In slaap vallen bij de tandarts

In principe is alles al gezegd bij de titel, maar ik vind het zo bijzonder dat ik er toch even een blogje over kwijt wil. Ik had vandaag een afspraak bij de tandarts. Wortelkanaalbehandelingetje. Slechts 1,5 uur op de stoel. Liggen = goed. Mond 1,5 uur open = minder fijn. Boren = hel.

O ja, sinds ik een aantal bevallingen heb meegemaakt ben ik een watje geworden. Eerst ging ik probleemloos naar de tandarts, even boren en weer klaar. En nu wil ik toch heel graag overal een verdoving voor, en kijk ik ontzettend op tegen de verdovingsprik. En tegen de eventuele pijn die misschien toch komt (en ja, die was er).

Hiep hiep hoera voor een zwak gebit.

Dus het boren werd al gecoverd met een prik. Hier lijk ik minder op een watje, want een wortelkanaalbehandeling zonder verdoving doet men in Nederland niet zo snel, gok ik.

Ik kreeg nog wat meer prik want ik heb daar een hooggevoelige buurkies. Ik schijn minder mijn kaken te moeten klemmen zodat mijn gebit minder hard op elkaar drukt, waardoor tandvlees minder omhoog kruipt. Wordt aan gewerkt.

Maar goed. Vroeg op vanochtend natuurlijk, want ik moest nog wel eerst aan het werk. En een druk weekend achter de rug. En de tandarts die lekker aan het prutsen was. Dat was het moment dat ik wakker werd van mijn eigen snurk. En kort daarop werd ik wakker omdat mijn tanden tegen de instrumenten in mijn mond tikten. Enzovoort. Ik denk dat ik wel 10 hazenslaapjes van pakkembeet een seconde per keer heb gemaakt. 

De tandarts had dat ook door. Maar ik heb niet kunnen ontdekken of het een primeur was voor haar. Voor mij in ieder geval wel!

Kerst

Nu Sinterklaas steeds meer een aanfluiting wordt (Zwarte Piet is geen eervolle titel meer, maar racistisch), richten steeds meer winkels zich maar veilig alvast op kerst. De kerstliedjes zijn ook steeds vaker hoorbaar op de radio, en ook het weer doet alsof het winter is; dus het zal wel tijd zijn voor de gezellige dagen aan het einde van het jaar.

Waar ik in het verleden goed kon genieten van kerst, maar heel erg opzag tegen de rest van de winter (+ de koude delen van alle drie de andere seizoenen meegerekend), merk ik dat ik tegenwoordig wordt meegezogen in het sfeertje. Eerlijk is eerlijk; zoals al eerder geblogd gaat het volgens de winkels vooral om eten. En laat ik daar nou een groot fan van zijn. Zowel het opeten als het maken.

Bakken begint een steeds grotere hobby van me te worden. Ik blader vaak door mijn favoriete bakboek, en heb alweer heel wat recepten op mijn to-bake list staan.

We zijn dit jaar ook begonnen met siblings uitnodigen. Elke keer max 2 stuks; dat kunnen wij net handelen. Dan heb ik weer een extra reden om wat lekkers op tafel te toveren; Gelukkig kan Simon heel erg waarderen wat ik hem allemaal klaarzet, maar de kinderen zijn wat minder snel blij te maken (al zeggen ze praktisch nooit nee tegen een toetje).

Door onze elektronischeagenda kan ik precies zien wat er in het vooruitschiet ligt, en daardoor kan ik het prima aan. Laat de feestdagen maar komen!

Stukje lopen

Samen met de zus loop ik nu al zo’n jaar door onze mooie woonplaats. Een prachtige oude stad met alles erop en eraan. Gelijk de allereerste keer regende het. Daarna hebben we het nooit meer zo ver laten komen. Want daar kunnen we niet tegen.

We kunnen alle kanten op; de nieuwe wijken, de binnenstad, langs de boerderijen. Alles is lopend prima te behapstukken en we zijn er vlot. Echt buiten de stad doen we toch liever als het nog licht is, dus dat komt tegen de lente wel weer. Maar we vermaken ons prima met al het moois dat we in en rond de huizenblokken zien.

Ik kijk graag naar binnen bij mensen. Dat is vast heel onbeleefd. Ik doe het toch. Ik vind het geweldig om te zien hoe anderen hun huis en hun leven inrichten. Hoe ze sommige dingen oplossen (wat zij hebben bedacht voor het speelgoed van hun kroost bijvoorbeeld), en wat hun smaak is. En vooral in de binnenstad (waar de voortuinen op 1 hand te tellen zijn), ‘zitten’ we eersterangs.

En onze conditie? Die gaat vooruit. Ik voel mezelf ook blaken van gezondheid af en toe.

En we praten wat af. Zo leer ik mijn zus weer wat beter kennen, en zij mij. Onze levens zien er heel anders uit, en ik vind het leuk om die verschillen te zien. Weer een leven waar ik een kijkje in kan nemen.

Agenda

Ik ben een lijstjes-persoon. Als ik punten van een lijstje af kan strepen, kun je me beschouwen als een gelukkig persoon. Ik ga zelfs zo ver dat ik bijvoorbeeld bij een kluslijst, ook een klusje erop zet die ik al gedaan heb, zodat ik daar al voldaan een streep doorheen kan zetten. Dit ( = geklaarde klussen er ook op zetten) zit in de familie trouwens. Een (aangetrouwde) tante heeft me dit nl eens verteld, terwijl ze haar man keihard (doch liefdevol) zat uit te lachen. En ik snapte niet wat daar grappig aan was 😅

Sinds kort heeft Simon een gezamenlijke agenda gedigitaliseerd. Eerst was ik nogal sceptisch. Want ik vond het wel prima om thuis alles op m’n weekkalendertje te kladderen. En nu ben ik uiteraard verslaafd… Want het is wel heel makkelijk om overal en nergens je agenda te matchen met de persoon/activiteit. En om iets te wijzigen; dat gaat allemaal zonder gekras.

