Tuin

In mijn vorige blog insinueerde ik dat dat mijn laatste blog van dit jaar zou zijn. Maar in de tussentijd is er nog iets fantastisch gebeurt en daar is mijn hart vol van wat weer rechtstreeks doorloopt in deze blog.

  

Onze tuin die vol stond met onkruid heeft nu wat minder van dat spul. Onkruid kun je definiëren als een op een bepaalde plaats ongewenste plant. Technisch gezien zijn bomen geen planten, maar toch ben ik wel erg blij dat een aantal ongewenste bomen nu op een andere plaats liggen. In stukken gehakt.

Een paar gekke bosjes zijn nu ook weg, en daarvoor in de plaats hebben we lucht, licht, ruimte en dankbare buren gekregen.

Zonder gekheid: één buurvrouw stond met haar duimen omhoog voor het raam. Meermaals. Dus wij hebben weer punten gescoord 😏

Één mooie boom hebben we nu nog laten staan in onze voortuin. Die gaan we wel wat kortwieken, maar hij staat eigenlijk perfect. Hij beschermt voor al te nieuwsgierige blikken en hij staat ver genoeg van het raam om ons nog wat licht te gunnen.

De tuin is klaar om een make-over te krijgen. Maar daarvoor wachten we tot volgend jaar. En daarom nu de allerbeste wensen en een spetterend nieuwjaar toegewenst!

Bloggen

Met 100 blogs op de teller is de klad er een beetje ingekomen. Wel jammer want ik heb net mijn 1^e jaar succesvol afgemaakt. Ik heb niet zoveel moeite met de woorden, als wel met de onderwerpen. Het wordt toch lastig om elke keer het juiste onderwerp paraat te hebben.

Natuurlijk helpen (standaard) feestdagen zoals afgelopen kerst wel mee. Maar dan heb ik zoveel beleefd dat ik niet weet hoe ik dat in een leuk geschreven blog moet proppen (en heb ik ook geen tijd om de rust voor een blogje typen te vinden). En dan laat ik dat maar even, in de overtuiging dat ik de volgende dag wel een leuk sub-onderwerpje heb. Wat ik niet heb.

En dan gaan de dagen opeens erg snel. Ik heb wel mijn motto dat ik dit doe voor de leuk en niet voor de moet. Als ik het tegen m’n zin ga doen, is het klaar.

Tegen mijn zin doe ik het zeker (nog) niet, maar ik wil mijn trouwe selecte groep lezers niet teleurstellen door maar op me te laten wachten met mijn volgende blog. De regelmaat moet blijven.

Dus schud ik maar wat overpeinzingen uit mijn mouw, en ik hoop dat de selecte groep niet minder zal worden.

Zo met deze twee weken vakantie is het lastig om wat regelmaat in het dagelijkse leven te behouden trouwens. 4x achter elkaar (extreem) laat naar bed is voor niemand in dit huishouden een goed idee. En door de vuurwerkknallen overdag komt er dan niet zo heel veel van bijslapen. Helaas ook niet voor onze jongste bewoner.

Misschien wel de laatste blog van dit jaar, het is weer fantastisch.

Regelen & plannen

Sinterklaas is voorbij, en Nederland gaat dan eindelijk echt los wat kerst betreft. En ik ook. Ik vind het erg leuk om mensen uit te nodigen en gezelligheid te creëren door middel van goede gesprekken, spelletjes, muziek, een gezellig ingericht huis en uiteraard goed lekker eten.

Volgens de winkels draait het vooral om  dat eten, en mijn trek-gevoel is het daarmee eens, maar gelukkig is dat niet het belangrijkste; ik zou compleet dichtgroeien.

Het weer helpt in de winter ook wel mee: met koud en guur weer is het gewoon heel fijn om in een met al dan geen knipperende lampjes getooid huis gezelligheid te hebben.

En voor mij is het vanaf pakkembeet oktober alweer tijd om te gaan plannen. Wie komen er, en wat gaan we eten? De rest van de gezelligheid hoeft minder gepland te worden dus dompel ik me onder in de wereld van zoetigheid, hartigheid en ander lekkers.

Recepten worden uitgeprobeerd. Toppertjes van vorige jaren worden weer uitgekozen of verbeterd. En ik vind het heerlijk.

De man en kinderen vinden het volgens mij ook niet vervelend om zo af en toe proefkonijn te zijn van één of ander lekkernijtje.

Lijstjes worden gemaakt. En er werd me een vrijbrief gegeven om los te gaan. Dus wat wil ik eigenlijk nog meer? Omringt door degenen die ik lief heb, een huis van onszelf, en we hebben nog heel wat dromen. Wat heb ik het toch eigenlijk goed!

