Populair

Een tijdje eerder schreef ik een stukje over mijn sociale status in het leven. Die was niet echt om over naar huis te schrijven, en ook iets wat ik niet zo mis. Maar voor mijn kinderen wil ik het allerbeste, en daarom vond ik het toch wel jammer dat ik ben wie ik ben. Of in ieder geval hoe ik me gedraag.

Maar ook dankzij mijn kinderen komt er verandering in. Het feit dat ik er nog niet helemaal in lag bij de peuterspeelzaal, had vooral te maken met het feit dat we net nieuw waren, weet ik nu. Nu de juffen en de ouders ons beter leren kennen, wordt er al meer gekletst en contact gemaakt.

En dat is voornamelijk aan mijn kinderen te danken. Olivia komt met leuke verhalen thuis, en wat ik zelf zie doet mij daar ook wel van overtuigen: Olivia is ongekend populair. Nu is ze natuurlijk ook een lekker ding, maar begrijp wel dat ik enigszins bevooroordeeld ben.

Ze heeft al veel vrienden, en die knuffelt ze helemaal plat (of zij het nou willen of niet…: hier is misschien nog ruimte voor verbetering).

Ze is van nature redelijk dominant, dus zij vertelt ook de juffen wel even hoe het moet. En ze helpt ze met andere kinderen. Tegen wil en dank 😏

Vincent is gewoon super schattig in alles. Hij is nog heel erg mini uiteraard. Zal wel komen omdat ie nog maar net 1 jaar is. En hij loopt wel al een tijdje, met kromme pootjes en voetjes naar binnen, en hij heeft wasbare luiers, dus een lekker zichtbaar kontje. En hij heeft kuiltjes als ie lacht. En lachen doet hij. Hij geeft kusjes en zwaait daarna. En hij is heerlijk aan het brabbelen tegen iedereen. En hij loopt elk klaslokaal in die hij ziet. En als daar toevallig iemand zit, zegt diegene niet van: “wat moet dat daar?!” maar: “Aaaaaaaaaah, wat schattig!!!” Dat laatste zorgt er iets voor dat ik hem wat langer los laat lopen dan zou moeten.

Zou het dan toch nog goed komen met mij?