Ook in de agenda wil ik nog wel eens mijn drang tot lijstjes maken volgen. Wat ik nog moet doen tot wat ik nog moet aanschaffen. Heerlijk!

Het geeft ook zoveel rust. Ik weet wat me te wachten staat en kan me daar mentaal goed op voorbereiden. Wel zo handig met mijn winterdip die vol toe heeft geslagen. Door een gestructureerd leven sla ik me er doorheen.

Recept - miniwrap met rosbief en sinaasappel

Zoals elk jaar sinds we getrouwd zijn, gaven we ook dit jaar een zelfgemaakt etentje aan onze ouders. Alweer voor de zevende keer dus. Het verveelt nog steeds niet, sterker nog: ik kan mijn hart ophalen! Door het hele jaar heen vormt zich dan een menu in mijn hoofd en op verschillende lijstjes. Mijn doel is natuurlijk om een geheel te maken van de diverse gangen. Zo gebruikte ik dit jaar verschillende soorten rundvlees in meerdere gangen, maar ook sinaasappel en dezelfde slasoort werd vaker gebruikt.

Nu haal ik de meeste recepten gewoon van internet. Ik gebruik dan zoekwoorden als; ‘lekkerste’, ‘ultieme’, etc. om het kaf van het koren te scheiden. Af en toe maak ik (per ongeluk of niet), zelfs een eigen receptje. Die dan best goed lukt.

Dat was het geval met het voorafje. Voor de soep (toch wel mijn meest favoriete voorgerecht omdat er zoveel soorten zijn), wil ik altijd graag de zinnen wat prikkelen met een ander klein hapje. En om het niveau van de rest van het eten aan te geven. Ik heb niet het idee dat de gasten teleurgesteld waren. Omdat ik op internet niet vond wat ik zocht, heb ik zelf wat dingen door elkaar gehusseld (al had ik internet wel nodig om te checken of deze smaken wel samen konden).

Dit keer had ik het idee van een miniwrap. Zie hieronder het recept voor 6 wrapjes:

-          6 minitortilla’s (die kun je zo kopen, of met een ring uitsnijden uit grote wraps)

-          1 wortel, julienne gesneden

-          Plakken rosbief naar smaak

-          2 sinaasappels, de schil geraspt voor de topping, de partjes zonder wit en zonder vliesje

-          Eikenbladslamelange

Voeg voor de topping bij elkaar:

-          200 ml creme fraiche

-          Schil van 2 sinaasappels (zie hierboven)

-          2 tenen knoflook (tip: bedek ze met aluminiumfolie na ingewreven te hebben met peper, zout, en olijfolie en zet ze voor een half uurtje in de oven op 200 graden, lekker geroosterd!)

-          Koriander

-          Chilipoeder

-          Dille

-          Peper en zout

Verder nodig:

-          Vlaggetje of prikkertje

Beleg de tortilla’s met de slamelange en de wortel. Snij zowel de plakken rosbief als de sinaasappelpartjes in kleinere stukken en leg ze op de slamix. Spuit de topping op strategische plekken en vouw de wrap dicht. Pin hem vast met een vlaggetje of prikkertje.

Deze smaken passen echt heel goed bij elkaar. Het friszure van de sinaasappel als tegenhanger voor het vlees en het knapperige van de wortel en sla met de romige topping. Niks meer aan doen.

Door het mini formaat van het hapje kun je daarna nog steeds genieten van de volgende gerechten. Als je alle ingrediënten verdubbelt (behalve de topping; hier blijft genoeg van over), met normale maten wraps, dan heb je een compleet diner voor 2. Smakelijk!

Kledingbeurs

Het is weer zover; ik heb een nieuwe hobby. Geboren uit noodzaak, maar dat maakt het niet minder leuk.Waar Olivia haar kledingkast uitpuilt, is Vincent zijn garderobe iets beperkter. En eerlijk is eerlijk; ook iets saaier. Waar Olivia blijkbaar los kan en mag gaan in alle kleuren van de regenboog, is de heftigste kleur voor jongens felblauw.

En zie maar iets te vinden in de winkels. Zelf zoek ik vooral bij de kleine prijsjes en aanbiedingen, en samen met een jongetje winkelen die er allang geen zin meer in heeft, kun je je voorstellen dat ik vaker niet dan wel slaag.

Nadeel van de kleine prijsjes is ook dat de kwaliteit daar ook naar is. Maar om nou een hele hoop geld uit te gaan geven voor die ene maat, terwijl die 2 maand later niet meer past, dat vind ik jammer van het geld.

En dus heb ik de oplossing gevonden. Mijn hobby, waar ik al over begon in de eerste alinea. Een vriendin heeft me er praktisch in meegesleurd. We gaan naar kledingbeurzen. Waar veel kinderkleding is van goede kwaliteit, voor nog kleinere prijsjes dan dat ik gewend ben in de winkels.

Nog een voordeel; met 1 shoptrip ben ik klaar voor in ieder geval het komende halfjaar. Ik hoef geen te grote -maar o zo leuk, dus ik neem het toch maar mee- kleding meer op te slaan voor later, ik ga tegen die tijd gewoon weer naar een beurs en je raadt het al; ik ben daarna weer helemaal klaar voor de volgende periode.