Sneeuw

Afgelopen weekend werden we opgeschrikt door wit spul dat uit de lucht kwam vallen en dat was reden tot grote paniek, files, ijsvrij en vooral heel veel sneeuwpoppen maken.

Nu ben ik zelf absoluut geen fan van sneeuw, maar vertel dat maar aan de dochter die staat te springen om naar buiten te gaan (“mama, waarom maken wij geen sneeuwpop, die en die uit mijn klas hebben er ook één”), en aan de zoon die mee-springt, maar absoluut geen wanten&muts aan en op wilt. En die eigenlijk ook niet wil, maar daar pas na 3,5 minuut koukleumen achter komt (waarna al het natte spul ook gelijk weer uit moet. Wat zoveel moeite kostte om aan te krijgen).

Een aantal mensen hebben mij de voorspelling gedaan van warme regen, maar tot op heden zou ik ze nog niet aanraden om bij een weerstation naar werk te gaan vragen. Want er ligt nog een smeltend zwartig drabje overal. En dan wil het ook nog eens lekker gaan hagelsneeuwen. Of valt zo’n smeltend stukje ijssneeuw van het dak in m’n kraag (eigenlijk niet; ik kijk hoe het op de grond klettert vanuit m’n behaaglijke woonkamer).

Dus laat ik nou eens heel blij zijn met de dag staking die de leerkrachten van de basisschool in het leven hebben geroepen. Geen gedoe met moeilijk doen om naar school te wankelen met de dochter die elk (gelukkig) vers stukje sneeuw uitkiest om een sneeuwengel te maken. Of om het op te eten (ja, ik heb haar al verteld om geen gele sneeuw te eten).

Zoonlief zat toen heerlijk om zich heen te kijken naar die toch wel witte pracht, en was met een dekentje over z’n benen in de buggy wel erg tevreden. Ik was hem door stapels sneeuw en wind aan het duwen trouwens.

Eenmaal thuis heb ik wat warme chocolademelk gemaakt en daar hoorden ook wat gekleurde mini-marshmallows bij. Mooie periode is het ook.

Servies-junkie

Sinds een tijdje beschouw ik mezelf als servies-junkie.
Niet in het begin. Ik vroeg en kreeg veel servies (en glaswerk) voor mijn verjaardagen voordat ik me ging settelen (het zogenaamde ‘uitzet sparen’) waarop ik me alleen had uitgesproken over de kleur (wit), de vorm (rond) en het aantal (veel).

Het aantal had te maken met het type gezin waarin ik was opgegroeid (een grote) en het servies dat nogal eens stuk wilde vallen. Zelf is het me ook eens gelukt om zo’n 10 yoghurtschaaltjes net naast een kast te plaatsen waardoor er opeens wat teveel stukken waren.

Ik kreeg 12 dinerborden, 12 ontbijtborden, 12 gebaksbordjes en 8 diepe borden. En daarvan heb ik nog over: 10 dinerborden, 11 ontbijtborden, 19 gebaksbordjes, 8 diepe borden en 8 platte rechthoekige borden.

Ja, ik ben net even wezen tellen. En het glas/bekerwerk heb ik maar overgeslagen. We willen ook weer geen langdradige blog natuurlijk.

Dus nu heb ik in mijn hoofd gehaald dat het hoog tijd is voor een nieuw servies. En in tegenstelling tot mijn eerdere voorkeur (wat ik trouwens nog steeds erg mooi vind, maar pakkembeet 20 witte dinerborden vind zelfs ik wat overdreven voor een gezinnetje van 4), ben ik nu op zoek naar kleur. En dan heb ik het vooral over gezellige stipjes/streepjes/dingetjes vanbinnen en datzelfde in een andere vorm en patroon vanbuiten.

Tijdens het etentje met mijn ouders en schoonouders heb ik dan ook de kans waargenomen om daar wat van aan te schaffen. Dus nu staan er 12 vrolijk gestippelde/gestreepte/gedingetje kommetjes in de kast. En nu komt er een probleem: er is geen ruimte meer. En eigenlijk ook geen geld/noodzaak, maar die zaken staan op nr. 2 en 3.

Wat ik daarom nu maar doe is me verlekkeren bij de Xenos en Action bij het servies, en daarna met lege handen uit de winkels vertrek. Heb ik toch nog een shotje kunnen nemen.

Het is mijns inziens tijd voor een bijkeuken.

