Sociaal

Ik ben er dus achter gekomen dat ik niet zo sociaal ben. Wist ik al, maar nu is het wel duidelijk.
Nu Olivia allemaal activiteiten heeft, en ik me wel moet mengen met allemaal vreemden, merk ik het heel goed. Ikzelf zit er niet mee (vast nog een goed punt dat ik niet sociaal ben, asociaal heet dat toch?!), maar ik merk wel dat ik het wil voor mijn dochter.

Als ik aankom op de peuterspeelzaal lach ik altijd vriendelijk, zeg hoi tegen de juffen en ga centraal ergens staan. Op zo’n manier dat ik zowel mijn meisje als mijn jongetje in de gaten kan houden (‘t jongetje vliegt namelijk ook gelijk weg, want: nieuw speelgoed). En dat blijft eigenlijk zo totdat dochterlief er klaar voor is om mij ook te zien en daadwerkelijk met mij mee wil gaan.

Of totdat het kleine kwartiertje om is en ik haar aandacht maar trek.

Want de kinderen hebben de sociale trekjes van hun vader meegekregen. Vooral Olivia kletst je de oren van het hoofd als je niet oppast. En ook Vincent begint aardig zijn taaltje te brabbelen.

Ik mis gewoon de interesse vrees ik (ik maak het nog maar een beetje erger voor mezelf in deze blog 😉). Het kan mij niet zoveel schelen wat andermans kind (degenen ik niet ken he. Kinderen die ik wel ken is alweer een heel ander verhaal) allemaal kan. Daarom heb ik er trouwens veel meer begrip voor dan gemiddeld mocht je mijn geweldige kinderen minder leuk vinden dan ikzelf. Wel een reden trouwens dat ik me (als het even kan) omring met Olivia en Vincent-liefhebbers 😅.

Ik ben dus een echte huismus. Lekker filmpje kijken. Of Netflixen. Of een boek lezen. Bij voorkeur met de kinderen lekker in bed, en mijn man zal ik ook niet heel erg missen als hij er niet is. 

Ach ja. ‘Iedere gek zijn gebrek’ zullen we maar zeggen. Ik kom er wel.

Of niet.