De kleding die daar verkocht wordt is soms ook merkkleding. Niet dat ik daar verstand van heb, maar ik merk het wel; het valt toch vaak net wat mooier, en het blijft er sowieso mooier uitzien. Ook na zoveel wasbeurten. Voor pakkembeet € 3,- is dat niet verkeerd.

Aan de andere kant: mocht ik toch die jurk voor een mini-prijsje hebben gekocht, waarvan ik weet dat Olivia hem geweldig gaat vinden, maar waarvan ik ook weet dat hij 1x aangaat en daarna niet meer schoon te krijgen is; dan is dat natuurlijk een stuk minder erg dan als ik de hoofdprijs had moeten betalen.

Verder denk ik tegenwoordig veel beter aan het milieu. Dus als ik plastic tasjes kan besparen, dan doe ik dat. Bovendien is het niet nodig om zo ontzettend veel kleren erbij te maken en te verkopen, vind ik.

Zo’n kledingbeurs is dus fantastisch. Maar het is een behoorlijk intense ervaring; de nacht erop heb ik gedroomd over kleding, tassen vullen en de drukte. Bovendien heb ik ook hier geen ‘anders dan blauw’ gekleurde kleding voor Vincent kunnen vinden. Ik weet wat me te doen staat; binnenkort nog maar eens gaan. Als Vincent zijn kledingkast weer wat minder uitpuilt. En ik mijn was-ritme weer onder controle heb.

In de toekomst ga ik misschien wel een poging doen tot verkopen. Dan is het cirkeltje weer rond.

Dungeons & dragons

Daar zaten we dan. In het schemerduister. In onze woonkamer aan tafel.Oké. De mystieke sfeer heb ik niet heel lang vol kunnen houden in deze blog. Maar ik wil je graag voorstellen aan Mardantis. Mannelijke elf en hoogbejaard (want; honderden jaren oud). Hij is mijn karakter. Of character. Want al-les is in het Engels.

Ik heb begrepen dat het op een gegeven moment gebruikelijk is om je karakter ook helemaal uit te tekenen, maar met twee sessies d&d voel ik me nog niet geroepen. Daarom nu een afbeelding van de dobbelstenen die gebruikt worden. 7 stuks om precies te zijn.

Samen met m’n bestie en m’n zus zijn we dit rollenspel gestart. Mijn bestie is de Dungeon Master (met shirt en accessoires en al), of afgekort DM. Zij leidt het spel. En dat doet ze met verve. Een zelfbedacht verhaal (in het Engels ja) is de inleiding en daarna is het aan onze acties om te zien waar en hoe ver we komen.

Ik had nog een piep-momentje omdat we wel erg lang bleven plakken in een stadje. Ik wilde actie. Maar ook dat heb je uiteraard zelf in de hand. Je kunt het zo leuk en zo spannend maken als je zelf wilt, maar ook daar moesten we nog een beetje inkomen.

Zo heb ik eigenhandig een zwerm horzels/muggen verslagen met niks meer dan mijn wapen en mijn goed gegooide dobbelstenen. Maar over het algemeen gaat het om teamwork, en ik vind dat we dat best goed doen.

Ik heb wel zin in een volgend potje.

Zomervakantie

Mijn vakantie is weer voorbij. Soort van. Want dat is weer het voordeel aan parttime werken; op mijn vrije dagen kan ik toch tot 8.00u in bed blijven liggen. I.p.v. 7.00u. Tel uit je winst (of je verlies, uiteraard ga ik niet keurig op tijd naar bed…).

Dus terwijl ik bezig ben met de administratie, de versiering voor een bruiloft voorbereiden, en deze blog, zijn de kinderen om mij heen aan het dartelen. Lekker buiten spelen, dan weer naar binnen.

De tuin is zo goed als af. Alleen het gras nog, maar daar wachten we mee totdat het niet gelijk doodgaat bij het erin leggen. En de aankleding moet ook nog gebeuren. Maar daar mag wat meer tijd overheen gaan. Meubels staan er, de kussens vaak nog opgeslagen in de huiskamer (moeten we toch echt iets beters op verzinnen..), en eigenlijk is het nu vooral genieten!

Om Simon de kans te geven om ongestoord in de tuin aan de slag te gaan, heb ik dagjes uit voor vooral de kinderen bedacht. 2x naar ballorig, Hellendoorn met z’n allen en een kabouterbos hier in de buurt hoorden wel tot de favorieten.

De kinderen zijn net weer terug van logeren bij de ene opa&oma, volgende week zijn de andere aan de beurt. Dat logeren was een win-win-win situatie, dus dat houden we zeker in gedachten voor een volgende keer.

Al met al ben ik best blij met hoe deze vakantie voortkabbelt/-kabbelde. Geen in- en uitpakstress. Geen gedoe. Doe mij nog maar zo’n vakantie.

Terugblik

Zo. Ik weet niet hoe u het afgelopen (school)jaar heeft gehad, maar ik heb het als behoorlijk hectisch ervaren. Er is natuurlijk ook heel wat aan de gang geweest; je hoeft alleen maar mijn vorige blogs te lezen.Toch wil ik een paar intense puntjes noemen. Zo heeft Olivia haar allereerste schooljaar met vlag en wimpel doorlopen. Ze is als schattig kleutertje van 4 jaar begonnen bij haar nieuwe basisschool, en ook voor mij was dat een nieuwe start: ik ken(de) daar helemaal niemand.