Sinterklaas

Het is zover, Sinterklaas is al weer even in het land. 

En qua feest is de hele agenda al weer volgepland. 

We vierden het zondag met de familie, 

hoewel we het allemaal weten: de hedendaagse Sinterklaas is slechts een opinie.

Onze eigen kinderen vertellen we graag vanaf het begin hoe het echt zit.

Voordat we bepaalde vragen krijgen over “eerst een Zwarte Piet, en daarna moet ie opeens wit?!”

We vieren het feest als eerbetoon aan een goede man.

Het schijnt dat hij kleding en geld uitdeelde aan Jan en alleman.

We vierden het met lootjes trekken en mij viel de eer te beurt,

om iets moois te maken voor mijn jongste zus. Ik hoop dat het is goedgekeurd.

Qua surprises moet je eigenlijk niet bij mij aankloppen,

maar ik heb nooit zo’n moeite met het gedicht en een cadeautje shoppen.

Boven de ondergaande zon
met het gedicht er als
weerspiegeling onder.

Ik heb echt lange tijd lopen denken, wat ik kon gaan maken als surprise.

Want uiteindelijk zijn we allemaal niet zo dol op zo’n vieze.

Na wat goede raad hier en daar, maakte ik een thema.

Alles moest nu snel en daarom maakte ik een schema.

  

Het gedicht was al af maar moest toch helemaal over de schop.

Dit keer werd het wat persoonlijker dan over een Zwarte Man en de bekende bisschop.

Mijn man en kinderen werden ook aan het werk gezet.

En het moet gezegd: zelf vind ik mijn surprise echt supervet!

Een zee was de bedoeling, daarover ging namelijk een cadeau.

Het mooiste waren de door Olivia gekleurde vissen, dat zie je zo.

Mijn man maakte het geweldige vlotje: ere wie ere toekomt.

En ik denk ook dat de rest wel goed overkomt.

Bepakt en beladen met cadeaus en nog vol van de gezelligheid,

gingen we weer naar huis: van deze avond hadden we zeker geen spijt.

Dag Sinterklaasje, tot volgend jaar.

Nu op naar kerst en een gelukkig nieuwjaar!

De vissen van Olivia.
Ze leren net over otters 😏😍

1 jaar

Je raadt het nooit/al: mijn blog bestaat vandaag 1 jaar. Hieperdepiep hoera! Eerlijk is eerlijk: ik had niet gedacht dat ik het zo lang vol zou houden. Het klopt dat ik het de laatste tijd wat af laat weten, maar dat heeft een reden. De pc is nu gekoppeld aan de tv, en hoewel we een draadloze muis hebben, geldt dat niet voor het toetsenbord. Waardoor ik nu op 20 cm afstand van een best groot scherm en met een niet al te goede houding mijn blogjes moet typen.

En ja: een draadloos toetsenbord is misschien zo aangeschaft. Maar dat moet dan wel gebeuren, en dat is tot op heden nog niet gebeurt. Het maakt de blogjes ook wat spannender. Ik druk sneller op verzenden. Niet dat ik er altijd alle foutjes uithaal, maar ik ben dan ook geen professioneel blogger, dus dan mag het. Maar meestal lees ik de tekst toch wel een stuk of 12x door voordat ik het post. Vaak verander ik ook elke keer wat, dus kort gezegd zijn de laatste blogs toch wat minder ‘af’ voor mijn gevoel.

Misschien moet dat nieuwe toetsenbord toch met iets meer spoed komen dan ik oorspronkelijk dacht…

Gelukkig heb ik m’n typediploma, waardoor de tekst bijna net zo snel op het scherm verschijnt als dat ik het bedenk.

Dus de gekke gedachtegangen die ik vaak heb, vind je bij deze ook weer terug op m’n site.

Het was een behoorlijk roerig jaar. Een verhuizing. Erachter komen dat ik een burn-out o.i.d. heb gehad. Kind die naar de basisschool gaat. Nieuwe mensen leren kennen. Solliciteren. Dat en de rest kun je allemaal teruglezen 😏. 

Maar, 1 jaar is niks. Op naar het volgende jaar. De blogs blijven komen. Soms wat vaker, soms wat minder vaak. Wat dit jaar betreft: 365 dagen / 96 blogs is toch elke 4 dagen een blog. Hoppa! Ik zou zeggen: kijk gewoon eens in de zoveel tijd op m’n blog en misschien heb ik je wel verrast met wat nieuws.

