dressing of extra’s) vind ik het erg goed te doen. Lekker knapperig!

En het past heerlijk bij dit gerecht:

Voor 2 personen

-          500 gram broccoli, in roosjes. De steel doe ik er altijd in kleine stukjes bij.

-      100 gram pasta naar keuze (wij hadden semi-pasta van quinoa in huis, dus dat heb ikzelf gebruikt)

-          2 stukken kipfilet, in stukjes

-       Kipkruiden (die heb ik zelf niet echt, ik heb peper, knoflookpoeder, kurkuma en paprikapoeder gebruikt)

-          Handvol doorgesneden cherrytomaatjes

Voor de saus

-          50 gram boter

-          200 ml slagroom

-          50 gram geraspte kaas (naar keuze)

-          Peper en zout

Ik heb (te) veel pannen voor dit gerecht gebruikt, maar het helpt al door eerst de pasta te koken en als die staat uit te lekken in een vergiet, dat je in diezelfde pan je saus maakt.

En wij hebben (gelukkig!) een vaatwasser, dus dan doe ik sowieso niet te moeilijk.

Breng de broccoli aan de kook, eventueel met een toegevoegd bouillonblokje. Heb ik niet gedaan, en ook dat kan prima. Kook het in een kleine 5 minuten (ligt er uiteraard aan hoe klein je de roosjes/stam hebt gesneden: hoe kleiner gesneden, hoe sneller het gaar is) tot het nog net een beetje knapperig is.

Kook de pasta volgens de beschrijving op de verpakking. Bak de kip op in een grotere pan (in deze pan komt alles samen), en strooi er kruiden naar smaak over.

Smelt de boter in een pannetje. Voeg hier de slagroom aan toe en breng het tegen de kook aan. Laat het zo’n 5 minuten op laag vuur sudderen. Doe de geraspte kaas bij het mengsel en roer dit goed door. Breng vervolgens de saus op smaak met peper en zout.

Voeg de cherrytomaatjes bij de kip, en daarna alle andere ingrediënten. Roer voorzichtig door elkaar.

Eet smakelijk!

Verjaardag Vincent

In de afgelopen maand vierde mijn zoon zijn eerste verjaardag. Uiteraard had hij daar geen benul van, maar we vierden het feit toch. Buiten de stromende regen buiten, was het een superleuke dag.

Over stromende regen gesproken: dochterlief moest nog naar de peuterspeelzaal, waardoor ik de fietskar achter de fiets bond, en alleen ik nat werd. Je moet wat over hebben voor je dochter...

Dank voor mijn moeder die bij haar kleinzoon op bezoek kwam en van wie ik de auto mocht lenen om Olivia weer op te halen (toen het nog ietsje harder regende).

Vincent paste zijn kerstoutfit nog. Alleen zijn gilet zat al ietwat strak, dus die hebben we naar zolder verbannen (het deel met kinderkleding hebben we daar nog niet opgeruimd, dus dat kon nog prima), en samen met zijn mooie pas geknipte en gegelde haren, zag hij eruit als een echte vent. Wat wil je ook als je voor je eerste verjaardag ook al achteruit kunt lopen?

Meneer is goed verwend met kleding en speelgoed. Maar surprise surprise: hij vond de ballonnen die ik had opgeblazen om de kamer extra te versieren het allerleukste.

Zelf heb ik nog een drietal taarten gemaakt. Eigenlijk twee taarten en een brownie. Die laatste kan echt niet ontbreken, in verband met zijn deliciousness. Voor het jarige Jobje had ik een suikervrije worteltaart gemaakt (met deze topping) gebaseerd op dit recept, zodat hij ook lekker mee kon smullen. Voor een suikervrije taart vond ik hem erg goed te doen. De laatste taart was een kwarktaart volgens dit recept (Olivia noemt hem 'mama-besjestaart). Alleen dan met ontdooide bevroren bosvruchten (snap je hem?) i.p.v. aardbeien. En bastognekoeken voor de bodem.

En nu de grootste grap van alles: het cadeau van ons staat nog steeds onuitgepakt. Gewoon geen tijd voor gehad op het moment dat we er aan dachten.

Heeft ie vanavond weer een kans om papier te eten, want het uitpakken is uiteraard het mooiste.