Olivia leerde haar klasgenootjes kennen; ik leerde hun ouders kennen. Van de helft weet ik nu nog steeds de naam niet, maar van de andere helft nu ondertussen wel. In groep 8 ken ik ze allemaal!

Ik ben er achter gekomen dat het lekker weg praat als je kinderen hebt in dezelfde leeftijd. Dezelfde dingetjes en datjes komen voorbij, en zeker met de andere meisjes-moeders kan ik het prima vinden.

Het schattige 4-jarige meisje werd aan het einde van deze lente alweer 5, wat gepaard ging met een feestje. Ook weer een mijlpaal voor ouders en dochter.

Ook de verhuizing valt in dit schooljaar; waar we vorige zomervakantie druk bezig waren met verhuizen, inrichten en verven, zijn we deze zomer hard bezig met de tuin. Zeker van de schoonfamilie is er veel hulp gekomen, waar we zeer dankbaar voor zijn. De tuin heeft nu een mooi terras en een nieuwe schutting. Hij is nog niet af (en dan heb ik het niet alleen over het inrichten), maar we zijn zeker een heel goed eind op weg.

Vincent is een echte jongen. Waar heel Nederland bezig is met genderneutraal kom ik erachter dat wij toch echt een typisch meisje en een typische jongen in huis hebben. Want hoewel Olivia een echt meisje-meisje is, en Vincent haar in alles nadoet, kan ik je vertellen dat Olivia heel wat minder gehavend is in haar leventje. De knieën van Vincent zijn niet meer schoon te krijgen, als je ze al ziet door alle korsten overal.

Ik wil hem niet alle schuld geven (er was een ander zeker persoon voor nodig om een deur dicht te knallen), maar het is zíjn vinger die open ligt en gehecht moet worden.

Een hele grote mijlpaal is ook dat we voor het eerst oom en tante zijn geworden. En het is me toch een schattig jongetje!

Met Simon gaat het zijn gangetje. Op zijn werk is hij in deze korte tijd wel 2 keer naar een nieuwe functie gegaan. Nu is hij hard bezig ons huis nog meer een thuis te maken. En dat gaat hem prima af.

Zelf ben ik na 2 jaar ‘stilzitten’ (moehaha, stilzitten!) weer begonnen met werken. Mijn halfjaarcontract werd helaas niet verlengd; mijn werk wordt deels geautomatiseerd, deels door een oudgediende overgenomen. En hoewel ik het van tevoren wist, was het zuur. Gelukkig is er net bij mijn huidige werk een nieuwe bv opgericht, waar ze ook wel een ‘tiepmiep’ konden gebruiken. Dus ik mag in een nieuw pand weer opnieuw beginnen. Er is genoeg werk, de frisse start is een mooie uitdaging, en ik heb het vermoeden dat ik me daar prima ga vermaken.

Taarten

In mijn gezondere periodes wil ik nog wel eens naar suikervrije taarten zoeken. Bijvoorbeeld omdat er een verjaardag aankomt, en dan is wat anders dan (ik noem maar wat) water en komkommer ook wel lekker.

Maar eigenlijk had ik daar geen plezier in. Het bakken mislukte vaak, er zaten harde ondefinieerbare dingen in, en de smaak was vlak en raar.

En dus heb ik een rekensommetje gemaakt. Onze verjaardagen + de feestdagen ga ik gewoon lekker los (en de rest van het jaar niet/minder). Ik koop witte suiker in kilo’s tegelijk en ik snuffel heel internet af naar dat ene perfecte baksel.

Het verjaardagsseizoen bij ons eindigt met de mijne, en daarom denk ik dat het goed is om dat af te sluiten met een flinke knaller.

Hoewel ik al wat taarten heb uitgeprobeerd die werkelijk toppertjes waren, ben ik toch elke keer weer op zoek naar nieuwe recepten. Het is gewoon te leuk om wat nieuws neer te zetten, en eerlijk is eerlijk: de complimentjes die ik vaak krijg (en sowieso het feit dat mijn zelfgemaakte baksel over het algemeen de voorkeur heeft boven de resterende taarten, die gekocht zijn), zijn ook erg fijn.

En ik leer elke keer meer. Mijn verlanglijstje staat ook vol met bakdingen, zodat ik nog meer kan experimenteren. Nu nog die mooie nieuwe keuken, waarvan de indeling al zo goed als helemaal klaar’gedroomd’ is. En daarna een ‘kitchen’warming? Ik verzin nieuwe woorden bij de vleet…

Zorgeloos

Als ik naar mijn oudste kijk, merk ik dat ze leeft van feest naar feest. Met haar verjaardag in het verschiet is dat niet zo moeilijk zou je denken, maar ze heeft zich ook ontzettend verheugd op vaderdag vandaag. Daar heeft ze natuurlijk ook wat voor geknutseld op school, zodat de voorpret al vroeg begon. Niet in het minst doordat het (figuurlijk) lag te branden in haar kamer op een zeer geheime plek.

Ik weet ook wel waar het bij volwassenen fout gaat: als de verantwoordelijkheden beginnen. Daarom ben ik vast van plan om Olivia nog geen enkele (te grote) verantwoordelijkheid te geven. Laat haar maar genieten van haar leven. Laat haar maar zorgeloos zijn.