Maalstroom

’s Nachts begint het hier te malen. En met ‘het’ bedoel ik mezelf. Ik lig in bed, mijn lichaam is bekaf, maar mijn hoofd wil niet meewerken.Ik grijp dan mijn telefoon weer om een al dan geen briljant idee op te schrijven (ja, zo ontstaan veel van m’n blogs. Deze ook). En ik hou m’n lijstjes bij. Want stel je voor dat ik dat de volgende dag vergeten ben.

Het is in dit huishouden duidelijk een vrouwendingetje. Want Simon ligt naast mij nietsvermoedend de slaap der onschuldigen te slapen. En ik kan dat niet, ik kan pas rust krijgen als ik het idee letterlijk van me af heb geschreven. Tot het volgende idee uiteraard. Het is een neverending story.

Het ergste is nog dat ik een briljant (om met m’n eigen woorden te spreken. Leuk die blogs; ik kan schrijven wat ik wil 😉) idee heb, of een pakkende zin op precies de goede manier, en ik ben het kwijt zodra ik om me heen zoek naar materiaal om dat briljante op kwijt te kunnen.

Of ik heb een idee, en borduur daar verder op. De laatste gedachten schrijf ik op, en uiteraard begrijp ik daar dan niks meer van omdat de context weg is.

En ik maak mezelf helemaal gek om het me weer te herinneren.

Wat nooit meer lukt.

Maar hé, ik heb er weer een blogje bij 😉

Fietsen

We zijn in de fiets-fase terechtgekomen. Waar de speeltuin verder uitgestorven is, is Olivia druk bezig met rondjes fietsen op haar 12-inch fietsje. En 12-inch fietsen zijn erg mini kan ik je vertellen. Ook als er een kleuter op zit. Dan lijkt die kleuter ook nog extra klein. Vind ik niet alleen: als dat schattige meisje naar school fietst (want een dag niet naar school gefietst is een dag niet geleefd), maken de auto’s een extra grote bocht om haar.

We wonen in de buurt van een bejaardencomplex. Best een mooi gebouw, en af en toe lopen er dus ook wat oudere mensen op dezelfde weg als wij. En die lopen als het even kan de hele weg met mij op omdat die kinderen toch wel erg schattig zijn. Of omdat Vincent aan het brullen is omdat hij het ergens niet mee eens is (meestal is dat omdat hij in de buggy zit). En dan is het voordeel voor mij dat hij daardoor wel gelijk stil is. Want: aandacht.

We zijn al druk op zoek naar een grotere fiets voor Olivia. Ik heb eindelijk gevonden waar de maten voor staan. T/m kledingmaat aan toe. Olivia is dus eigenlijk al toe aan een 16- of 18-inch fiets, en daarom ben ik op zoek naar een 18- of 20-inch. Wel een beetje op de groei, maar ik ga ervan uit dat ze ook met lekker weer dol zal zijn op fietsen.

En de rit naar en van school is nu ook sneller. Ik ga nog steeds wel eens met de buggy, maar dat is tegenwoordig alleen maar op boodschappendag. Want die zware tassen aan de buggy laten hangen is wel erg nice.

De weg is wel een stukje enger geworden (word ik goed wakker van), want ze kan nog best wel wegdromen en in het midden van de weg gaan fietsen. Bij voorkeur op het drukste punt.

Dus dan geef ik weer een schreeuw. Want even rustig praten werkt niet: dan wordt er niet gelijk geluisterd. Maar al doende leert men, dus ik ben tevreden!

Recept - Bloemkool, rijst & paprika

Voor elk jaarlijks etentje met de ouders en schoonouders struin ik internet af voor recepten die simpel genoeg zijn voor mij, snel genoeg om te maken (als je ook nog 6 andere gangen moet bereiden) en waar tijd genoeg voor is. Zo stuitte ik op dit gerecht, die ik heb aangepast zodat het perfect voor het etentje zou zijn.

Het leuke met 7 gangen is dat de gerechten het liefst niet te groot zijn, en dat je met meer gangen je gang kunt gaan. Zo heb ik bedacht dat 3 hoofdgerechten wel leuk zou zijn, waaronder een vegetarische, eentje met vlees, en een visgerecht. Bij deze krijg je mijn versie van het vegetarische gerecht:

Voor 2 personen (of voor 6 personen als je 7 gangen hebt)

-          Een halve bloemkool, in roosjes

-          100 gram rijst

-          1 paprika in stukjes

-          1 (rode) ui, gesnipperd

-          1 teentje knoflook, zo klein mogelijk en/of knoflookpoeder

-          Snuf gemberpoeder

-          Peper en zout

-          Chilipoeder

-          Paprikapoeder

-          Kurkumapoeder

-          Geraspte kaas naar smaak (flinke hand, of meer…)

-          Scheut melk

-          Klontje boter

Kook de rijst en bloemkool gaar (apart van elkaar). Giet af en snij de bloemkool (in de pan) in kleine stukjes. Meng nu de rijst en bloemkool door elkaar.

Fruit de ui in de gesmolten boter, en voeg de paprika en knoflook toe. Voeg de specerijen naar smaak toe en meng nu ook de rijst en bloemkool erbij.

Maak het met de kaas en het scheutje melk lekker smeuïg en serveer direct.

Eet smakelijk!

Voorbereidingen

Elk jaar geven Simon en ik een etentje voor onze ouders. Dit is om ze te bedanken voor alles wat ze voor ons hebben gedaan toen we nog onder hun dak woonden en voor alles wat ze nog steeds voor ons doen (vorig jaar heb ik hier ook een blog over geschreven).
Morgen is het zo ver, en nu zijn we druk bezig met de voorbereidingen. Eigenlijk ben ik daar al een tijdje mee bezig, en dat vind ik helemaal niet erg: de voorpret is de helft van de lol.

Maar ik heb ook echt zin in zo’n avond gezellig met z’n zessen. De kinderen bonjouren we op tijd in bed, het eten (voor de volwassenen) wordt ietwat later dan 18.00 uur opgediend.

En daar kan ik nu natuurlijk nog niks over vertellen. Want ik doe veel om het verrassingselement te behouden. Zo her en der weten mensen wel al hoeveel gangen het bijvoorbeeld worden, ik heb het menu al tot in de detail doorgesproken met deze en gene (op hun verzoek, meestal). Maar als het goed is weten onze ouders nog van niks.

Alleen dat het lekker wordt (tenminste..; dat is het plan). En dat ze niet teveel moeten eten van tevoren…

Door de verhuizing heb ik er minder tijd aan besteed dan voorgaande jaren. Daarentegen heb ik natuurlijk wel weer een jaar extra ervaring met koken en liflafjes creëren dan de vorige keer, dus ik heb er vertrouwen in dat het niet voor vorig jaar onder gaat doen.

Dit jaar maak ik het etentje ook voor het eerst vanuit een gesloten keuken. Ik vrees dat ik daarom minder bij de gasten kan zijn, want tja: als er iets grondig over gaat koken, ga ik dat minder snel doorhebben vanuit de woonkamer, gezellig aan het klessebessen met de (schoon)ouders.

Mede daarom heb ik er ook voor gekozen om vandaag al een aantal zaken te bereiden. Misschien maak ik nu wel een soep. Of kunnen er al wat voorbereidingen voor het hoofdgerecht of dessert getroffen worden. 

Scheldwoorden

Probeer maar eens een nette blog te schrijven met zo’n titel… Maar het is zover; ons pure, onbedorven kind heeft te maken gehad met slechte invloeden. En in plaats van de ‘poep en plas-fase’ (“hihihi”) gaat zij uiteraard gelijk over op groffer geschut.

Ik schrok zo toen ik dat hoorde, het kan zijn dat ik ietwat fel tegen haar op ben getreden en het arme kind brak gelijk in tranen uit. Gelukkig was Simon er om de boel te sussen, en heeft hij ook een ernstig gesprek gevoerd met madam.

Aiaiai, waarom blijven ze niet voor eeuwig van die tandeloze, schattige baby’s? Dat gebrabbel, die lachjes (tandeloos ja), de aan- en afhankelijkheid, dat heerlijke babygeurtje. En o ja, de slapeloze nachten en de spuitluiers (ook dit is een babygeurtje). Ik denk dat ik alweer weet waarom ze opgroeien.

Het gesprek en onze reactie heeft wel indruk gemaakt (voor nu), want ik heb het gelukkig niet weer gehoord. Maar ik blijf alert. En toch moet ik haar weer loslaten in de grote boze wereld. Thuisonderwijs is niks voor mij, en al helemaal niks voor haar, maar nu snap ik opeens wel de mensen die dat wel doen. Om je kinderen nog ietsje langer te beschermen doe je veel!

En ja, ze groeit op, maar wij gaan ervoor zorgen dat haar thuisbasis goed is. Met een liefdevolle familie om haar heen, gaan we ervan uit dat de keuzes die ze gaat maken meer goed dan fout zijn. En dan is het aan haar.

Loslaten. Elke dag weer.