Ik merk trouwens wel dat ik daarin faal. Maar dat ligt ook heel erg aan het zorgende karakter van haar. Ze wil het zo graag goed maken voor haar broertje. En dat is heerlijk om naar te kijken. Er zijn ook iets minder goede dingen voorgevallen daardoor. Zo weet ik nog een verhaal dat Vincent aan z'n armpje door de Hema heen werd gesleept. Hij had zich pijn gedaan en wilde daarna niet luisteren naar Olivia. Vreemd, want hij luistert altijd naar haar (hoe doet ze dat eigenlijk?). Het zal de pijn wel zijn geweest.

Ze is een heel zorgend persoontje, met een flinke wil. En dat vind ik geweldig. Door haar geniet ik ook (weer) extra van de feesten. Ik kijk er weer naar zoals ik er als kind ook naar keek. De verwondering. Het nieuwe. Prachtig!

Ik wil haar beschermen tegen de boze wijde wereld en eigenlijk groeit ze naar mijn smaak al te snel op. Ze wordt veel te snel wijs en ik begin ook steeds vaker te beseffen dat ik haar elke keer weer (wat) los moet laten.

Mijn kleutertje. Na de vakantie zit ze alweer in groep 2. Gelukkig is ze dan nog steeds een kleuter. 

Voorbereidingen

Dochterlief is binnenkort jarig en dat kan niet vroeg genoeg gebeuren. Andere klasgenootjes zijn al 5 geworden, maar zij heeft dat plezier nog niet mee mogen maken. Volgens mij is 5 jaar worden ook het allerleukste, dus ik snap het wel. Ik doe dan ook vrolijk mee met de voorpret.

Het thema is Frozen. Want daar is ze dol op. Ze vraagt ook al heel lang naar een Elsa-jurk. Met sleep. Uiteraard. En het liefste ook een vlecht in pruik vorm.  

Over een Elsa-vlecht gesproken: ik zal toch eens youtube langs moeten om te kijken hoe je die maakt. Want dat is ook echt het favoriete kapsel momenteel.

Ik ben al heel trots op de kapsels die ik nu weet te fabriceren, maar ik weet ook: het is niet goed genoeg. Het is veel te simpel. Verbeterpuntje voor mijzelf.

Maar goed, haar verjaardag. En daarop aansluitend: haar feestje. Want ze is al uitgenodigd op wat feestjes en die waren allemaal even leuk. En dus wil zij ook.

Hoewel ik het voorbereiden echt fantastisch vind, kijk ik ook met grote vreze naar het moment zelf. Allemaal piepkleine mensjes die voor een paar uur aan mij toe zijn vertrouwd, en die ik dan bezig moet houden.

De uitnodigingen zijn uitgedeeld en we vieren haar feestje een week na haar verjaardag. Twee keer feest en niet teveel drukte in 1x. Ik dacht: win-win.

Nu nog taartrecepten uitproberen, frostings maken en al die andere leuke dingetjes. Ja, verjaardagen zijn leuk!

Schoenen

Er was vroeger eens een meisje die één paar schoenen had. Dacht ze. En die schoenen werden nat door het naar huis fietsen door de regen. En dat meisje had die avond Sinterklaasfeest op school. En toen ging ze met haar regenlaarzen naar school. Die deed ze daar uit en ze had een plezierige avond op haar sokken. Af en toe werd gevraagd hoe het zat met die laarzen, maar dat was verder geen probleem.

Een gevolg van dit verhaal was wel dat dat meisje (dat was ik trouwens) nooit meer zo weinig schoenen wilde hebben. Dus liep ik elke keer als ik naar de winkelstraat ging, ook een schoenenwinkel binnen. En ik kwam (bijna) nooit met lege handen naar buiten.

Op een ander Sinterklaasfeest, waar we werkten met lootjes trekken, moest je niet de naam noemen van de persoon die je toen had getrokken, maar juist de karaktereigenschappen/opmerkelijkheden. Voor mij werd 1 woord gebruikt: ‘schoenen’. 

Er was ook nog iets van een 'schoenenparade' op mijn bruiloft. Ik was nogal doorgeslagen.

Het schoenenaantal liep behoorlijk op. Helaas waren het goedkope exemplaren en ze werden al snel niet meer mooi en gingen ook vlot stuk.

Dat heeft de container geweten tijdens onze verhuizing. Alle overbodige spullen die op zolder stonden te verpieteren hebben we niet meegenomen naar ons nieuwe huis. O.a. schoenen. De betere heb ik nog een tweede thuis gegeven, de slechtere hebben de container gevuld.

En toen werd ik zwanger (het verhaal is trouwens niet meer geheel chronologisch). En daarna nog een keer. En die laatste keer besloot mijn baby ook nog extra lang te blijven zitten en tussendoor lekker dik te worden.

Door zwangerschappen kunnen je voeten een maat groter worden. Dat had ik allang ergens gelezen, maar nu snap ik ook hoe dat komt: het (in korte tijd gekregen) extra gewicht zorgt ervoor dat je voeten platter worden. Die kunnen de constante druk niet meer aan. En platter betekend langer. En dat is niet het ergste; (in mijn geval) ook breder. Weg was mijn perfecte maatje; hallo lastige voeten. Want schoenen passen is geen feestje meer. Ik heb een dag lang rondgelopen op schoenen waardoor mijn tenen gevoelloos werden i.v.m. te smal. Huilen.

Dus wat moet ik nu? Sowieso met meer zorg mijn schoenen uitkiezen. Dat is eigenlijk wel een voordeel. Nadeel is dat dat ook meer geld en tijd gaat kosten. Ik kan ook nog naar tweedehands schoenen kijken: die zijn al lekker ingelopen.

Koningsdag

Van harte gefeliciteerd met de koning, hij is jarig en dat is algemeen bekend. (Hoewel.. heb je gehoord van de ‘vergistoeristen’?). Het merendeel van de Nederlanders gaat de deur uit om oude troep te verkopen en nieuwe troep mee naar huis te nemen.

Zo ook wij. Met uitzondering van het verkopen van die oude troep dan. Dat heb ik vorig jaar al gedaan.
Met Olivia heerlijk de hort op geweest en de dag begon al goed toen een oudere man op z’n draaiorgeltje ‘Suzanne’ aan het zingen was. Aandoenlijk en ietwat vals. En ik zong de rest van de dag: “Suzanne, ik weet dat er heel veel mannen zijn” op repeat want meer ken ik niet van dat liedje.
Helaas, want mij is verteld dat als je het liedje uit zingt, je het ook niet meer in je hoofd hebt.

Tot grote vreugde van Olivia waren er een hoop springkussens bij elkaar gezet en heeft ze zich daar dan ook heerlijk uitgeleefd. Ik liep slechts 1x weg om naar een langsmarcherend orkest te luisteren, maar verder gedroeg ik me als een goede moeder. 

Miskoop van de dag was een toeter. Maar die heeft Simon op haar fiets gemonteerd waardoor het nu vooral een extreem irritante fiets’bel’ is die ik hopelijk niet te vaak hoor.
Dus ook die 10 cent was niet helemaal weggegooid geld.

De man thuis met wat kibbeling verrast en zo konden we de rest van de dag weer aan. 
Bedankt dat ik op je feestje mocht komen, koning. 

Werken enzo

Oké, oké. Mijn idee van een elke week een blogje werkt niet helemaal. Het kost me tot het einde van de maand om aan m’n volgende blog te beginnen. Ik kan je vertellen dat een werkweek van een thuisblijfmoeder behoorlijk vermoeiend en intensief is. En ik kan je trouwens ook vertellen dat een afgewisselde week met zowel werk als thuis ook vermoeiend en intensief is. Op een andere manier, maar ik merk nog niet heel veel van het ‘vrijheid, blijheid’ als ik de kinderen achterlaat in goedgekeurde handen.

Natuurlijk, ‘werk’ heet niet voor niks zo. Maar het is heerlijk om even het label ‘moeder’ achter te laten en grote-mensen-gesprekken te voeren. En om een klus af te ronden op míjn voorwaarden zonder tussendoor de dingetjes van de bloedjes van kinderen op te hoeven lossen.

Maar ik heb nu ook zeker minder tijd voor mezelf. Ik merk het aan de frequentie bieb-bezoekjes: de boeken zijn bij lange na nog niet uit, dus de noodzaak om te gaan is er niet.

Ik moet het boodschappen doen verdelen over mijn vrije dagen. Als er op een ongelegen tijdstip tekorten ontstaan, kan ik niet makkelijk de volgende ochtend even naar de supermarkt wippen.

Verder merk ik dat ik veel minder bij het schoolleven van dochterlief betrokken ben. Waar ik eerst elk moment mee kon volgen, moet ik nu de nieuwsbrieven extra aandachtig lezen en zelfs dan ben ik blij met de medemoeder/vader die mij nog ergens op wijst.

Mijn werk is trouwens fantastisch. Ik vind het leuk om er te zijn (na het maandje wennen. Aan wennen zal ik nooit wennen). Het werk is bekend, de collega’s hartelijk en helpen graag waar het kan. De afstand naar mijn werk is prima te doen op ’t fietsje. Behalve als het regent, want dan smelt ik uiteraard. Maar zelfs dan is de afstand nog goed te doen.

We voelden ons heerlijk rijk na de eerste betaling. Dat is nu weer een beetje weggeëbd; zowel het gevoel als de betaling. Maar hé, volgende maand is er weer een maand.

Nieuwe blog

Zo, ben ik even lekker de mist in gegaan met mijn challenge. Het was voor mij helaas niet haalbaar. Hoewel ik flink heb lopen bakken (brood en gebak/koekjes) in februari, heb ik o.a. daarvoor toch flink wat bij moeten kopen voor de voorraadkast en vriezer.

Al viel de vriezer wel mee, daar ligt nog steeds zoveel vlees in; daar kan ik nog wel een maand mee doen. Maar daar ga ik geen nieuwe bij voorbaat mislukte challenge voor organiseren; eentje per jaar is wel weer even genoeg.

Ik heb flink onderschat hoeveel mijn huisgenoten eigenlijk aan voorraad weg-eten, nu weet ik ook waar die uitpuilende boodschappentassen vandaan komen: allemaal voor hun. 

Behalve met eten, ben ik zoals bekend ook druk bezig met solliciteren. Nu de feestdagen voorbij zijn, merk ik dat de werkgevers iets makkelijker voor het oprapen liggen, en zo kan ik ook met trots vertellen dat ik weer ben begonnen met (betaald) werken.

Hoewel mijn blogs van de afgelopen maand dieptreurig waren te noemen (een mislukte challenge en daarna radiostilte), wil ik je bij deze waarschuwen dat ik door alle extra drukte wat minder tijd ga nemen voor blogs. Ik hou het op 1 keer per week.

Challenge - voorraadkast ontspullen - deel 6

Zoals ik in mijn vorige blog schreef zou ik een nachtje slapen over mijn challenge. Kijken in welk vat ik hem zou kunnen gieten zodat er wel wat progressie is, maar ik mijn huisgenoten niet benadeel.