Recept - Spruitjesovenschotel

Hierbij weer een heerlijk recept voor de spruitjesliefhebber. Maar ze zijn eigenlijk ook wel erg lekker voor als je niet zo van dat bittere houdt. Dit gerecht is mijn vrije interpretatie van dit recept, en ik schrijf mijn versie maar snel op, voordat ik hem weer kwijt ben…

Voor 2 personen

-          500 gram spruitjes

-          1 ui, gesnipperd

-          Spekjes, 100 gram

-          Knoflookpoeder

-          4 tomaten, in stukjes

-          Paprikapoeder

-          Nootmuskaat

-          Peper (geen zout, de spekjes zijn al zout genoeg)

-          100 gram crème fraîche

-          Geraspte kaas naar smaak

Zet de oven op 175°.

Snij de onderkant van de spruitjes, en snij ze daarna doormidden. Kook ze zo’n 10 minuten.

Bak de spekjes bruin in een braadpan en voeg de ui toe. Nadat de keuken lekker begint te ruiken voeg je de specerijen en de tomaten toe. Als de spruitjes gaar zijn, maar nog wel een bite hebben, giet je ze af, en roerbak je ze nog even bij de rest.

Zet het vuur uit en roer de crème fraîche er doorheen. Strooi de geraspte kaas over de schotel en zet hem voor een kwartiertje in de oven.

Eet smakelijk!

Tijd

Wat gaat de tijd toch snel voorbij. Ik merk het aan veel dingen, o.a. aan het feit dat de dagen tussen de blogs ongemerkt (?) meer worden. Als ik bedenk dat het wel weer eens tijd wordt, zijn er vaak al zo’n 5 dagen verstreken terwijl mijn doel was om er elke 3 dagen één te schrijven…

Ik merk het ook aan de schooldagen. Deze week is het vakantie, Olivia is zelfs lekker aan het logeren, en opeens weet ik niet wat ik met m’n tijd moet doen, de huishoudelijke klusjes kan ik natuurlijk wel rekken, of wat extra dingen doen, maar hé: het moet wel leuk blijven 😉.

Ook zijn we weer overgestapt op televisie (i.p.v. Netflix). Waardoor je iets meer aan tijd bent gebonden als je iets volgt. Gelukkig kun je het meeste wel terugkijken, maar ook daar moet je dan tijd voor vrijmaken.

De feestdagen komen er weer aan en ook het jaarlijkse etentje met de ouders en schoonouders staat gepland. En al die voorbereidingen zijn zo geweldig, maar ook zo tijdrovend. En voor ik het weet is 2017 weer voorbij.

De kinderen worden er ook niet jonger op: ik moet niet vergeten te genieten van die stralende koppies. Maar af en toe is dat ene boek ook zo spannend, of heb ik iets meer zin om ideeën op te doen voor inrichtingen i.p.v. aandacht te besteden aan de prachtige (maar wel 10^e) tekening van dochter of zoon.

Is het het feit dat ik toch wel de 30 nader, dat ik hier over na begin te denken? Is het feit dat een baantje voor mij wel erg fijn zou zijn de ‘boosdoener’? De tijd vliegt voorbij, en er is niks wat ik eraan kan doen.

Beroepskeuzetest

Ik weet niet wat ik later (als ik groot ben) wil worden. Zo. Ik heb het gezegd. En ik moet er maar mee leven. Waar veel mensen al vanaf de geboorte/basisschool/middelbare school al weten waar hun passie ligt, had ik in het begin te weinig interesses, en later in mijn leven te veel.
 

Uiteindelijk heb ik gekozen voor een zo breed mogelijke opleiding, en ik kan ook eigenlijk in elk groter bedrijf wel aan de slag, maar om nou te zeggen dat daar mijn passie ligt, is ook wat overdreven.

Een tijdje heb ik thuisblijfmoeder geprobeerd. Als ik hiervoor betaald zou krijgen, zou het wel ideaal zijn. Want dan hoef ik zelf niet moeilijk te doen met oppas regelen voor iets wat ik zelf graag zou doen, om iets te gaan doen wat ik minder graag doe. Maar aan de andere kant, het trekt me dan ook niet zo om gastouder o.i.d. te worden. Want dan heb je toch wel een vreemdeling in huis voor flink wat dagdelen.

Maar ook altijd thuis te zijn is iets wat op kan breken. De meest volwassen gesprekken voer je op het schoolplein, al dan niet met je kind, en je wereldje blijft klein.

Nu zijn er opeens heel veel opleidingen die mij aanspreken. Maar die kosten uiteraard geld. En ook tijd die ik niet heb. Want het gehot en -her met de kinderen gaat wel gewoon door. Of het nou naar school of naar de opvang is (die ook geld kost).