Ik heb besloten om de challenge voor mezelf te houden en de man en kinderen er niet mee te belasten. Manlief werkt hard genoeg voor zijn extraatjes, en de kinderen snappen het nog niet als de kast nog wel volstaat met aardappelen e.d., maar hun favoriete lekkers nergens te bekennen is.

Dus ik ga er voor zorgen dat de spullen in de voorraadkast niet worden overtroeft door nieuwelingen die interessanter/lekkerder/you name it zijn. Zo zal ik bijvoorbeeld de zoete aardappelen niet aanvullen voordat de ‘normale’ aardappelen op zijn. Zal ik vaker quinoa en gierst op het menu zetten i.p.v. pasta’s en rijst (want ik doe dat eerste vooral wat minder omdat het (hier) nog zo onbekend is, qua smaak/moeilijk doen maakt het mij eigenlijk niet uit).

Zo heb ik ook nog bonen die eerst nog geweekt moeten worden voordat ze gekookt en gegeten kunnen worden. Maar probleem/voordeel is, is dat ze tot in de eeuwigheid goed zijn. En omdat het duidelijk wat moeite en vooral tijd kost voordat ze gegeten kunnen worden, blijven ze ook tot in de eeuwigheid in de kast.

Dus met mijn verbeterde challenge ga ik ervoor zorgen dat zulke zaken ook daadwerkelijk een keer op gaan. Bij voorkeur deze maand al. Ik zal gelijk wat bonen te weken leggen voor morgen. 

Challenge - voorraadkast ontspullen - deel 5

Het is begin februari en ik begin al wat gaten in mijn voorraadkast te zien. O.a. de cruesli is op. Dat heb ik zelf niet door omdat ik dat niet eet, maar ik werd er fijntjes op gewezen. Volgens mij ligt nog wel ergens muesli, dus dat ga ik binnenkort tevoorschijn halen. En tja.. Daarna zal het gewoon even zonder moeten. Alleen zo’n challenge doen (beslissen) maar wel met een compleet gezin die daarvan afhankelijk is, is lastiger dan ik dacht.

Voorraad die dagelijks wordt gebruikt, zal worden gemist. Het gaat me daar ook niet echt om: ik wil graag voorraad die er al een flinke tijd ligt weg hebben. Dat ik mezelf challenge om recepten te bedenken met de moeilijkere etenswaren.

Dan begint de vraag nu al te komen of ik dat ten koste van mijn gezin moet doen. Moet ik het hen moeilijk maken en bepaalde gerechten niet meer laten eten omdat ik zo nodig moeilijk wil doen. Kan ik niet mijn eigen challenge volhouden zonder dat ik de anderen in de vingers snijd?

Als het alleen aan mij had gelegen, had ik ook geen zuivel meer gehaald (behalve dan de eieren). Want ik maak daar nauwelijks tot geen gebruik van.

Lastig dit. Ik ben geneigd om al aan het begin van de challenge de spelregels te wijzigen. Natuurlijk kan ik dat moeiteloos doen: ik zal er niemand mee benadelen. Het gaat me uiteindelijk alleen maar om het resultaat; dat ik ingekochte voorraad ook daadwerkelijk opmaak voordat ik iets soortgelijks koop en dat eerder opmaak. Bijvoorbeeld.

Bovenstaande klinkt alleen niet als een challenge. Het klinkt als iets wat heel Nederland + omstreken al logischerwijze doet.

Ik zal er eens een nachtje over slapen.

Challenge - voorraadkast ontspullen - deel 4

We zijn aanbeland bij dag 2 van de challenge. Tijd om de voorraadkast eens goed te bekijken. Ik zie dat ik nog veel koolhydraten (en dan de gezondere versie) zoals gierst en quinoa heb, en ik besluit daar het avondeten mee te maken. Samen met walnoten uit de voorraadkast, prei uit de koelkast en schnitzel uit de vriezer neem ik aan dat ik goed gebruik maak van mijn voorraad.

 

Gierst

Wel valt me op dat ik een pompoen naar de mallemoeren heb geholpen: hij ligt half verrot in de voorraadkast. Jammer: ik had daar nog wel een leuk receptje voor. Dat is dus een nadeel van een overvolle kast. Mocht je dat nog niet begrepen hebben 😉.

Hoewel ik niet vaak ontbijt, heb ik nu gekozen voor havermout. Lekker warm: dat gaat er wel in. Uiteraard maak ik een laatste restje op. Ik zie dat ik nu nog 1 dicht pak heb nadat ik een ander pak heb geopend. Moet goed gaan in februari. Hoewel niet ongezond is het wel heel calorierijk. En als ik qua calorieën moet kiezen tussen havermout en chocola, weet jij het antwoord vast wel.

Nu nog nadenken over de lunch. 

Challenge - voorraadkast ontspullen - deel 3

Vandaag zijn we dan toch echt begonnen. Mijn challenge. Het moet goed gedocumenteerd worden voor het nageslacht. Ik begin maar gelijk goed door in ieder geval dag 1 te noteren. Ik kan niet beloven dat ik elke dag van deze maand een blogje ga schrijven, maar ik doe mijn best.

Op dag 1 zitten de voorraadkast en de vriezer uiteraard nog mudjevol. Dus ik kan eigenlijk uit alles kiezen. Waar ik vroeger (lees: in 2017) bijna elke week een keurig weekmenu had waar ik me redelijk aan hield, heb ik dat in 2018 eigenlijk helemaal losgelaten. Deels had dat te maken met makkelijkere gerechten waar voornamelijk veel groente en wat vlees in zat, deels met een andere kalender waar ik dat weekmenu niet zo makkelijk neer kon zetten en deels luiheid.