Gelukkig is het leven niet zo simpel. Anders was het wel erg saai geweest. 

Groot worden

Er wordt geklopt op de deur en daar staat een alleraardigste jongeman voor. Te vragen naar mijn dochter. Achter jongeman nummer 1, leunt er een andere nonchalant tegen z’n fiets. O help. Het begint nu al.

“Olivia, kom je met me spelen?”

En daar gaat ze dan. Laarzen aan, fiets met een mandje vol kastanjes uit de schuur. Schutting los. En weg is ze. Vincent is net te laat. Die komt met z’n laarzen half aan aangehobbeld. Kan z’n grote zus nog net niet helemaal bijhouden. Vind ik niet zo erg: gelukkig is er nog een ‘baby’ in huis.

Eerder vandaag ging mevrouw ook al overblijven. Niet nodig volgens mij, wel volgens haar. Zij won. En ik vond het eerlijk gezegd niet zo heel erg, die rust tijdens de lunch. Zoon ietsjepietsje eerder naar bed dan anders mogelijk was geweest. En daardoor werd ik een keer begroet met “mama!” (stoer half over de spijlen heen hangend) i.p.v. diepe stilte en een slaapdronken ventje als ik hem toch maar wakker ging maken (want kwart over 3 moet ik écht weer bij school zijn).

Even daarvoor hadden wij tweeën de brownies die ik laatst had gebakken naar de buurvrouw gebracht. Even kennis maken na zoveel weken is misschien ook wel zo beleefd. En om het bij voorbaat goed te maken dat ze weer naast een jong druk gezin woont. Die gaat onze kinderen ook nog wel een flink stuk zien opgroeien. 

Recept - Gemberkoekjes

Ik kan me een keer herinneren dat mijn moeder appeltaart wilde bakken, maar dat het deeg niet naar wens was. Het hoe en wat weet ik niet meer, maar ik had het bizarre idee om met het mislukte deeg langs de deuren te gaan, en mensen wat aan te bieden.

Wat me toen verbaasde was dat niet iedereen wat aannam.

Wat me nu verbaast is dat sommige mensen wél wat aannamen.

Al deze herinneringen komen boven als ik aan het bakken ben. Brownie (voor de verandering) en een andere topper: gemberkoekjes. Dit terwijl Vincent voor me tegen mijn benen aan staat te leunen (erg praktisch).

Het idee van gemberkoekjes was geboren toen ik een keer verse gember meenam uit de supermarkt. Want dat leek me wel eens leuk. Vervolgens kon ik eigenlijk alleen maar (koekjes)recepten vinden met gedroogde gember. Wat ik ook wel in huis had, maar dan is het hele idee van de verse gember weg natuurlijk. 

Op Eenvoudigleven.blogspot.nl kwam ik uiteindelijk dit heerlijke recept tegen. Het voordeel is dat je het van tevoren kunt maken, en het deeg zelfs kunt invriezen (zoals met elk koekjesdeeg met boter. Bij deeg met olie werkt dat niet).

Voor zo’n 20 koekjes:

-          250 gram bloem (ik nam speltbloem)

-          150 gram suiker

-          150 gram roomboter

-          Flinke snuf gemberpoeder

-          50 gram ongeschilde gember

-          Melk om de koekjes mee te bestrijken

Schil de gember en hak het in zo klein mogelijke stukjes.

Voeg alle ingrediënten behalve de melk bij elkaar en kneed tot een bal.

Rol de bal uit tot een worst en rol die in huishoudfolie.

Leg dit voor minimaal een uur in de koelkast.

Na die tijd kun je ronde plakjes van het deeg snijden en op een met bakpapier bedekte plaat leggen. Nu kun je ze bestrijken met melk.

Zet de oven op 200° en bak de koekjes in een kleine 15 minuten af. Als je gesneden ingevroren koekjes hebt, dan reken je 2-3 minuten extra.

Enjoy!

Gordijnen

Meestal schrijf ik over iets waar mijn hart vol van is, en op dit moment zit ik figuurlijk tot over m’n oren in de gordijnen. Helaas niet letterlijk, want ik denk dat dat zou betekenen dat we een keuze hebben gemaakt, en dat is duidelijk nog niet het geval.

Ongeveer twee weken terug hebben we wel de knoop doorgehakt om een rolgordijn te bestellen voor het achterraam. En dat was blijkbaar de goden verzoeken, want nadat het gordijn (redelijk vlot) gemaakt was, bleek hij onderweg kwijt te zijn geraakt. Samen met de rest van de (inhoud van de) vrachtwagen.