Hoewel eieren geen zuivel zijn, beschouw ik ze wel als koelkastmateriaal, dus ik ga daar lekker los mee. En gelukkig maar. Want ik zal ze hard nodig hebben voor mijn baksels. Die ik deze maand wel moet maken omdat de kant-en-klare varianten op een gegeven moment niet meer in de voorraadkast liggen.

Qua eieren kun je denken aan simpele ontbijtjes met gekookt ei, een boerenomelet/salade, maar ook aan ovenschotels en brownies. Dat ik ooit vegetarisch wordt lijkt me nu nog overdreven maar wel haalbaar, maar vegan is duidelijk een stap te ver voor mij.

Met ei heb ik dus mijn ontbijt/lunch gegeten. Verder vooral verse groente gebruikt. De voorraadkast bleef dicht voor mij. De kinderen heb ik wel brood gegeven, en ook Simon heeft zijn deel daarvan meegenomen.

Het avondeten was eigenlijk ook erg simpel. Gisteren had ik een stamppot zoete aardappel met boerenkool en spekjes gemaakt, en daar is nog een flinke rest van over. Aangevuld met komkommer, tomaat, paprika en een lekkere dip (hier zo'n beetje de enige manier om de kinderen groente te laten eten) hebben we een volledige maaltijd. Ik zie wel in de voorraadkast dat er nog maar 1 rookworst is, en ook de zoete aardappels zijn nu op.

Voor mij persoonlijk gaat de voorraadkast vooral open als het craving-tijd is (waar ik dus al bang voor was). Chocola. Daar heb ik best een voorraadje van, maar het grootste gedeelte is pure chocola. Voor baksels. Die blijven ook wat langer liggen omdat ik niet van pure chocola houd. Behalve in baksels. Omdat ze dan wat minder puur smaken.

Maar om te gaan bakken is vandaag nog niet aan de orde. Dat komt binnenkort. 

Challenge - voorraadkast ontspullen - deel 2

Vandaag is de laatste dag voordat ik mijn challenge begin; de voorraadkast is overvol, en die mag wel wat leger voordat ik weer aan ga schaffen. Ik ga nog steeds naar de supermarkt, maar nu ga ik alleen langs de groente- en zuivelafdeling en de rest laat ik links liggen.

Daarom heb ik vandaag nog de laatste zaken aangeschaft voor man en kinderen. En toiletpapier. Want om daar zonder komen te zitten is een uitdaging die ik nog niet aan wil gaan.

Redelijk bepakt en bezakt zijn we de winkel uitgewankeld. Maar als dit alles is voor een hele maand, dan snap ik niet waarom ik praktisch elke keer (= zo’n 2 à 3 keer per week) bepakt en bezakt de winkel verlaat.

We zullen zien hoe het zal gaan. Momenteel heb ik er vertrouwen in. Al vraag ik me stiekem wel af of ik op een goed punt begin. Want 1 januari was nog niet zo lang geleden, en die goede voornemens ebben nog na. Kort gezegd: alle koolhydraatrijke zaken zoals pasta, rijst en aardappels zijn in grote mate vertegenwoordigd in de voorraadkast. En worden nauwelijks aangebroken. Af en toe voor de kinderen, maar die eten niet zoveel.

Het zal ook een maand worden waar ik erachter kom hoeveel en voor welke exacte zaken ik de voorraadkast nou precies gebruik (lees: chocola). Want dieet of niet: een dag zonder chocola is een dag niet geleefd. 

Hoarding

Onze voorraadkast zit mudjevol. Onze vriezer(s); zelfde verhaal. Koelkast wat minder trouwens. Maar alsnog:

Hallo, ik ben Marijke en ik ben een hoarder. [Hallo Marijke]

Volgens Wikipedia heb ik door mijn verzamelstoornis (letterlijke vertaling van hoarding) 'een psychiatrische aandoening die behoort tot het obsessieve-compulsieve spectrum. Er is sprake van persisterende moeilijkheden met het weggooien van bezittingen'.

Behalve dat bovenstaande wat lastiger te rijmen is met het hoarden van eten, kan ik me er toch wel in vinden. Want de voorraadkast moet te allen tijde goed gevuld zijn. Dus er mag best iets opgaan, maar dan staat dat item ook gelijk weer op mijn lijstje voor mijn volgende boodschappenrondje. En moet ik vervolgens dringend boodschappen doen.

Deel 1; ‘erkennen van het probleem’ is in ieder geval in gang gezet. Nu wil ik mezelf maar gelijk in het diepe gooien en er een persoonlijke challenge van maken. Ik wil in februari geen aanvullingen kopen voor de vriezer of de voorraadkast. Nu wil ik natuurlijk man en kinderen hiermee niet benadelen, dus ik maak nog gebruik van januari om zaken speciaal voor hun aan te schaffen. Samen met toiletpapier. Want in februari is op toch echt op.  

De uitzondering die ik maak is (dus) voor de koelkast. Verse groenten vind ik gewoon erg belangrijk. Zuivel iets minder, maar die zaken glippen dan bij deze door het net van mijn zelf opgelegde regels. Een brood kan ik zelf wel bakken (want: verschillende soorten meel/bloem in ruime mate aanwezig), en we kunnen heus wel wat minder vlees eten dan we momenteel doen.

Ook de verjaardag van Vincent gaat gevierd worden met zaken die ik al heb. Hij is helemaal aan het einde van februari jarig, dus dat wordt denk ik de allergrootste uitdaging.

Wish me luck. I’ll keep you posted.