En dus gaan ze weer opnieuw beginnen. Iedereen balen uiteraard. Vandaag kreeg ik wel een mail binnen met de uitnodiging om ze te beoordelen. Aiii. Af en toe zijn die standaard mails niet al te handig.

We hebben het gelijktijdige voordeel en nadeel dat we in ons voorraam al iets hebben zitten. Het voordeel is duidelijk: we hebben geen inkijk als we daar geen behoefte aan hebben. Het nadeel is dat de nèt-iets-minder-witte-lamellen-dan-de-witte-muur niet onze keuze zijn.

Ook op onze slaapkamers is het donker genoeg met de verduisterende gordijnen die er al hingen. Maar uiteraard niet naar mijn zin. Zowel de kleur als het materiaal niet. Maar alles op z’n tijd, ik zou al erg blij zijn als we een goede mooie oplossing vinden voor de woonkamer. De rest komt.

Diy - Prikbord

Afgelopen week ben ik op de creatieve tour geweest. Tegenwoordig krijgen we namelijk elke week wel kunst van Olivia in de vorm van beeldig bewerkte a4tjes. En dat stapelt zich maar op, want: waar moet ik dat laten?

Gelukkig had ik dit ‘probleem’ al aan zien komen, en met hulp van Pinterest heb ik een manier gevonden voor een uniek prikbord: o.a. bij een welbekend Zweeds woonwarenhuis heb ik een aantal kurken pannen- en glazenonderzetters gekocht.

Met kit heb ik allereerst elke keer twee glazenonderzetters tegen elkaar geplakt. Dit omdat de pannenonderzetters bijna 3x zo dik zijn als die kleinere variant.

Daarna ben ik begonnen. Een merkwaardig leuk werkje. De eerste was het lastigst. Want als die eenmaal vast zit, is het nagenoeg onmogelijk om die nog mooi van de muur af te krijgen. Maar natuurlijk is dat met de rest ook het geval, dus langzaam maar zeker is het wat geworden.

Nu alles hangt en kurkdroog is (hihi), ben ik op zoek naar leuke unieke punaises. Want die saaie 100 stuks voor een prikkie (wederom: hihi) kunnen natuurlijk echt niet. Ik heb al de tip gekregen om toch maar die saaie te halen, en er dan (al dan niet) geverfde houten dingetjes/knopen/noem maar op, op te plakken.

En de creativiteit goes on.

Het daag'lijks leven

Langzaam maar zeker keren we terug naar het dagelijkse leven. Het begon al toen Simon z’n vakantie was afgelopen en hij weer aan het werk ging. Olivia ging toen ook al heel gewoon haar tweede schoolweek in, en na een week ziek te zijn geweest, voel ik me ook weer goed genoeg om het fijn te vinden hoe het gaat, en het tegelijkertijd wat te verbeteren.

Langzaam maar zeker begint ons huis steeds meer op een thuis te lijken. De woonkamer mist nog wat gordijnen her en der, maar de mooie vloer is weer zichtbaar, de eerste kop thee is al tegen de witte muur aangegooid (en het glas overal door de kamer), er staat een prachtige bos rozen te stralen: gekregen van de buurvrouw en in een vaas gezet door m’n bestie. Ik heb me weer aangemeld bij de plaatselijke bieb. En Olivia gaat het steegje uit om te kunnen spelen in de speeltuin die daaraan grenst.

Langzaam maar zeker begint ook de bovenverdieping vorm te krijgen. Het wasrek staat eindelijk niet meer in Olivia haar slaapkamer, maar op de vierde slaapkamer (a.k.a. ‘washok’). Daarentegen staan de zolder en de schuur nog wel ongemakkelijk vol, maar dat zijn minder grote prioriteiten voor nu.

Langzaam maar zeker leer ik de andere moeders en vaders op het schoolplein kennen. Ik weet al veel wie bij wie hoort, al is het dan wel  ‘de moeder van …’ en weet ik de voornamen van de ouders niet. Ook dat zal op een gegeven moment wel duidelijk worden.

Langzaam maar zeker maak ik me klaar om op zoek te gaan naar een nieuwe baan. Ik heb mezelf nog ‘vrij’ gegeven in september, maar die loopt wel redelijk op z’n eindje nu. Tijd om wat uitzendbureaus te bezoeken en kijken wat we gaan doen met dat (begrijpelijke maar wel aanwezige) gat in m’n cv.

Het voelt goed om in gewone doen te zijn.